νόηση, ετών 18:)

Γεωργία μου, Απλά θα πω το εξής... για όλες τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε στην ζωή μας και άρα και τους ανθρώπους και τα πράγματα, συνηθίζουμε να τα αντιμετωπίζουμε και να τα παρατηρούμε με τον δικό μας τρόπο, με τον τρόπο που εμείς τα ερμηνεύουμε και το χειρότερο να τα φουσκώνουμε πολλές φορές ανάλογα με τις τύψεις μας, τις ενοχές μας ή και ακόμα τα δικά μας λάθη! ΟΧΙ, αγαπητή μου Γεωργία, δεν είναι παραμελημένο το 2ο παιδί αδελφάκι ενός παιδιού με ιδιαιτερότητες. Είναι το ευλογημένο 2ο αδελφάκι ενός ευλογημένου 1ου ιδιαίτερου παιδιού που και τα δύο μαζί μεγαλώνουν σε μια ευλογημένη οικογένεια! Οι γονείς που αντιμετωπίζουμε τέτοιες ή παρόμοιες καταστάσεις δεν μπορεί και δεν πρέπει να ζούμε με ενοχές. Τα παιδιά είναι αλάνθαστοι κριτές του τι λαμβάνουν από τους γονείς τους. Πολλές φορές νομίζουμε ότι τα αδικούμε, ότι "κλείνουμε" προς το ένα παιδί εις βάρος του άλλου, αλλά πίστεψέ με είναι ικανά να καταλαβαίνουν την κατάσταση που επικρατεί μέσα στο σπίτιαλλά και μέσα στην ψυχή του γονέα, ΑΡΚΕΙ Ο ΓΟΝΕΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ. Είναι προτιμότερο να πεις στο αδελφάκι... "Αγάπη μου, πρέπει να ασχοληθώ με τον/την αδελφό/-ή σου τώρα και μετά θα έιμαστε μαζί για να παίξουμε, να μιλήσουμε, να κάνουμε τα μαθήματά σου, να πιούμε καφέ... αλλά μετά, όχι τώρα", ΚΑΙ να το εννοείς. Το παιδί, θα πάρει το μήνυμα. Και στη τελική τα δύο παιδιά, δεν πρέπει να έχουν σχέση μεταξύ τους; 'Οταν η μαμά κι ο μπαμπάς δεν μπορεί (κι αφού η ηλικία το επιτρέπει) γιατί το ένα αδελφάκι να μη γίνει για λίγο δασκάλα/-ος του/της αδελφής του/της; Γιατί να μη συμμετέχει και το αδελφάκι - όσο μικρό κι αν είναι - στο ιδιαίτερο μεγάλωμα με την μορφή του παιχνιδιού ή της παρέας; Αλλά είπα πολλά, αγαπητή Γεωργία. Αν θέλεις μπορούμε να τα πούμε μέσω προσωπικού Ε-mail. Mε αγάπη, Μαίρη Βελλή