νόηση, ετών 18:)

Διαβάζω καθημερινά τα νέα των μελλών και θαυμάζω τη δύναμη των γονιών. Τρελαίνομαι με την αναισθησία των γιατρών, του κράτους και γενικά της κοινωνίας πάνω σε τόσο λεπτά θέματα που αφορούν τα παιδιά. Η δική μας διάγνωση ήρθε μετά απο επίσκεψη σε παιδοψυχολόγο κέντρου ψυχικής υγείας. Η ανησυχία μου ήταν η απουσία λόγου στον 2 ετών μικρούλη μου. Σε γενικές γραμμές δεν αντιμετώπιζα άλλα προβλήματα μαζί του. Ούτε στην επικοινωνία του. Συνεννοούμαστε άριστα καθώς δείχνει οτι θέλει και καταλαβαίνει σχεδόν τα πάντα εκτελεί τις περισσότερες εντολές και όταν βαριέται τις κάνει με λίγη γκρίνια. Είμαστε απο τότε που γεννήθηκε κάθε μέρα για καφέ και δε μας δημιούργησε κανένα πρόβλημα με ζημίες η φασαρίες, απλά θεωρώ λογικό οτι μετά απο κάποια ώρα ενα παιδί βαριέται να κάθεται σε μία καρέκλα χωρίς λόγο γιατί εμείς απολαμβάνουμε το καφέ μας και το στιγάρο μας. Μιμείται τα πάντα και τους πάντες, κάνει συμβολικό παιχνίδι, δεν έχει στερεοτυπίες, περπάτησε 13 μηνών. Δεν είχαμε προβλήματα ποτέ ούτε με τον ύπνο ούτε με το φαγητό ούτε εκρήξεις θυμού και περίεργες συμπεριφορές που να μας αγχώσουν. Να σημειώσω (ίσως χωρίς αξία) οτι ο αντρας μου μίλησε στα τρία του και η μητέρα του στα 3 1/2. Ξεκίνησα λοιπόν για να πάρω τη γνώμη μίας ειδικού μιάς και δεν εφησυχάζομαι απο τα κλασικά αγόρι είναι αστο θα μιλήσει όταν θέλει. Και στο κάτω κάτω είπα ας μου το πεί αυτό μια ειδικός. Η επίσκεψη κράτησε 20 λεπτά σε ένα χώρο γεμάτο παιχνίδια όπου ο μικρός τα ανακάλυψε όλα. Ντουλάπια συρτάρια όλα. Η γιατρός κρατούσε ένα τετράδιο και ένα στιλό και απλά παρακολουθούσε. Του μίλησε κάποιες φορές, του ζήτησε να κάνει το εξής "άνοιξε την κουζινούλα πάρε τη κατσαρόλα και το κουτάλι και έλα να δώσεις τη μαμά να φάει". Ο μικρούλης την έγραφε! Την κοιτούσε μεν αλλά δεν έκανε αυτά που του έλεγε. Και με αυτό ως στοιχείο και την απουσία λόγου μου έδωσε τη διάγνωση και μου είπε να πάω σε αναπτυξιολόγο και να κάνω εργοθεραπείες.

Εγώ έπαθα ΣΟΚ! Πήγα και στον αναπτυξιολόγο που μου σύστησε και εκείνος χωρίς να δεί καν το παιδί απλά βλέποντας την διάγνωση μου είπε "ναι αυτό ειναι, καν' του εργοθεραπείες και μικρός είναι μωρέ, θα δείξει! Μπορεί να μην είναι και τίποτα. Σίγουρα όμως δεν είναι σαν όλα τα άλλα παιδάκια"!

Άκρη καμία δεν έβγαλα. Πήγα σε λογο και εργοθεραπευτή οι οποίοι του κάνουν συνεδρίες και μου αναίρεσαν την διάγνωση με την πρώτη εικόνα του παιδιού. Ήρθε παιδοψυχίατρος στο σπίτι και ασχολήθηκε αποκλειστικά με το παιδί 1 ώρα και μου είπε πως δεν υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ο μικρός τον χαιρετούσε του έστελνε φιλάκια (ΜΑ!). Μου είπε πως αν δε δώ και τη παραμικρή διαφορά στο λόγω να το ψάξω για κάτι το παθολογικό. Παρόλα ταυτα, εγώ ως μάνα δεν έχω ησυχάσει! Ξέρω πως πρέπει να περάσει πολύ καιρός για να σιγουρευτώ και αγχώνομαι με το παραμικρό που βλέπω (όποιος έχει τη μύγα....) Του κάνω κανονικά εργο- και λογο- θεραπείες καλού κακού. Δεν ξέρω αν πρέπει να τον πάω για μία ακόμα εξέταση απο παιδοψυχίατρο. Αυτό σκέφτομαι κάθε μέρα. Είμαισίγουρη πως δεν θα αλλάξει και κάτι αλλά μάλλον μου κόλλησε. Ο μικρούλης ξεκίνησε παιδικό εδώ και 2 εβδομάδες και ήδη άρχισε και κελαηδάει. Τα βασικά βέβαια αλλα μετράω τώρα πιά σε απόσταση ενός μήνα απο τη διάγνωση 15 λέξεις! Ανακουφιστικό σίγουρα.

Απλά κόλλησα στα λόγια των πρώτων γιατρών που με απέτρεπαν απο το να του κάνω λόγοθεραπεία γιατί μου είπε συγκεκριμένα "E, καλα και να μιλήσει μη νομίζεις οτι θα λυθεί το πρόβλημα! Είναι μικρός για λογοθεραπείες και μη τον στείλεις παιδικο θα του δημιουργήσεις κόμπλεξ"!! "Έλεος", σκφτόμουν!!!! Επιστήμων άνθρωπος!...

Τεράστιο το blog μου αλλά θα έσκαγα! Eσείς περνάτε τόσο μεγάλες δυσκολίες που ντρέπομαι μόνο που τα σκέφτομαι! Αλλά καταλαβαίνετε, γιατί περάσατε και εσείς απο αυτό.