νόηση, ετών 18:)

Καταλαβαίνω τι εννοείς, γιατί πάντα δεν ήταν η κόρη μου 7,5. Στα 3 δεν μιλούσε εκτός από τα πολύ βασικά ( μαμά, μπαμπά,άτα και μαμ..καταλαβαίνεις). Στα 7,5 μιλάει μεν αλλά δεν εξωτερικεύεται. Πολύ σπάνια και μόνο σε πολύ έντονη συναισθηματική φόρτηση αν δεν μπορεί να ξεσπάσει αλλιώς ίσως να πει κανα δυο κουβέντες γιαυτό που νιώθει. Βλέπεις δεν φτάνει μόνο να μπορείς να μιλάς για να μπορείς να περιγράφεις συναισθήματα. Δεν είμαι εκτός όλων αυτών που περιγράφεις και νιώθεις. Απλά προσπάθησα να σου πω από δική μου εμπειρία πάντα, οτι καταλαβαίνουν κι ας μην μπορούν να το δείξουν (συμφωνώ με την Soula), αντιλαμβάνονται το τι συμβαίνει γύρω τους. Δεν του κάνεις κακό. Δεν μπορεί μια μανούλα που είναι πάντα ΕΚΕΙ, να κάνει κακό στο παιδί της αν λυγήσει κάποια φορά. Ίσα ίσα, έτσι χτίζονται αδιάριχτοι δεσμοί. Όλοι μας περνάμε από αυτό το στάδιο, όλοι μας αναρωτιώμαστε αν αυτό που κάνουμε είναι το σωστό, τα σκαμπανευάσματα στην ψυχολογία μας είναι ένας συχνός αγώνας που δίνουμε. Αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να μας κρατάει καλά είναι το οτι ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε καλά για τα αγγελούδια μας.Πάνω από όλα μας θέλουν κοντά τους και καλά κι ας είμαστε καμιά φορά στα μελανχολικά μας. Καταλαβαίνουν....:-) Keep Walking!

Αγαπητή miky, Έχω κι εγώ έναν 11χρονο με την ίδια διάγνωση. Και ο δικός μου στην ηλικία σας δεν μιλούσε. Τώρα μιλά μόνο όταν το έχει ανάγκη και αυτό συνδυάζοντας 2~3 λέξεις για την ώρα. Η πορεία δείχνει πως τα καταλαβαίνουν όλα. Κάποια στιγμή σου δείχνουν τι έχουν καταλάβει....κάποια στιγμή όμως! Αν βιάζεσαι γι αυτήν την στιγμή, τότε μέσα στην σύγχυση και τον καημό, μπορεί και να μην την προσέξεις αυτή την ιδιαίτερη στιγμή και να την χάσεις σαν να μην έγινε ποτέ. Ψυχραιμία λοιπόν σίγουρα και υπομονή στα μέτρα σου. Να ξέρεις πως ο Άρης μου όταν βλέπει σε έργο ανθρώπους να πονούν στεναχωριέται, όταν βλέπει-καταλαβαίνει πως πέθαναν τότε κλαιει με μαύρο δάκρυ. Όταν όμως προσποιείται τον πεθαμένο και περιμένει από τον αδελφό του να έλθει να τον κάνει καλά (αντιστρέφονται και οι ρόλοι) τότε είναι όλα καλά . Είναι φανερό σε αυτόν πως η στεναχώρια (θάνατος στην προκειμένη περίπτωση) είναι προσποιητή. Αντιθέτως την τηλεόραση την ζει σαν πραγματικότητα. Λοιπόν ψυχραιμία και πάλι... δικαιολογημένη η στεναχώρια... ναι έχουμε παιδιά που έχουν πρόβλημα... αλλά παίρνουν πολύ βελτίωση και μέσα από αυτήν την βελτίωση έχουμε / έχεις να πάρεις τόση χαρά που δεν φαντάζεσαι!!!

Όταν κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να δουν κάποια πράγματα πέρα από το δάχτυλό τους, και επεμβαίνουν ΑΝΩΝΥΜΑ μάλιστα να πουν οτι τους έρθει στο κεφάλι. Κύριε/κύρία ανώνυμε/η, λέτε αυτή η μανούλα να μην φρόντισε το παιδάκι της από το θέμα του σωματικού πόνου; Να μην νοιάστηκε πρώτα να δει τι έχει το παιδί της; Σίγουρα θα το έκανε. Όλοι οι γονείς γνωρίζουμε οτι ένα παυσίπονο κάνει να δράσει το λιγότερο 45 λεπτά ανάλογα με τον πόνο (ίσως και παραπάνω). Το δίνουμε, φροντίζουμε το παιδί μας όσο το δυνατόν καλύτερα.....και μετά το αγκαλιάζουμε και προσπαθούμε να το ηρεμήσουμε όσο μπορούμε, προσπαθούμε να το καταλάβουμε, να το κάνουμε να νιώσει οτι είμαστε εκεί για αυτό.ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΤΟ ΥΠΟΔΕΙΞΕΤΕ ΕΣΕΙΣ!!!! Δεν θα κρίνετε εσείς αυτήν την μάνα οτι άφησε το παιδί της να πονάει και χάθηκε στις αναζητήσεις του μυαλού της ψάχνοντας να βρει τρόπους επικοινωνίας μαζί του.ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!!! Ειλικρινά έχω κουραστεί με ανθρώπους που είναι τόσο ρηχοί στα συναισθήματά τους και δεν βλέπουν ή μάλλον αρνούνται να δουν την ουσία των πραγμάτων.Συγχαρητήρια ανώνημε/η μπήκατε εδώ να μας υποδήξετε το οτι είσαστε τέλειος γονέας. Και κάτι άλλο.....τα παιδιά μας κλαίνε από πόνο.......ΕΜΕΙΣ ΚΛΑΙΜΕ ΑΠΟ ΛΥΠΗ, μάθετε να διαβάζετε σωστά τα γραφόμενα και μετά να σχολιάζετε. Φίλοι του ΝΟΗΣΗ, συγχωρήστε το ύφος της γραφής μου, αλλά δεν μπορώ να μην εκφράσω την αντίθεσή μου. Keep Walking!

"...Προφανώς για σας είναι πολύ εύκολα και αυτονόητα όλα τα πράγματα, αλλά για μένα είναι ακόμα πολύ δύσκολο να ανακοινώσω στο περιβάλλον μου την πάθηση του παιδιού μου και γι αυτό δεν έγραψα το όνομά μου..." καλώς ήρθατε στο club!!! Σίγουρα ο καθένας μας θέλει τον χρόνο του για να το συνηδειτοποιήσει πρώτα και μετά να το δημοσιοποιήσει στον περίγυρο και να είναι έτοιμος για τις απώλειες!!! Το πρώτο βήμα έγινε μένουν τα υπόλοιπα... κουράγιο και εμείς εδώ είμαστε, όποτε νοιώσετε έτοιμη να μοιραστείται τις εμπειρίες και τα συναισθήματα σας ξέρουμε να ακούμε...έστω και ανώνυμα! αν και για μας είστε επώνυμη , είστε η μητέρα του αγγέλου σας που έχει τσακισμένα τα φτερά του και εσείς απλά ψάχνεστε για μια άκρη, για ένα χέρι βοήθειας! καλώς ήρθες! Αγγελική

Αγαπητή Μιράντα καλησπέρα, όταν το παιδί μας πονάει , κλαίει και στεναχωριέται εμείς υποφέρουμε διπλάσια άσχετα αν μιλάει ή όχι! Οπως και ο Νεκτάριος που δεν μιλάει έτσι και ο Νασούλης σου σίγουρα με τον τρόπο του θα σου δείχνει αν πονάει σωματικά ή ψυχικά ή αν απλά θέλει εσένα κοντά του για να νοιώσει τη σιγουριά της μανούλας ! Έχω ξενυχτήσει πολλά βράδια που ο Νεκτάριος έκλαιγε, τις περισσότερες γιατί ήταν άρρωστος και πόναγε αλλά υπήρξαν και βράδια που ήταν μέσα στο παράπονο και φυσικά δεν μπορεσα ποτέ να μάθω τι ακριβώς έφταιγε, πια σκέψη τον βασάνιζε αλλά το βάλσαμο σε όλα ήταν και είναι πάντα η αγκαλίτσα και να ξαπλώσουμε μαζί στο κρεβάτι του και να τον κρατάω σφιχτά στην αγκαλιά μου ή πριν που κοιμόταν στην κούνια του καθόμουνα σε σκαμπώ δίπλα του όλη νύχτα και του κρατούσα μέσα από τα κάγγελα το χέρι και εκείνος δεν το άφηνε ...! Όντως εκείνες τις στιγμές με διακατέχει ένας πανικός και αισθάνομαι τόσο άχρηστη και τόσο λίγη που δεν μπορώ να μπώ στο μυαλό του, να καταλάβω τι θέλει και τι του φταίει, αλλά αισθάνομαι και τόσο "μαμά" που μόνο με το δικό μου χάδι ,τη δική μου αγκαλιά ηρεμεί,.. όσο ηρεμεί! Κλαίω και εγώ πολλές φορές μπροστά του, γιατί άνθρωπος είμαι και λυγίζω και τότε έρχεται και με πέρνει αγκαλιά , με κοιτάει στα μάτια και μου γελάει για να του γελάσω, μου δείχνει με τον τρόπο του ότι και εκείνος στεναχωριέται και δεν θέλει να κλαίω αλλά να γελάω... είναι συγκλονιστική εκείνη η στιγμή...καταλαβαίνουν τα πάντα ...μόνο η μιλιά τους λείπει ... που την αναπληρώνει το βλέμμα...! Θα μας μιλήσουν που θα πάει και αν δεν τα καταφέρουν τελικά, να δεις που θα μας μιλάνε τα μάτια τους και θα μας λένε : "μανούλα σε ευχαριστώ που είσαι εδώ και που είσαι η μαμά μου"! Αγγελική απλά μια μαμά

Αγαπητέ almak με προλάβατε, Ιδίως το κομμάτι "Εκείνη την ώρα -του θυμού του παιδιού- είναι ευκαιρία να προσπαθήσεις να μπεις για λίγο στον κόσμο του, να δεις πως τα βλέπει τα πράγματα, να νιώσει και το ίδιο το παιδί ότι αρχίζουμε να τον καταλαβαίνουμε." θα μπορούσα να το είχα γράψει κι εγώ. Χαίρομαι πολύ που συμμεριζόμαστε κοινές πεποιθήσεις. Και βέβαια έχουν συναισθήματα τα παιδιά με ΔΑΔ. Ίσως δε βιώνουν όλα τα συναισθήματα, όπως μεγαλύτερα άτομα που έχουν ομιλία και είναι υψηλής λειτουργικότητας αναφέρουν. Για παράδειγμα η Dr. Temple Grandin, καθηγήτρια Πανεπιστημίου διαγνωσμένη ως Asperger, λέει ότι δεν μπορεί να βιώσει το αίσθημα της ζήλειας. Δεν το κατανοεί. Αλλά συναισθήματα λύπης ή χαράς σίγουρα έχουν. Και κάθε παιδί είναι ξεχωριστό, όπως κάθε άνθρωπος, και σίγουρα διαφορετικά ζηλεύω εγώ και διαφορετικά εσύ. Αγαπητή Miranda. Έγραψες "Αυτό που πραγματικά με κάνει να υποφέρω είναι ότι δεν εκφράζει συναισθήματα ουτε με το βλέμμα. δεν απευθύνεται σε μένα." Αυτό είναι ενα γνώρισμα του αυτισμού. Γενικά αποφεύγουν να κοιτάνε στα μάτια γιατί αυτό είναι ένα πολύ δυνατό οπτικό ερέθισμα. Και πολλές φορές αισθάνεσαι όταν σε κοιτάζουν, σα να κοιτάζουν ένα αντικείμενο. Αυτό συμβαίνει γιατί όπως εξήγησα εδώ βλέπουν πολύ συγκεκριμένες λεπτομέρειες στο πρόσωπο μας αλλά έχουν δυσκολία να δουν όλη την εικόνα. Τα καλά νέα είναι ότι μαθαίνουν να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα, τόσο σε άλλους, τόσο σε φωτογραφίες όσο και ζωντανά, όσο και τα δικά τους, και κάποιες φορές τα εκφράζουν λεκτικά. Σίγουρα επικοινωνούν τη δυσαρέσκειά τους με κλάματα φωνές ή απόσυρση. Και την ευχαρίστησή τους με γέλιο. Μαθαίνουν επίσης πότε πρέπει να γελάμε για να είμαστε αποδεκτοί από τους άλλους. Και μαθαίνουν και πώς να καλμάρουν όταν έρχονται οι στιγμές οι δύσκολες. Αυτές συνήθως συνδέονται με υπερβολικά ερεθίσματα γι αυτούς, πχ. το φως του δωματίου, ή ο ήχος που κάνει το κομπιούτερ όταν είναι αναμένο, ή ένα απαλό άγγιγμα μπορεί να μοιάζει με ηλεκτροσόκ γι αυτούς, ερεθίσματα που εμείς τα δεχόμαστε μεν, τα φιλτράρουμε δε, ώστε δε μας ενοχλούν. Κυρίαρχο συναίσθημα στα παιδιά με ΔΑΔ είναι το άγχος, κι αυτό συνήθως είναι συνάρτηση του πόσο ικανά αισθάνονται ότι είναι, και πόσο κατανοητός είναι ο κόσμος που εμείς έχουμε φτιάξει στα δικά τους μάτια. Τεχνικές χαλάρωσης, δυνατό μασάζ, ελαχιστοποίηση ερεθισμάτων στο περιβάλλον, εξάσκηση σωματική πριν εκδηλωθούν τέτοιες καταστάσεις κλάματος, ασκήσεις αισθητηριακές, και φυσικά ενασχόληση με τα δικά τους στενά ενδιαφέροντα μπορεί να είναι κάποιοι τρόποι που θα τους ηρεμήσουν. Έγραψες επίσης: "Του λέω "σε καταλαβαίνω που νιώθεις άσχημα, κι εγώ λυπάμαι σαν και σένα, θα περάσει" του φωνάζω "σταμάτα να κλαις δε σε βοηθάει αυτό". Νομίζω ότι σε αυτή τη φάση δε βοηθάει αυτό, θα το έχετε διαπιστώσει και μόνη σας. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι δεν κατανοεί την ομιλία ακόμη, ή αν την κατανοεί , την ώρα που έχει ένα παιδί το ξέσπασμά του είναι σαν να "χάνει το μισό μυαλό του" και ό,τι γνωρίζει εκείνη τη στιγμή χάνεται. Οπότε αν του πείτε κάτι αποτελεί άλλο ένα ερέθισμα στο ήδη υπερ-φορτωμένο σύστημά του. Ένα οπτικό ερέθισμα μπορεί να του υποδείξει να σταματήσει ή να του αποσπάσει την προσοχή και να σταματήσει. Και αν έχει εκπαιδευτεί, η λέξη "τέλος" μπορεί να είναι πολύ ισχυρή. Χρησιμοποιούμε τις ελάχιστες λέξεις, "τέλος" και αυτό που τον ενοχλεί πχ."φως" (δηλαδή "φως - τέλος") Εύχομαι να σας βοήθησα κάπως να κατανοήσετε καλύτερα το παιδί σας Φιλικά Κυριάκος

όντως συναντιόμαστε συχνά τέτοιες ώρες Μαίρη, περιμένω το chat από τον Άγγελο να τα λέμε και live, τον ευχαριστώ κι εγώ για το χώρο που έχει φτιάξει κι έχει την υπογραφή του ως προς το χαρακτήρα και την ποιότητα. Σ' ευχαριστώ Μαίρη για τα καλά σου λόγια, και θεωρώ σημαντικό να "μαθαίνεις" κάτι κι εσύ για τον Δημήτρη ακόμη κι αν έχει γραφτεί για άλλη περίπτωση. Είναι πολύ εύστοχη η παρατήρησή σου. Με εκτίμηση Κυριάκος

Καλημέρα Βιβή, Σε αυτή την περίπτωση, όπως έχεις κάνει ήδη πετυχημένα με τα μηχανάκια και τις εξατμίσεις χρειάζεται πιστεύω να εξηγηθεί στο παιδί η σημασία της χορωδίας, για να έχει νόημα αυτό που κάνει. Επίσης καλό θα είναι να ήταν προετοιμασμένος για το τιπρόκειται να συμβεί, να ξέρει ότι είναι μέρος του προγράμματος του, πότε αρχίζει, πόσα τραγούδια θα πουν, πόσα ποιήματα πρέπει να καθίσει να ακούσει, ποιος θα μιλήσει και πότε θα τελειώσει. Θα είναι δύσκολο και να περιμένει κάνοντας τίποτα. Απλά περιμένοντας. Τα παιδιά με ΔΑΔ πρέπει πάντα να κάνουν κάτι για να έχει νόημα γι΄αυτούς η αναμονή. Οι κοινωνικές ιστορίες της Carol Gray σε αυτή τη σελίδα μπορούν να είναι ένα πολύ ωραίο εργαλείο.

Εννοείται ότι αν καταλάβουμε τον τρόπο που γράφονται μπορούμε να τις γράψουμε εμείς. Περιγράφουν μια κατάσταση, έννοια ή δεξιότητα βασισμένη σε σχετικά κοινωνικά παραδείγματα, προοπτικές και απαντήσεις σε ένα πλαίσιο. Δίνει ακριβείς κοινωνικές πληροφορίες με έναν τρόπο υπομονετικό και καθησυχαστικό.

Δείτε ακόμη από το NOESI.gr:

• Κοινωνικές Ιστορίες (Social Stories) - Για αρχάριους | NOESI.gr

• Κοινωνικές Ιστορίες (Social Stories) - Για προχωρημένους | NOESI.gr

Για παράδειγμα: ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ

Τα παιδιά στην τάξη μου στέκονται σε μια σειρά όταν είμαστε έτοιμοι να πάμε σε κάποιο αλλο μέρος του σχολείου. Τα παιδιά κουνιούνται λίγο, όσο καθονται στη σειρά. Τα παιδιά μπορεί να κουνηθούν για να ξυστούν ή για να φτιάξουν τη μπλούζα τους ή το παπούτσι τους. Μερικές φορές επειδή κάθονται κοντά μπορεί να ακουμπήσει το ένα το άλλο. Πολλές φορές είναι ατύχημα να ακουμπήσει το ένα το άλλο. Συνήθως τα παιδιά στέκονται ή περπατάνε για λίγο στη σειρά. Όταν φτάσουν στο προορισμό τους η δασκάλα δε χρειάζεται να τα κρατάει άλλο στη σειρά. Μερικές φορές μπορεί να είμαι ο αρχηγός της σειράς. Αυτό σημαίνει ότι τα υπόλοιπα παιδιά θα περπατάνε πίσω μου. Μερικές φορές μπορεί να είναι δεύτερος ή τρίτος ή τεταρτος ή σε άλλη θέση Πολλά παιδιά θέλουν να έιναι οι αρχηγοί. Η δασκάλα μου ξέρει ποιος πρέπει να είναι πρωτος στη σειρά. Οι δασκάλες ξέρουν να είναι δίκαιες και προσπαθούν κάθε παιδί να γίνει αρχηγός της σειράς τώρα ή μετά. Είναι σημαντικό να ακολουθούμε τις οδηγίες της δασκάλας. θα μπορούσες Βιβή να γράψεις μια τέτοια ιστορία; Καλό είναι να είναι γραπτή, να έχει και κάποια εικόνα χορωδίας ή κάτι τέτοιο. Ίσως η Αγγελική θα μπορούσε να σε βοηθήσει. Περιγράφουμε το γεγονός. Μετά δίνουμε και διαφορετικές προοπτικές, απόψεις, στο ίδιο το γεγονός προοοπτικές που το παιδί δε θα μπορούσε να τις δει. και στο τέλος λέμε τι κάνουμε γενικά. Δεν προσωποποιούμε την ιστορία δηλ. δε λέμε ΕΣΥ πρέπει να κάτσεις εκεί. Μιλάμε σε τρίτο πρόσωπο ή πληθυντικό. πχ. καθόμαστε όπου μας βάζει η δασκάλα. ή Λεμε το τραγούδι όταν έρθει η σειρά μας. Φιλικά Κυριάκος