νόηση, ετών 18:)

Με την ευκαιρία μιας τηλεφωνικής επικοινωνίας που είχα με μια μαμά παιδιού με ΔΑΔ η οποία πρόκειται σε λίγο να ταξιδέψει για την Ιταλία για θεραπευτικούς λόγους με το παιδί της ανέκυψε ένα σοβαρό ερώτημα που ίσως κάποιοι από εμάς θα αντιμετωπίσουμε. Όπως γνωρίζετε, η διαδικασία έκδοσης των διαβατηρίων έχει αλλάξει και απαιτούνται πια αυστηρές προδιαγραφές για τις φωτογραφίες που θα προσκομίσουμε στην αστυνομία για την έκδοση του διαβατηρίου. Επισυνάπτω τις προδιαγραφές για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Μια από τις προδιαγραφές είναι το στόμα να είναι κλειστό και τα μάτια να κοιτούν ευθέως τον φακό. Όπως αντιλαμβάνεστε, για κάποια από τα παιδιά μας αυτό είναι πολύ δύσκολο να καθήσουν, να ποζάρουν και μάλιστα σύμφωνα με τις αναφερόμενες τεχνικές προδιαγραφές. Μιλώ για κάποια υπερκινητικά παιδιά, παιδιά με δυσκολία οπτικής εντόπισης του φακού, παιδιά που για κάποιους λόγους το στόμα τους δεν κλείνει, παιδιά με στραβισμό, παιδιά που δεν κρατούν τον κορμό τους κ.λ.π. Η ταλαίπωρη μαμά λοιπόν πηγαινοέρχεται στο φωτογραφείο προσπαθώντας να επιτύχει την εναρμονισμένη με τις προδιαγραφές φωτογραφία,αλλά μέχρι τώρα ματαίως. Στη μια το στόμα είναι λίγο ανοικτό, στην άλλη το μάτι "φεύγει"... Σε μερικούς μήνες ετοιμαζομαστε να ταξιδέψουμε και εμείς και πραγματικά έχω τρομοκρατηθεί γιατί και το δικό μου το παιδί θα δυσκολευτεί να εστιάσει το φακό, να κλείσει τελείως το στόμα της κ.λ.π. Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις,όταν ο πολίτης για μια ακόμη φορά πρέπει να ταλαιπωρηθεί γιατί εξαιτίας μιας ιδιαιτερότητας (αναπηρία) δεν μπορεί να βγάλει τις "τέλειες φωτογραφίες". Παρακαλώ όποιος γνωρίζει οτιδήποτε για αυτό ή ακόμη που μπορεί να απευθυνθεί η ταλαίπωρη αυτή μαμά που πασχίζει ένα μήνα να "κάτσει" το παιδί της στο σκαμνάκι του φωτογράφου και να ποζάρει.. Κινδυνεύει να χάσει το ταξίδι της γιατί της επιτρέφουν διαρκώς τις φωτογραφίες πίσω. ΤΙ ΠΙΚΡΙΑ ... δεν μας φτάνουν τα "δικά μας", πρέπει να ''ΤΙΜΩΡΟΥΜΑΣΤΕ'' καθημερινά;