νόηση, ετών 18:)

Ένα πολύ χρήσιμο βιβλίο που διαβάζω αυτόν τον καιρό για τον αυτισμό, της Αγγελικής Γενά το "Αυτισμός και Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές Αξιολόγηση - Διάγνωση - Αντιμετώπιση", ενώ στο έβδομο, κατεξοχήν κεφάλαιο, με θέμα "Η οικογένεια του παιδιού με ΔΑΔ" δίνει πολύ χρήσιμες συμβουλές, αναφέρει μονίμως την σημαντική βοήθεια που δέχεται η οικογένεια από τον συμβούλο της οικογένειας!!! προφανώς κάποιον ψυχολόγο ή ψυχίατρο που στην πραγματικότητα, εμείς τουλάχιστον, δεν βρήκαμε πουθενά! Από την αρχή της ιστορίας μας με τον Αυτισμό το μόνο που δεν ένοιωσα από τους ειδικούς που ήρθαμε σε επαφή ήταν η κατανόηση και η συμπαράσταση σε όλες μας τις δύσκολες φάσεις από την αρχή με το σοκ και το πένθος, μέχρι σήμερα που προσπαθούμε μόνοι να το κατανοήσουμε και να το αποδέχτούμε, είμαστε μόνοι μας γιατί όλοι οι ειδικοί ασχολούνται μόνο με το παιδί! Αναφέρομαι πάντα στο δημόσιο τομέα γιατί τα οικονομικά μας δεν είναι για περαιτέρω έξοδα. Η μόνη βοήθεια που δέχτηκα όλο αυτό το διάστημα ήταν από αυτό εδώ το site του noesi.gr από τους άλλους ομοιοπαθείς γονείς που βρίσκονται ένα στάδιο μετά από μένα!Εδώ βρήκα την κατανόηση και τον παρηγορητικό λόγο που θα έπρεπε να είχα βρεί από κάποιο "σύμβουλο οικογένειας", όπως αναφέρεται και στο βιβλίο, αλλά και όπως όφειλε η πολιτεία να μας τον προσφέρει!!! Πιστεύω ότι το κράτος ,όπως αναφέρεται και στο βιβλίο, θα πρέπει μετά την γνωμάτευση να στηρίξει πρώτα την οικογένεια και έπειτα να εστιάσει στην θεραπεία του παιδιού, γιατί πως θα βοηθήσουμε το παιδί να γίνει καλά ή να νοιώσει καλά αν εμείς οι ίδιοι οι γονείς του χρίζουμε ψυχολογικής στήριξης και βοήθειας; Είναι σαν να θέλουμε να κτίσουμε ένα νέο σπίτι πάνω στα σαθρά θεμέλια ένός παλιού, θα γκρέμιστεί, έτσι και εδώ! Σε αυτό το θέμα θα ήθελα να μάθω τι κάνει η πολιτεία!!!