Στην χώρα του ΠΟΤΕ ή του ΤΩΡΑ;

"Ο κοσμος δεν σταματησε και εγω δεν βρισκω λογο να κλαψω", γραφει η Εμμα και νομιζω οτι αποδιδει σε μια φραση αυτο που ισχυει για ολους η για τους περισσοτερους απο εμας αλλα καποιοι απ εξω δεν κατανοουν. Ειναι πραγματικα ομορφο να φερνεις στον κοσμο παιδια και να μπορεις να δεχτεις και να αποδεχτεις την διαφορετικοτητα τους.Δυστυχως οι περισσοτεροι γονεις στα παιδια τους βλεπουν τους ιδιους και αυτο ειναι σφαλμα. Υπαρχουν καταδικασμενα απο το αρρωστημενο ενδιαφερον των γονιων τους, παιδια που θα κανουν και αλλους ανθρωπους δυστυχισμενους, "χαμενα" παιδια παγιδευμενα στην χωρα του ΠΟΤΕ περιμενοντας τον ΠΗΤΕΡ ΠΑΝ να τα ελευθερωσει. ΓΙΑΤΙ; Τα παιδια μου θελω να τα μαθω να καταρριπτουν ορια και φραγμους, συνορα, απαγορευσεις και φοβους που αυτη η ζωη τους θετει. Δινω πνοη ζωης και στεκομαι διπλα τους οχι απο πανω τους για να μπορουν να ειναι ευτυχισμενα, να δινουν τον αγωνα τους χωρις φοβο και χωρις να τους ενδιαφερει η εκβαση. Ο κοσμος δεν σταματαει αν φτασω στην Ιθακη ειτε με ΠΟΡΣΕ ειτε με ενα ΝΤΕΣΕΒΩ ΧΤΥΠΗΜΕΝΟ, ΛΑΒΩΜΕΝΟ αλλα πανεμορφο και δυνατο που καταφερνει να φτασει στον προορισμο του εστω και με καθυστερησει. Στο κατω κατω ειναι το ταξιδι που με ενδιαφερει και που με κανει να αισθανομαι ελευθερη. Ειναι η απολαυση του να ταξιδευουμε και να μη μας νοιαζει να γρατζουνισουμε το ντεσεβω μας και με αυτη την σκεψη παμε παντου, γευομαστε τα παντα και ας εχουν φτασει οι αλλοι πρωτοι και με μεγαλυτερη ανεση. Παρεα με τα παιδια μου ταξιδευω και μπορω και ψυχανεμιζομαι εστω και λιγα απ οσα η ζωη μου δεν θα προφτασει.