Έφυγε ο μπαμπάς μου..
Περασαν 12 ημερες απο την ημερα που εφυγε ο μπαμπας μου.
Ο κοσμος μου αλλαξε για παντα. Ο μπαμπας μου ηταν ο πιο καλος και δοτικος ανθρωπος στον κοσμο. Λατρευε τα παιδια. Τα δικα του, των μαθητων του, ολου του κοσμου. Δουλευε σε Δημοτικο σχολειο.
Πολεμησε τον Καρκινο για 2 χρονια και τον νικησε, εστω και οχι σε αυτην την υπαρξη. Του ξεφυγε του Μπαγασα, μεσα απο τα χερια των φρικτων πονων και πεταξε με τα ολοκαινουρια αγγελικα φτερα του εις τοπον χλοερο, εκει που ο Κυριος τον θεραπευσε και τον εκανε και παλι ολοκληρο... βρηκε ξανα την μητερα και τον πατερα του, τα αδελφια του και ειμαι σιγουρη, ακομα και τον σκυλο του!!
Και μας κοιταει απο ψηλα, χαμογελωντας... Ειχε υπεροχο χαμογελο.
Εγω ομως, ως εγωιστικο ανθρωπινο και γεματο ελλατωματα πλασμα, εμεινα πισω να αναρωτιεμαι τι θα κανω τωρα. Ο πατερας μου, που εμενε στον απο κατω οροφο ηταν παντα εκει. Καθε ημερα, οταν αφαιρουμαι, σκεφτομαι ισα και με 10 φορες "Εχω να ακουσω τον μπαμπα πολυ καιρο, ας τον παρω ενα τηλεφωνο.." ή "εφτιαξα τελειο φαγητο, ας παω και στον μπαμπα ενα πιατο!"... και μετα θυμαμαι... δεν ειναι πια εκει..
Τα παιδια το πηραν βαρια. Ιδιως ο Κωστης... θες, τα θεματα του Γιαννη δεν τον αφηνουν να εκφραστει; Μηπως απλα δεν νιωθει; Μηπως δεν καταλαβαινει τον θανατο; ή ισως, τον καταλαβαινει για αυτο που ειναι, η φυσικη καταληξη του κυκλου της ζωης, κατι που δεν πρεπει να φοβομαστε. Ισως ο Γιαννης το καταλαβαινει καλυτερα απο ολους: η ζωη συνεχιζεται και ο παππους του ειναι πραγματικα καλυτερα εκει που ειναι...
Ο Κωστης παλι τον ζηταει συνεχεια και κλαιει. Λεει θα ξεχασει τα αστεια του... εγω φοβαμαι οτι θα ξεχασω την φωνη του.
Ηταν ο πρωτος ανθρωπος που επαιρνα στην χαρα και την κριση ή την λυπη. Η μονη μου οικογενεια... και τωρα ειμαι ορφανη.
Ηθελα, δικαιουμουν, ακομα τουλαχιστον 20 χρονια με τον μπαμπα μου... ηταν νωρις, δεν ειμουνα ετοιμη...
Τον εβλεπα να λιωνει και το ειχα δεχτει... νομιζα.
Ηθελα την λυτρωση... οι πονοι ηταν αβασταχτοι.
Ομως εκει που καθομουν, το βραδυ πριν πεθανει, μια σκεψη αρχισε να θεριευει μεσα μου... Μια φωνη ουρλιαζε μεσα στο κεφαλι μου "Αλλαξα γνωμη! Καντε τα παντα, ο,τι μπορειτε, καντε τον καλα!!"
Αλλα ηταν αργα... ο καρκινος ηταν πια καθολικος.
Το ηξερε και δεν μας το ειπε. Δεν ηθελε να ειναι βαρος. Ηλπιζε ισως οτι θα πεθανει στο σπιτι του.
Στεναχωριεμαι που δεν το ηξερα... αν το ηξερα θα εκανα πολλα πραγματα διαφορετικα. Νομιζα οτι ειχα χρονο... αλλα δεν ειχα.
Και μετα ειναι και τα διαδικαστικα του θανατου.
Ηταν ξαφνικο, χρηματα δεν υπηρχαν. Ο μπαμπας μου δεν ηταν πλουσιος... τα αδελφια μου δεν συνεισφεραν. Ο καθενας εχει την ζωη του και "δεν τους φτανουν".
Ετσι βρεθηκα να χρωσταω παντου, με 60 ευρω στο πορτοφολι μου που τα φυλαω ως κορην οφθαλμου... για φαγητο και μονο.
Και η εκμεταλευση σε ολο της μεγαλειο... για 150 ατομα καφες και παξιμαδι, 500 Ευρω!!! Τι να πεις εκεινη την στιγμη? Τα δινεις... και το εικοσαρικο μετα στον παπα για τα 9μερα... και το μνημα... το πιο φθηνο και ταπεινο, ειπα... δεν εχω χρηματα... ανεργη ειμαι και εγω... δωστε μου λιγες ημερες να σας πληρωσω...
Και εσυ να εχεις καταρρευσει και ο κοσμος γυρω σου ακομα να τρεχει... η δικη σου υπαρξη ξεβιδωμενη και οι υπολοιποι να απαιτουνε κανονικα. Τα παιδια πρεπει να φανε, το σπιτι να καθαριστει, η δουλεια να γινει.. και εσυ, κουρελι απο το κλαμα και την στεναχωρια να μην μπορεις να σηκωσεις τα χερια σου...
Καποτε οι αναμνησεις θα ειναι μονο γλυκες. Η οψη του αψυχου σωματος στο φερετρο, αυτο που εμοιαζε κερινο και οχι με τον μπαμπα μου, θα μου φυγει απο το μυαλο... Θα θυμαμαι μονο τα γκρι ματια του που ελαμπαν απο ζωη... και το χαμογελο του που ολοι αγαπουσαν. Θα ξεχασω το "μπιπ μπιπ" του μονιτορ που μας εδειχνε οτι η καρδια του το παλευε αλλα γινονταν ολο και πιο αδυναμη... θα ξεχασω τα τελευταια του βογγητα καθως αγωνιουσε να παρει την τελευταια του ανασα...
Θα ξεχασω πως κατω απο τα δαχτυλα μου ενιωσα την καρδια του να σταματα...
Δεν ηθελα να φυγει μονος... ειμουνα αυπνη, κουρασμενη, νηστικη... αλλα τιποτα απο αυτα δεν ενιωθα. Μονο μια καυτη επιθυμια να ειμαι εκει.. την σιγουρια οτι δεν ηθελε να ειναι μονος...
Σχόλια
Αχ Τίνα...
Λυπαμαι πολυ..
Ακριβώς τα ίδια συναισθήματα και εμεις
Τίνα, τη λύπη και σκέψη μου μαζί...
Δεν μπορώ να βρω λόγια
Να σκεφτεσαι..
Δάκρυα..
Πόσο πολύ σε νοιώθω...
Να είσαστε όλοι γεροί να τον θυμάστε
Καρκίνος - Ξενητειά
Καλησπερα και σας ευχαριστώ που εχω την δυνατότητα να μιλησω και να πω τον πόνο μου και τον καήμο μου... Ο γαλανομάτης μου έφυγε πριν απο 28 μέρες..19-12-2013 καταρραμένη μέρα. Σε ηλικία 59 ετών... Ο πόνος βαρυς βουβός ασήκωτος... Ο θάνατος είναι οτι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί γιατί συνηδητοποιείς οτι η σχέση σου με αυτον που εφυγσ εχει τελειώσει οριστικά. Δεν θα μπορεσεις να ξανακουσεις την φωνη του να τον αγγιξεις νσ του μιλησεις... Τα χειλια σου εχογν μια πικρα... Πικρα που εχει κολλησει και δεν λεει να φυγει... Εμενα ο θάνατος του πατερα μου με βρηκε στην ξενητεια. Απ τον μαιο του ζω στον καναδα...παν 7 μηνες τωρα.. Οταν εφυγε ο γαλανοματης μου ημουν στην δουλεια. 500 χλμ απ το σπιτι μου οπου ζω με την γυναικα μου και την 2 χρονων κόρη μου... Με τα χαρτια δεν εχω τελειωσει ακόμη και επειδή βρισκομαι σε αλλαγη Status ημουν εγκλωβισμενος.. Δεν μπορουσα να πεταξω να ρθω να νεκροφιλήσω τον πατερα μου... Και η βαρδια μου ηθελε αλλες 3 μερες για νσ τελειωσει... Ξένος παντάξενος μες στους ξένους και το δάκρυ να μη βγαίνει. ...Βουβός αμιλητος... Σε ποιον να κλάψεις και σε ποιον να μιλησεις και πως να σε νιωσει και γιατι να σε νιωσει???? Εσυ εχεις τον πόνο σου.. Θα θελες να σαι εκει.. Να ξεψυχάει στα χερια σου.. Να τον ετοιμάσω για το ταξιδι του...Να μαι εκει και να τον στερνοφιλησω... Και τωρα τι?? Σκεφτομαι οτι θα παω ελλαδα τον μαρτιο και??? Τι??? Τι θα βρω?? Ενα κομματι χωμα... Χωμα μονο.... Κι υστερα σου λενε κανε υπομονη εχεις την γυναικα σου εχεις την κόρη σου κτλπ....Κ αμμια σχέση... Είμαι μονο 30 χρονών και τον πατερα μου τον ηθελα τον θελω... .Να τα πίνω μαζι του να γλεντάμε με τα κλαρίνα... Όπως κάναμε παντα.... Αλλο η μια οικογένεια αλλο η αλλη... Αλλο η αγάπη πο χεις για τα παιδια σου κι αλλη αυτη πο χεις για τον πατερα.... Με πηρε ο αδερφος μου τη μερα της κηδεια και εκλαιγε ουρλιαζε για τον πατέρα μας... Και του πα ενα πράγμα. Εσυ εχεις την μανα μας να κλαψεις και να σε νοιώσει και να την νοιωσεις... Εγω ημουν μονος σε ενα δωματιο 3×3 ετσι ειναι τα camping work εδω στην βορειο αμερικη... Και δεν ειχα εναν να κλαψω... Κι ακόμα δεν εκλαψα οπως θα θελα.... Θα κλαψω οταν παω στο χωριο και δω το μνημα...εκει πιστευω θα σπάσω...
Φιλιά απο Βόρειο Καναδά
Γιώργης
Ο γιος του Γαλανομάτη.
Αυτές τις στιγμές....
Αχ να αναστεναξω δεν μπορώ
Καλημέρα Μαρία μου.. Μόλις και διάβασα το σχόλιο σου. Πρωι εδώ 08:10 τώρα σε σας γυρισε απόγευμα... Μπορει και να ναι ετσι ρε μαριώ και να θέλει το χρόνο του να θεραπευτεί αλλα τώρα είναι νωπό και πονάει... Προσπαθώ να μαζεψω τα κομματια μου αλλα κάτι μεγάλο ξεριζωθηκε απ την καρδια μου κι απ την ψυχη μου... Και το ζόρι ειναι η απόσταση... Θα θελα να παρω μια αγκαλιά την μανούλα μου και να της πω πόσο την αγαπω... Θα θελα να βγω για εναν καφε με τον αδερφο μου και να μη μιλαμε... Να μιλάνε τα ματια...Γιατι και οι δυο μας ημασταν πολυ δεμένοι μαζί του... Δεν εχω βγει για εναν καφε με κανεναν...Βγηκα με την γυναίκα μου και την κορη μου... Δεν ειναι το ιδιο... Θές εναν που να χει το ιδιο αιμα στις φλεβες του αυτες τις στιγμες... Το σε νοιωθω ειναι πολυ σχετικό... Για να νιώσεις πρεπει να βιωσεις... Το σε (νοιωθω) ειναι προσπαθώ να σε νοιωσω η φαντάζομαι πως μπορεις να νοιωθεις.... Κι όπως λεει κι η μάνα μου. Ο κεραυνός εκεί που πέφτει εκει καιει και τσουρουφλίζει... Παραδιπλα δεν κάνει τοση μεγάλη ζημιά αλλα εκει που πέφτει τα καιει όλα... Καλημερα απο μένα και καλο απόγευμα σε σενα... φιλια και σε ευχαριστώ που απαντησες και μου πες αυτες τις κουβέντες.
Ο πιο ισχυρός δεσμός...
'Εχασα κι εγώ τον πατέρα μου πριν 3 χρόνια... Εκείνη την ώρα δε μου φάνηκε πολύ. Φυσικά και τον έκλαψα, φυσικά κι ένιωσα την ορφάνια, αλλά το χειρότερο ήρθε μετά. Εκεί που θα χρειαζόμουν τη συμβουλή του με τα θέματα του παιδιού.
Ένα παράξενο πράγμα όμως... Για κάποιο λόγο, τα τελευταία λόγια που μου είπε πριν η καρδιά του τον προδώσει άξαφνα, ήταν για το γιο μου, που εκείνο τον καιρό είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο μυαλό μου σαν βεβαιότητα η διάγνωση που κανείς δε μου επιβεβαίωνε, αλλά μ' έτρωγε από μέσα σαν το σαράκι: αυτισμός. Μου είπε να μην ανησυχώ, ότι τα κάνουμε όλα σωστά. Πρώτη φορά μου το έλεγε αυτό... σαν κάτι να ήξερε. Κι αυτά του τα λόγια μου έδιναν πάντα δύναμη αυτά τα χρόνια που λείπει και που είναι εκείνα που ουσιαστικά τον χρειάστηκα περισσότερο. Μου είχε πει ότι τα κάνω όλα σωστά. Ο μπαμπάς μου, ο πάντα φειδωλός στους επαίνους, είχε πει ότι σε ότι έχει να κάνει με το γιο μου, τα κάνω όλα σωστά. Άρα είμαι εντάξει. Και περισσότερο από οτιδήποτε έκανε ή είπε κάθε ειδικός και μη, η φράση αυτή του πατέρα μου σε ανύποπτο χρόνο, πριν καν υπάρξει διάγνωση, που όμως ήταν για κάποιο (σημαντικό κατά τη γνώμη μου) λόγο του τελευταίο πράγμα που μου είπε, αυτή είναι που με στήριξε στα πόδια μου.
Οι γονείς όλων είναι μαζί μας. Είτε σε όνειρα, είτε σε θύμησες, είναι κοντά μας και μας στηρίζουν. Ο δεσμός μεταξύ γονιού και παιδιού είναι το ισχυρότερο πράγμα στον κόσμο, είναι δυνατόν να διαρραγεί, έστω κι από το θάνατο; Grace, Γιώργη, να είστε δυνατοί και να μην σταματήσετε ν' αφουγγράζεστε: Από κάπου οι γονείς σας σας μιλούν.
Ελένη
Αγαπητε και ξενιτεμενε
Αγαπητε και ξενιτεμενε συμπατριωτη Γιωργο, τωρα διαβασα την αναρτηση σου 11,30 πρωϊ. Ο θανατος ειναι πραγματικα πικρος γιατι ο ανθρωπος δεν πλαστηκε για να ειναι θνητος. Ειναι το μονο πραγμα που ενω ξερει οτι θα συμβει, αδυνατει να συμφιλιωθει μαζι του. Εσυ βιωνεις διπλα την απωλεια του πατερα σου γιατι εισαι μακρυα και νοιωθεις οτι δεν μπορεσες να κανεις τιποτα απ αυτα που αιωνες τωρα κανουν οι Ελληνες Ορθοδοξοι για τους προσφιλεις τους. Θα σου πω μερικα πραγματα που μπορει να τα ξερεις μπορει και οχι μονο με το θαρρος της ηλικιας μου αλλα και της δικης σου.
Ο Θεος παιρνει τον καθε ανθρωπο τη περιοδο που θεωρει οτι ειναι η καλυτερη για τη κατασταση της ψυχης του. Αυτο ειναι δογμα της εκκλησιας μας. Οι ασθενειες ειναι τα "παιδαγωγικα" μεσα που χρησιμοποιει ο Θεος για να καθαρισει τους ανθρωπους αλλα και τους γυρω τους οταν συνειδητοποιησουν την εφαμαρτη φυση τους. Ακομα και οταν στεκονται μακρυα Του και δεν συνειδητοποιουν τιποτα, Εκεινος επεξεργαζεται με τετοιο τροπο τα πραγματα που παντα βγαινει ωφελεια. Απλα δεν τη βλεπουμε ΠΟΤΕ αμεσως. Επισης αρκετες ειναι οι φορες που διακοπτει μια ζωη για να μην επιβαρυνει τη θεση της αν γνωριζει οτι στο μελλον κινδυνευει να χαθει. Δρα παντα λοιπον με φιλανθρωπια εστω και αν εμεις αυτη τη φιλανθρωπια τη βιωνουμε με πονο....
Απο οσα μας ειπες στο παραπονο σου, καταλαβα οτι αντιμετωπισες πολυ σωστα το θανατο του πατερα σου. Τη λαχταρα σου για το στερνο φιλι εξεφρασες -πολυ ανθρωπινο και σωστο- και οχι το αμαρτωλο γιατι σε μενα Θεε μου. Μην ανησυχεις Γιωργο. Ανησυχουμε οταν δεν γνωριζουμε που παει ο ανθρωπος μας, οταν νομιζουμε οτι ολα τελειωνουν μεσα σε 2 μετρα γης. Εμεις οι Χριστιανοι με τον Αναστημενο Χριστο που ακουμπαμε τους κεκοιμημενους μας στα ποδια Του, δεν ανησυχουμε διολου γιατι που καλυτερα θα μπορουσαν να πανε; ποιος εχει μεγαλυτερο ελεος απο Εκεινον; Που αλλου ελπιζουμε οτι καποια μερα θα συναντηθουμε χαρουμενοι; Λιγη προσκαιρη θλιψη εχουμε Γιωργο για τον αποχωρισμο που χρονολογικα διαφερει απο τον εναν στον αλλο. Γι αυτο προχωρα στη ζωη, αναβε του το κερι του, απο τη μνημη δεν φευγουν οι γονεις και το σπουδαιοτερο που μπορεις να κανεις για τη ψυχη του ξερεις ποιο ειναι; Να εισαι καλος Χρισττιανος και καλος οικογενειαρχης, μην αδικεις και θα εχεις την ευχη του και την ευλογια του Χριστου μας.
Θερμα συλλυπητηρια και καλη δυναμη εκει στα ξενα που εισαι, η Παναγια μας να σας σκεπαζει.
Αχ Ρηνα μου...
Καλή μου Ρηνα τα λόγια σου είναι πάντα βάλσαμο. Έτσι είναι ...ο θεός ότι μας στέλνει όσο δύσκολο κι αν φαντάζει στα μάτια μας ...ξέρει γιατί το στέλνει και πότε. Ρηνα μου για μένα είσαι μάνα και πάντα τα λόγια σου είναι ντυμένα με αγάπη μητρική και ενδιαφέρον. Σε ευχαριστούμε που μας νοιάζεσαι. Μαρία
Έφυγε ο μπαμπάς μου και η μητερα μου
Γειά σας με λένε Κορινα είμαι 23 χρόνων τώρα θα ήθελα με την σειρά μου να σας μιλήσω για τον πατερά μου και για την μητέρα μου. Έχω χάσει και τους δυο μου γονείς, δεν έχω κανένα πύων στην ζωή μου. Όταν ήμουν 18 χρόνων έχω χάσει την μητέρα μου 24.3.2011 ήταν η ζωή μου όλη. Η μητέρα μου μπορεί να μεν μου έχουν δόσει την αγάπη τους και η αγάπη τους ήταν τα δορά για τους ίδιους αλλά πάλι τους αγαπούν, μαλώναμε πολύ με τους γονείς μου, ήθελα και εγώ την αγάπη τους να μου πουν πως είμαι αλλά δεν το είχα ποτέ μου στην ζωή μου. Η μητέρα μου είχε καρκίνο στο στήθος και μετά προχώρησε. Τον είχε 8 χρόνια, ήθελε να μεγαλώσει και όταν ήμουν 18 χρόνων πήγαινα σχολειο. Την έχω χάσει, δεν πρόλαβα να της δώσω ένα φιλί ή να της πω ότι την αγαπώ πολύ και μετανιώνω που τσακωνόμασταν μερικές φορές, και της έχω δώσει όρκο ότι ένα προσέχω τον μπαμπά μου και το τήρησα. Τώρα έχω χάσει και τον πατερά μου 10.2.2016 έχω χάσει τον πατερά μου, δεν το έχουμε καταλάβει ότι είχε καρκίνο στην σπονδυλική στήλη την 9 σπονδυλική στήλη καρκίνο δεν το κατάλαβε και ο ίδιος ότι ένα ήταν καρκίνος παράλυσαν τα ποδιά του ούτε 1 μηνα δεν άντεξε δεν πρόλαβε να κάνει χειροθεραπεία, επήγα να τον δω και όταν πήγα μου έχουν πη τι δυστυχώς κάμναμε πανό του 20 λεπτά να τον επαναφέρουμε δίστιχος απεβίωσε, έχει πάθη ανακοπή καρδίας, και εκεί για μένα ήταν το πιο τραγικό γιατί δεν τον πρόλαβα να τον δω, βασανιζόταν το κρεβάτι δεν με καταλάβαινε πια ήμουν ήθελε την γυναίκα του μου έλεγε συνάχια την γυναίκα μου, κορινα θα πονέσω όταν κάνω χειροθεραπεία και του λέω παπά μου όχι δεν θα νιώθεις τίποτε, μπορεί να μαλώναμε με τον πατερά μου αλλά τον αγαπούν μηνάμε δυο μας. Και του λέω ότι θα το αντιμετωπίσουμε μαζί θα κρατώ το χέρι σου μια ζωή να μην πονάς τίποτε μονό η δυο μας ήμαστε για αυτό άντεξε σε παρακαλώ, δεν άντεξε με έχει αφήσει εδώ μονή μου. Ξέρω ότι η ψήχω του είναι εδώ μαζί μου αλλά τώρα το σπίτι είναι πολύ ησυχία δεν λέω πύον μαμά ούτε παπά πιων τώρα είναι άδικο πολύ. Τώρα ο πατέρας μου είναι δίπλα στην γυναίκα του την μητέρα μου είναι μαζί. Όλοι μου λένε πρέπει να είσαι δυνατή και όλα ένα πέραση ο πόνο σου σιγά σιγά , δεν είναι έτσι τα πράγματα επειδή η άλλοι είναι μεγάλη και δεν είναι στην ηλικία μου δεν θάβουν τους γονής τους σε έτσι ηλικία για αυτό δεν το καταλαβαίνουν, τώρα πρέπει να στηρίξω τα λεφτά τον γονιοί μου γιατί όλοι η συγκινείς αρκεψαν να με φανέ ακόμα δεν έχει κλίσει 40 μέρες που πέθανε ο πατερά μου θέλουν τα λεφτά τον γονιών μου. Η γονής μου έχουν κάνει τα πάντα να μεν μου λήψη τίποτε, και κάνα τόσο δρώντα τα λεφτά τους και θέλουν να τα φανέ όλα δεν θα το αφήκω αυτό έτσι. Θα πληρώσουν η συγγενής για τη με βασάνισαν πολύ με καναν να έχω τύψης με τα λογία τους που μου έχουν πει για τους γονής μου, μου έχουν ρήξη το φταίξιμο ότι εγώ τους σκότωσα και τους δυο. Όχι εγώ ήμουν διπλά τους ως την τελευταία τους αναπνοή.
Κορίνα και γω πριν από 22 ημέρες
Κορίνα και εγώ πριν από 22 ημέρες έφυγε ο λεβέντη μου, το στήριγμά μου, ο μπαμπούλης μου από καρκίνο στον πνεύμονα μέσα σε ένα μήνα. Κάθε λεπτό που περνάει μου λείπεεεεει.