Αν δεν έχω ειδικές ανάγκες

Γιατί πικραίνω και απογοητέυω συνεχώς τους γονείς μου, γιατί;

Σχόλια

Τί κάνεις δηλαδή

Υποβλήθηκε από χρηστος ρ. (χωρίς επαλήθευση) Πέμ, 24/07/2008 - 18:05

Και τους πικραίνεις;

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Είναι προφανές ότι οι γονείς σου δε σε αποδέχονται

Υποβλήθηκε από ανώνυμο (χωρίς επαλήθευση) Δευ, 22/12/2008 - 12:05

Γιατί είναι προφανές ότι οι γονείς σου δεν σε αποδεχονται γι' αυτο που είσαι. 'Ομως είσαι αυτό που είσαι, επειδή ΌΠΩς ΌΛΟΙ ΕΊΜΕΘΑ ΌΛΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΉΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΆΛΛΟΝΤΌς ΜΑς , δηλαδή του γονεΪκού μας περιβάλλοντος πρωτίστως και των ερεθισμάτων που λάβαμε απ'αυτό. Λοιπόν είσαι αυτό που είσαι, γιατί το συγκεκριμένο περιβάλλον που ζεις σου έμαθε , σου δίδαξε σε δημιούργησε , όπως και κάθε άλλο παιδί άλλωστε , να είσαι ότι είσαι σήμερα.Τώρα πάλιν οι γονείς σου ( το περιβάλλον σου δηλαδή )δεν ειναι ευχαριστημένοι με το έργο τους δηλαδή μ' εσένα. Αυτό δηλώνει οτι υπάρχει άγνοια , έλλειψη επαφής και διαλόγου μεταξύ σας. Δεν γνωρίζω την ηλικία σου, όμως υπάρχουν αξιόλογοι <<σύμβουλοι>>, οι οποίοι , από κοινού με την ενεργό συμμετοχή γονέων-παιδιών, αναλαμβάνουν την βελτίωση των σχέσεων γονέων-παιδιών, γιατί αυτό που προέχει πάντοτε στην σχέση παιδιού-γονέως είναι η αλληλοκακατανόηση και ο σεβασμός της προσωπικότητος και η αμοιβαία αποδεκτή ύπαρξη ορίων που αμφότεροι τηρούν και σέβονται. Όταν όμως αυτή η σχέση δεν ειναι αυθύπαρκτη και δεν είναι κατάκτηση της οικογένειας , τότε η μεσολάβηση ενός ειδικού επ'ωφελεία της ηρεμίας και ευτυχίας όλης της οικογενειας είναι επιβεβλημένη . Από την άλλη μεριά μην θεωρείς ότι μόνον εσύ έχεις αυτό το πρόβλημα, είναι σύνηθες και ας μην κοινοποιείται, φαίνεται όμως ότι είσαι απο τους λίγους ανθρώπους που το έχουν συνειδητοποιήσει, και αυτό είναι η αρχή της επίλυσής του. ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ και να θυμασαι ότι ΣΕΒΟΥ ΕΑΥΤΟΝ μας κάνει καλλίτερους ανθρώπους. ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΧΑΣΟΜΕΡΗ

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Με ποιο δικαίωμα κάνετε τέτοια σχόλια

Υποβλήθηκε από Σοφία Τετ, 24/12/2008 - 09:25

Oi goneis mou einai perifanoi pou exoun mia kori san kai emena kai den nomizo oti sidrexei logos mi apodoxis. Tha elega oti ki eseis to idio tha niothate ean kai efoson me gnorizate. Ala esis erxeste edo kai milate kai sxoliazete tis evesthisies ton melon anonima . Dropi !

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Καλημέρα και χρόνια πολλά

Υποβλήθηκε από Soula Κυρ, 28/12/2008 - 08:35

καλημερα και χρονια πολλα ,ειμαι γονεας με παιδι που εχει συνδρομο asperger και ναι ειμαι περηφανη για το δημιουργημα μου!! Γνωριζω οτι δεν ευθυνομαι εγω για την διαταραχη του, για την επιθετικοτητα του κ.τ.λ. Η διαταρχη του γιου μου δεν ειναι ενα προβλημα που επιλυνεται αλλα ενα προβλημα που βελτιωνεται. Πολλες φορες εχει τυχει να κανει κατι το παιδι μου που να με κανει να νιωσω ασχημα, να τον μαλωσω ,να πλακωθουμε,να μιλησω ασχημα ενω δεν επρεπε, αυτο δεν σημαινει οτι δεν τον εχω αποδεχτει! Αρα αγαπητη κ. Χασομερη εχει δικιο η Iikavgi με ενα βιολογιο δεν μπορειται να κατηγορειται τους γονεις της χωρις να γνωριζεταιτην κατασταση.{συγγνωμη αλλα ξυπνησε μεσα μου ο δικηγορος του "διαβολου"} Να ειστε καλα. Αγαπητη μου likavgi οταν ο γιος μου κανει κατι στο οποιο εγω δεν μπορω να βοηθησω να καταλαβει οτι ηταν λαθος, η οταν το συζηταμε και εκεινος το επαναλαμβανει σαν να μην εχουμε πει τιποτα......τοτε νιωθω φρικτα. Γνωριζοντας οτι αυτο που κανει ειναι επικυνδινο και μη αποδεκτο λογω ηλικιας{π.χ. επιασε καποιον απο τον λαιμο} γνωριζοντας οτι δεν μπορω να του ανοιξω τοκεφαλι και να του βαλω μεσα το σωστο και το λαθος με πιανει αμοκ. Βεβαια θα μου πεις μεγαλοι κανουν αηδιες γιατι οχι ενα παιδι, το σκεφτομαι και αυτο αλλα δεν βοηθα. Καταλαβαινεις λοιπον οτι τα συναισθηματα ειναι αναμεικτα σε ενα γονιο . Να εισαι καλα και οτι νιωθεις για τους γονεις συζητησε το και μαζι τους ,μιλα τους βοηθαει πολυ .Σου ευχομαικαλες γιορτες Με εκτιμηση σουλα

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Το θέμα δέν είναι αν

Υποβλήθηκε από Ταξιδιώτισα (χωρίς επαλήθευση) Τρί, 03/02/2009 - 20:22

Το θέμα δέν είναι αν απογοητεύουμε τους γονείς μας αλλά αν απογοητευόμαστε εμείς με τους εαυτούς μας. Και οι γονείς πρέπει να καταλάβουν ότι η ευθύνη για το παιδί τους φτάνει μέχρι ένα σημείο και απο εκεί και πέρα αρχίζει η ευθύνη του ίδιου του παιδιού ακόμα και απο τη μικρή ηλικία. Όταν το παιδί αισθάνεται υπευθυνο για τις πράξεις του έχει διάθεση να προσπαθήσει περισσότερο. Οι γονείς δεν πρέπει να φορτώνουν τα παιδιά τους με άγχη αλλά να τους δείχνουν περισσότερη εμπιστοσύνη, ειδικά όταν ένα παιδί έχει προβλήματα υγείας και αποθαρρύνεται εκ των πραγμάτων απο τις δυσκολίες.

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

νόηση, ετών 18:)