Αυτό θέλω να είναι το καλοκαίρι που θα μου δώσει την ελευθερία μου πίσω. Ο δρόμος να μην με οδηγεί πουθενά, ένα ταξίδι χωρίς προορισμό, χωρίς πώς, πότε, πού. Μόνο το γιατί να υπάρχει βαθιά ριζωμένο στην ψυχή μου, αλλά να μην το μοιραστώ με κανέναν.

Άραγε έπρεπε να περάσουν σχεδόν εννέα χρόνια για να πάψω να αισθάνομαι σαν γέρος εγκλωβισμένος στο κορμί ενός νέου; Πώς επέτρεψα στον εαυτό μου να με φυλακίσω με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο; Γιατί δεν αναζήτησα τα λιμάνια του έρωτα της ζωής μακριά από τα συνήθη; Γιατί άκουγα τις συμβουλές όλων των άλλων, αλλά όχι την δική μου εσωτερική παρόρμηση πως το καλύτερο για το αυτιστικό παιδί μου είναι να ασχοληθώ ουσιαστικά και προσωπικά μαζί του ; Γιατί να περιμένω να φτάσει η κόρη μου στην ηλικία των εννέα ετών για να αποφασίσω να απαρνηθώ όσα μου έλεγαν οι ειδικοί και μη, με συνέπεια τόσα χρόνια να ζω μέσα σε μία φυλακισμένη ελευθερία;