νόηση, ετών 18:)

Ξέρεις ποιά θεωρώ ότι κάνει την διαφορά ;Όχι αυτά που σου τυχαίνουν στην ζωή αλλά ο τρόπος που τα αντιμετωπίζεις και πως τα αντιλαμβάνεσαι.Στον Οδυσσέα έχω δεί τεράστια διαφορά και θεωρώ ότι αυτό οφείλεται στην αντιμετώπιση της αναπηρίας που εγώ ''επέβαλα'' 'η καλύτερα δίδαξα στους υπόλοιπούς στην οικογένειά μου και στο περιβάλλον μου.Υπάρχουν φορές που ακόμη με κάνει έξαλλη όταν ''πιάνω'' την μητέρα μου ή τον άντρα μου οι οποίοι αυθόρμητα εξηγούν σε γνωστούς μακρυνούς ότι ο Οδυσσέας είναι ιδιαίτερο παιδί.Δεν χρειάζεται να αναλύουν το παιδί και να εξηγούν γιατί δεν μιλάει,γιατί πρέπει να είμαστε εκεί όταν κανει κούνια ή η γνωστή ατάκα της μητέρας μου ''έχουμε ένα προβληματάκι με τον Οδυσσέα..''Έξαλη ,γίνομαι έξαλη γιατί δεν χρειάζεται να εξηγώ την ιδιαιτερότητα του παιδιού μου .Γιατί για παράδειγμα όταν βλέπουν τον μεγάλο μου γιό δεν μπαίνουν στην διαδικασί να τονίσουν ότι είναι εξαιρετικά εφυής;΄Άκόμη τους εκπαιδεύω αυτούς τους δύο.Σε αντίθεση με τα παιδιά μου που τα εχώ πλάσει από μικρά με αξίες που εγώ θεωρώ σημαντικές.Όταν χάσαμε την Μυρτώ μας ,πέρα από το απροσδόκητο και το σοκ που πάθαμε ήταν δύσκολος ο ρόλος μου γιατί έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου πρώτα εγώ και να στηρίξω τον άντρα μου αλλά και να βοηθήσω τα παιδιά μου τα οποία είναι διαφορετικών ηλικιών να ανταπεξέλθουν στην απώλεια.Ο μεγάλος μου γιός πάθαινε κρίσεις πανικού και δεν ήθελε να κοιμάται τα βράδυα γιατί φοβόταν τον θάνατο.Η πεθερά μου θεώρησε ότι έπρεπε να τον κανακεύουμε γιατί είχε πρόβλημα .Έγω πάλι θεώρησα ότι έπρεπε να κάνω κάτι δραστικό πριν απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό.Τον πήρα και πήγαμε στο νεκροταφείο ,μιλήσαμε ,του εξήγησα κάποια πράγματα και πως πρέπει να αντιμετωπίζει αυτά που του συμβαίνουν με θάρρος και αξιοπρέπεια.Έκει σταμάτησαν όλα.Δεν δέχομαι τα παιδιά μου να ξεστομίσουν κάποτε την κουβέντα ''η κακομοιρα η μανα μου..''Στην συνείδηση των παιδιών μου πρέπει αν είμαι ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ για να μπορούν και αυτά να είναι ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΔΕΣ στην δική τους την ζωή.΄ Τον Οκτώβρη περιμένουμε έναν νέο πρίγκιπα να έρθει στην οικογένειά μας και πολλοί αναρωτιούνται.Και σας ρωτάω ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙΑ ΕΝ ΠΕΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΧΤΥΠΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΑΣΧΗΜΑ.ΑΥΤΟ ΣΑΣ ΕΜΠΟΔΙΣΕ ΑΠΟ ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΕΤΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟ;ΕΜΕΝΑ ΟΧΙ.ΕΧΩ ΑΚΟΜΗ ΣΗΜΑΔΙΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΟΥΜΠΕΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΑ ΔΕΙΧΝΩ ΜΕ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ.ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΑΙΡΝΩ ΕΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΚΑΙ ΦΕΥΓΩ ΓΙΑ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ...ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΛΑΤΡΕΜΕΝΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ''ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΟΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ''

Θα αλλάξω μία λέξη από κάτι που έχω διαβάσει. Στην θέση της λέξης "ηγέτες" θα βάλω την λέξη "μανάδες". ΟΙ ΜΑΝΑΔΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΔΥΝΑΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥΝ, ΑΡΚΕΤΑ ΤΡΥΦΕΡΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΛΑΨΟΥΝ, ΑΡΚΕΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΛΑΘΗ, ΑΡΚΕΤΑ ΤΑΠΕΙΝΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΔΕΧΟΝΤΑΙ, ΑΡΚΕΤΑ ΣΚΛΗΡΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΚΑΜΠΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ. Η δύναμη δεν είναι κάτι που το έχεις αλλά το αποκτάς. Είναι σαν τους μύες μας που γίνονται πιο δυνατοί, όσο πιο πολύ τους γυμνάζεις. Όσο για την αισιοδοξία είναι κάτι που προσπαθώ να την έχω ενταγμένη στην ζωή μου (αν και πολλές φορές είναι εξαιρετικά δύσκολο). Ευτυχώς που γεννήθηκα αρκετά πεισματάρα, ξεροκέφαλη και λάτρης του ανέφικτου. Είμαι πολύ χαρούμενη αν κάποια λόγια μου αποτελούν μια μικρή ανακούφιση, παρηγοριά, συντροφιά σε κάποιους.Ξέρω ότι πολλοί περνάνε πολύ ζόρι όμως είμαστε πολλοί και δεν θα πρέπει να αισθανόμαστε μόνοι αν και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και ομολογώ ότι κάποιες με έχουν συγκλονίσει. Υποκλίνομαι στις μανάδες που τιμούν την λέξη μάνα γιατί οι πραγματικές μανάδες αποκαλύπτονται όταν καλούνται να στηρίξουν τα παιδιά τους στα δύσκολα σε όποια φάση της ζωής τους αυτό προκύψει. Χαίρομαι να ανακαλύπτω ότι υπάρχουν γυναίκες που παραπέμπουν σε παλαιότερες γενιές και αξίζουν τον χαρακτηρισμό της ηρωίδας.