νόηση, ετών 18:)

Αυτή λοιπόν είναι η πραγματικότητα... αυτή είναι η επιλογή μας... Μετά από τις "άκαρπες" προσπάθειες να βρούμε εξειδικευμένο φυσιοθεραπευτή στο νησί της Σύρου, μετά από την πλήρη αδιαφορία των τοπικών "αρχόντων" νιώθω λύπη που δεν καταφέραμε (εμείς οι λίγοι γονείς των παιδιών με δυσκολίες), να δώσουμε στα παιδιά μας, στον Απόστολο, στη Δαμασκηνή, στη Νίκη, στον Άρη, στον Αντώνη, στη Νιόβη, στη Μαριτίνα, στη Δανάη και σε αυτά που δε γνωρίζω, τη δυνατότητα της πρώιμης θεραπευτικής παρέμβασης (τη θεραπευτική ιππασία, την φυσιοθεραπεία) εδώ στα σπίτια τους.. Λίγοι "συγκινήθηκαν" με την επιστολή μας και τις συνημμένες επιστολές των παιδιών μας, ελάχιστοι ανταποκρίθηκαν, κάποιοι "έπαιξαν", εν γνώση μας, το επικοινωνιακό τους παιχνίδι, λίγοι μας άκουσαν πραγματικά και βέβαια οι άμεσα εμπλεκόμενοι δεν ασχολήθηκαν με το θέμα... Ωστόσο, μπορεί να μη δόθηκε λύση για τα παιδιά μας όμως η πληροφορία πέρασε, το ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ ενέταξε στις προσεχείς προκηρύξεις του εξειδικευμένους φυσιοθεραπευτές και εργοθεραπευτές (NDT), εγκρίθηκε πρόγραμμα εκπαίδευσης για την εργοθεραπεύτρια στην αισθητητηριακή ολοκλήρωση και την φυσιοθεραπεύτριά του στην μέθοδο Βobath. Nιώθω ικανοποιημένη λοιπόν που «ταράξαμε τα ήσυχα νερά» κάποιων συνειδήσεων αλλά και θυμωμένη με τους «υπεύθυνους και συνυπεύθυνους» αυτής της κατάστασης που οδήγησε τρεις οικογένειες να «ξεσπιτωθούν». Αυτούς που μετέφρασαν «κατά γράμμα» τον νόμο, χωρίς ωστόσο να συλλογιστούν τις συνέπειες της απόφασής τους... και αυτοί είναι λοιπόν που δεν ασχολήθηκαν με το σοβαρό αυτό θέμα έλλειψης εξειδικευμένου φυσιοθεραπευτή. Στην κατ’ιδίαν συνάντηση που είχα με τον νομάρχη, κράτησα αυτό που μου είπε και είχε τόσο δίκιο «..τώρα είναι δύσκολο να δώσουμε λύση, το θέμα ήταν να «κρατούσαμε» αυτόν τον άνθρωπο (μιλώντας για τον φυσιοθεραπευτή NDT που είχαμε) και δυστυχώς οι ειδικοί σύμβουλοι λειτούργησαν με την «στείρα» ευσυνειδησία του δημόσιου λειτουργού που με τα αποτελέσματα και τις συνέπειές της καταντά ΑΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ, μη μπορώντας να κρίνουν πως εδώ είναι νησιώτικη Ελλάδα και όχι Αττική... Ναι μαζί τους είμαι πολύ θυμωμένη... και δεν ενδιαφέρθηκαν καν να μας δώσουν μια εξήγηση. Νιώθω θυμό και θλίψη γιατί συνειδητοποίησα πως η ζωή μου (η οικογένειά μου) «εξαρτάται» από την απόφαση που θα πάρει ο κάθε θεραπευτής που για μένα είναι «ζωτική ανάγκη», να μείνει ή να φύγει από τον τόπο που επέλεξε να έρθει.. Νιώθω οργή γιατί η Πολιτεία είναι όχι μόνο δύσκαμπτη αλλά και απούσα στα τόσο σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες των παιδιών με ειδικές ανάγκες και δεν μεριμνούν με τη στελέχωση μόνιμων εξειδικευμένων θεραπευτών καλύπτοντας έτσι τη ζωτική ανάγκη της πρώιμης θεραπευτικής παρέμβασης. Και το χειρότερο από όλα, νιώθω ντροπή όταν διαβάζω στα βιολόγια για τους «παιδαγωγούς» (περίπτωση Kari) και όταν τις προάλλες έμαθα πως σε ένα κυκλαδονήσι (άγονη γραμμή) οι γονείς ξεσηκώθηκαν και δεν θέλουν ένα κωφάλαλο παιδί στο σχολείο... (ΕΛΛΗΝΑΡΕΣ... το μεγαλείο σας) Παρ’ όλα αυτά, παίρνω δύναμη και συνεχίζω για το καλύτερο γιατί τουλάχιστον χαίρομαι που στη δική μου περίπτωση μπόρεσε «το βουνό να πάει στον Μωάμεθ». Εύχομαι το καλύτερο σε όλα τα παιδιά που γνωρίσαμε και δίνω κουράγιο και υπομονή σε όλους τους γονείς να μην το βάλουν κάτω και να αναζητούν με όποιο τρόπο το καλύτερο για αυτούς και τα παιδιά τους. alexandra Tagalaki