νόηση, ετών 18:)

Δεν είμαι σίγουρη αν κάνω σωστά που αναφέρω όλα τα παρακάτω, ούτε πόσο θα μου κοστίσει αυτή μου η κίνηση. Ίσως παρεξηγηθώ. Ίσως υπάρξουν αντιδράσεις. Το κάνω όμως γιατί έχω την ελπίδα ότι θα είναι θετικές. Αν δεν είναι θετικές δεν πειράζει, καλοδεχούμενες και οι αρνητικές. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη. Θα σας διηγηθώ μια θλιβερή ιστορία… Μια ιστορία που από τη μια πλευρά με κάνει να ντρέπομαι που είμαι κοινωνική λειτουργός και από την άλλη πλευρά που με κάνει περήφανη μέχρι τα βάθη της ψυχής μου. Μη με κρίνετε ακόμη. Θα καταλάβετε παρακάτω το συνειρμό μου… Η ιστορία αυτή μετράει περίπου 32 χρόνια πίσω. Συνέβη το 1978 (ίσως το 1979 - γι’ αυτό δεν είμαι σίγουρη). Αυτή η ιστορία δεν αφορά εμένα προσωπικά αλλά μια πολύ στενή μου συγγενή. Για λόγους απορρήτου και προφύλαξής της ας την ονομάσουμε τυχαία Μαρία για να μπορώ να διηγηθώ την ιστορία της. Η Μαρία λοιπόν την περίοδο που προανέφερα ήταν φοιτήτρια κοινωνικής εργασίας σε μια πόλη μακριά από το σπίτι της. Φαντάζομαι τότε δεν λεγόταν ΤΕΙ κοινωνικής εργασίας, ίσως να ήταν τα ΚΑΤΕΕ τότε, αλλά δεν έχει σημασία καμία. Είχε περάσει όλα της τα μαθήματα και ξεκίνησε να κάνει την πρακτική της για να τελειώσει τις σπουδές της. Η πρακτική της ήταν σε ένα ιδιωτικό γηροκομείο (δεν χρειάζεται να αναφέρω περιοχές, δεν κάνω καταγγελία, απλά εξιστορώ γεγονότα). Όντας λοιπόν εκπαιδευόμενη κοινωνική λειτουργός είχε αναλάβει κάποιες περιπτώσεις με την εποπτεία πάντα της κοινωνικής λειτουργού του γηροκομείου που ταυτόχρονα η συγκεκριμένη κυρία ήταν και εκπαιδευτικός στη σχολή της. Μια της περίπτωση ήταν μια ηλικιωμένη κυρία που της είχε παραχωρηθεί ένα πολυτελές δωμάτιο στο γηροκομείο. Η ηλικιωμένη κυρία συναναστρεφόταν καθημερινά με έναν άλλο ηλικιωμένο κύριο του ιδρύματος. Είχαν αναπτύξει σχέση τρυφερότητας, αγάπης και φροντίδας. Ο ηλικιωμένος ζούσε σε ένα δωμάτιο στο υπόγειο του ιδρύματος σε πολύ κατώτερες συνθήκες σε σχέση με την ηλικιωμένη. Το ζευγάρι αυτό ζήτησε να μπορούν να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους μαζί στο ίδιο δωμάτιο όμως δεν το επέτρεψε η διοίκηση. Η Μαρία όμως συγκινήθηκε με την ιστορία του ζευγαριού και ρώτησε την επόπτριά της για ποιο λόγο δεν ήταν εφικτό το αίτημα τους. Η κοινωνική λειτουργός της απάντησε ότι η ηλικιωμένη πλήρωνε πολλά στο ίδρυμα γι’ αυτό της είχε παραχωρηθεί αυτό το δωμάτιο ενώ ο ηλικιωμένος ψίχουλα. Στη Μαρία φάνηκε αδιανόητο αυτό το γεγονός, αλλά φοιτήτρια ήταν, τι να έκανε;… Το ίδιο περίπου διάστημα ανακάλυψε ότι η ηλικιωμένη είχε «πεθάνει». Πιο σωστά την «είχαν πεθάνει» μια ώρα αρχύτερα αφού πρώτα βεβαιώθηκαν ότι η περιουσία του θα έμενε στο ίδρυμα. Γι’ αυτό δεν επέτρεψαν στο ηλικιωμένο ζευγάρι να είναι μαζί στο ίδιο δωμάτιο, γιατί έπρεπε να λογοδοτήσουν σε περίπτωση που το ηλικιωμένο ζευγάρι ήθελε να παντρευτεί. Γι’ αυτό όσο μπορούσαν τους κρατούσαν χωριστά. Αυτό δεν το κατάπιε. Μίλησε στην επόπτριά της χωρίς αποτέλεσμα. Πήγε σε υπηρεσίες που ήταν αρμόδιες να καταγγείλει το γεγονός αλλά βρήκε κλειστές πόρτες. Μετά από αυτό δημοσιοποίησε το γεγονός μέσω κάποιων εφημερίδων της εποχής. Βάλθηκαν όμως πολλοί να κουκουλώσουν το γεγονός και έτσι ήταν σαν να μην συνέβη ποτέ αυτή η δημοσίευση. Βλέπετε τα συμφέροντα ήταν μεγάλα. Θέλετε να μάθετε τι έγινε με τη Μαρία; Η επόπτρια κοινωνική λειτουργός φρόντισε να κοπεί από την πρακτική λόγω ανεπάρκειας γνώσεων. Η μητέρα της λίγο καιρό αργότερα έλαβε ένα γράμμα από τη σχολή της κόρης της που έγραφε ότι η κόρη της διώχνεται από τη σχολή διότι χρωστούσε πολλά μαθήματα και δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσει τη σχολή αφού δεν ήταν συνεπής. Μόνο η πρακτική της είχε απομείνει… Ήταν έτοιμη να πάρει πτυχίο… Η Μαρία σήμερα είναι αποκλειστική νοσοκόμα. Δεν πήρε πτυχίο διότι ήταν κοινωνική λειτουργός που ακολουθούσε τις αξίες που της δίδαξαν. Αυτοί όμως δεν ζητούσαν αυτό. Ζητούσαν ένα άτομο να μην μιλάει, να μην υπερασπίζεται, να μην ασκεί κοινωνική εργασία αλλά να κάνει ό ,τι μπορεί για να πρεσβεύει τα συμφέροντα της τσέπης τους. Έχει ακόμη τα βιβλία της σχολής στη βιβλιοθήκη της που παρεπιπτόντως αρκετά από αυτά έδωσαν και σε μένα 25 χρόνια αργότερα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να έμεινε η επιστήμη κολλημένη όλα αυτά τα χρόνια. Εκείνη όμως ήταν τυχερή σε αυτό το κομμάτι. Δεν ήταν δανειστικά βιβλία όπως σε μένα. Εκείνης της τα έδωσαν δικά της. Ελληνικό κράτος το μεγαλείο σου… Κάποιοι θα διαβάσουν την ιστορία αυτή, λίγοι θα την πιστέψουν. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν, ούτε να χειραγωγήσω. Απλά παραθέτω την ιστορία όπως μου τη μετέφερε η ίδια η Μαρία γιατί για μένα ήταν μια φλόγα για να πεισμώσω περισσότερο, για να συνειδητοποιήσω βαθύτερα την ιδεολογία της Κοινωνικής Εργασίας και για να νιώσω περήφανη που στις φλέβες μας κυλάει το ίδιο αίμα. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι νιώθω υπεύθυνη, ώστε να φερθώ ανάλογα σε παρόμοια περίπτωση γιατί τέτοια γεγονότα συμβαίνουν σε όλους μας κάθε μέρα.

Αν φυσικά μου δοθεί η ευκαιρία να εργαστώ ποτέ στον τομέα.