νόηση, ετών 18:)

Είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι ο άνθρωπος και ογδόντα χρονών να είναι, όταν χάνει τη μάνα του ορφανεύει. Μακάρι το καλό της τέλος να έχουν όλοι όταν έρθει η ώρα τους. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι η ψυχή είναι αθάνατη και ότι ο γονιός, κι από κει που είναι, μεριμνά για το παιδί του. Ακούστε να σας πω μιαν ιστορία, αν έχετε όρεξη. Όταν ήμουν μαθήτρια του Γυμνασίου, ο πατέρας μου είχε έναν ξάδελφο, έναν ωραίο νέο, ο οποίος 18 χρονών, στο στρατό, εχτύπησε το κεφάλι του άσχημα (έπεσε σε κάποιο γκρεμό εν ώρα υπηρεσίας)και από τότε του δημιουργήθηκαν σοβαρότατες επιληπτικές κρίσεις, οι οποίες πλέον του καθόρισαν τη ζωή. Αυτόν τον νέο τον φρόντιζαν οι γονείς του μέχρι που πέθαναν. Παρόλο που είχε αδέλφια, ο πατέρας του, ο οποίος και πέθανε μετά τη γυναίκα του, παρακάλεσε τον δικό μου τον πατέρα να μεριμνά για τον ξάδελφό του και να του συμπαραστέκεται όταν θα ήταν ανάγκη (προφανώς ο γέροντας δεν είχε εμπιστοσύνη στα υπόλοιπα παιδιά του ότι θα φρόντιζαν τον αδελφό τους ή είχε άλλους δικούς του λόγους). Εγώ, σαν μαθήτρια του δημοτικού από τότε δηλ. που άρχισα να καταλαβαίνω, έβλεπα ότι ο πατέρας μου έτρεχε ανά διαστήματα για τον εξάδελφό του, σε νοσοκομεία, σε γιατρούς, στην αστυνομία κλπ όπου χρειαζόταν, αλλά σαν μικρό παιδί δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα. Αργότερα που πήγα στο γυμνάσιο και στο λύκειο, θυμάμαι που ανά διαστήματα ξυπνούσε ο πατέρας μου κάποιες μέρες και έλεγε: ''Είδα στον ύπνο μου το θείο μου στενοχωρημένο'' ''Είδα στον ύπνο μου τη θεία μου στενοχωρημένη'', κάτι θ'ακούσω απ' τον ξάδελφό μου, φαίνεται είναι πάλι σε κάποια ανάγκη. Εγώ ήμουν και στην εφηβεία και τον κορόιδευα συνέχεια. Και έλεγα ότι αφού τον έχεις στο νου σου να τον φροντίσεις, γι'αυτό βλέπεις τους θειους σου όλη την ώρα στον ύπνο σου. Και δεν του έδινα περαιτέρω σημασία. Σιγά σιγά, καθώς μεγάλωνα και μου περνούσε το πνεύμα αντιλογίας, παρατηρούσα ότι από τότε που έλεγε ο πατέρας μου ότι είδε το θείο του κλπ, μέσα σε 2-3 μέρες το πολύ, τηλεφωνούσε πράγματι ο ξάδελφός του για κάποια ανάγκη του. Αυτό το πράγμα με παραξένευε πολύ, γιατί μπορεί να πέρναγε κι ένας χρόνος χωρίς όνειρο και χωρίς σημεία ζωής από τον ξάδελφο και μόλις έλεγε ο πατέρας μου ''είδα όνειρο το θείο μου'', οσονούπω ντριν το τηλέφωνο. Αυτή η ιστορία συνεχιζόταν για δεκαετίες. Ώσπου κάποια μέρα, το μεσημέρι που τρώγαμε όλοι μαζί στο τραπέζι (μάλλον θα ήταν Κυριακή για να 'μαστε όλοι μαζί) λέει ο πατέρας μου: ''Είδα στον ύπνο μου το θείο μου και τη θεία μου μαζί. Πρώτη φορά τους είδα και τους δυο μαζί. Κι ήταν και πολύ χαρούμενοι. Πρώτη φορά τους είδα χαρούμενους'' Πριν προλάβω ν'ανοίξω το στόμα μου για να ειρωνευτώ, χτύπησε το τηλέφωνο για να μας πουν ότι ο Μιχάλης πέθανε ( αιφνίδια, τον χτύπησε αυτοκίνητο ίσως κατά τη διάρκεια επιληπτικής του κρίσης, τον μετέφεραν στο νοσοκομείο όπου και εξέπνευσε). Να πω την αλήθεια αγριεύτηκα... Νομίζω πώς γι'αυτό ήταν χαρούμενοι οι γονείς του, θα τον είχαν πάλι κοντά τους να τον φροντίζουν. Και τι παράδεισος του αξίζει, μιας και πέρασε τόσο βασανισμένη ζωή απ' τα μικρά του νιάτα μέχρι τα εξήντα του που έφυγε. Ο μπαμπάς μου δεν ξαναείδε στον ύπνο του τους θείους του ούτε και κανέναν άλλον. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Αυτά που σας έγραψα δεν τα βγάζω απ' το μυαλό μου. Είναι όλα αλήθεια. Εμένα προσωπικά αυτή η ιστορία με συγκλόνισε. Και είναι επιπλέον μια παρηγοριά για μένα, τώρα που έχω ένα παιδί με εγκεφαλική παράλυση, το γεγονός ότι ο γονιός ακόμη κι όταν φύγει θα βρει τρόπο να φροντίσει το παιδί του. Ελπίζω να μη σας κούρασα. Εύχομαι καλά χριστούγεννα ακόμη και μέσα στο πένθος, μιας και το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων δεν είναι να τρώμε γαλοπούλες και αρνιά, αλλά να γεννηθεί κάτι καθαρό μέσα μας, και τα δάκρυα του πένθους βοηθούν γιατί καθαρίζουν.