νόηση, ετών 18:)

"Από τη στιγμή που μπόρεσε να υψώσει τα μάτια του στον ουρανό ο μικρός μου γιος, ο Κρίστιαν, αγάπησε τη νύχτα. Πριν ακόμη αρχίσει να περπατάει, τον κρατούσα στην αγκαλιά μου και περιμέναμε, καθώς το σκοτάδι έπεφτε, να βγει το φεγγάρι. Τότε έλεγε:"Εκεί είναι ο κ. Φέγγαρος". Πιστεύω ότι έμαθε αυτές τις λέξεις, πριν από οποιεσδήποτε άλλες.

Δεν μας ένοιαζε η εποχή, αν έκανε κρύο ή ζέστη. Αν είχε ξαστεριά, είμασταν έξω στην αυλή μ΄ένα τηλεσκόπιο. Αν και είχα πάντα ένα ερασιτεχνικό ενδιαφέρον για την αστρονομία, ο Κρίστιαν μου δημιούργησε μια μοναδική αφοσίωση. Αισθανόμουν ακόμη ένα βαθύτερο σύνδεσμο με το παιδί δίπλα μου, όχι μόνο επειδή ήταν ο γιος μου, αλλά επειδή μοιραζόταν το δέος και τον ενθουσιασμό μου για το σύμπαν.

Πόσες Αυγουστιάτικες νύχτες ξαπλώναμε έξω σε υπνόσακους να δούμε την βροχή Μετεωριτών, τους Περσείδες! Εαν ο ήλιος βρισκόταν στην μεγάλη του δραστηριότητα και είχαμε την ελπίδα να δούμε βόρειο σέλας, βρισκόμασταν έξω επίσης. Αλλά είναι αναρίθμητες οι νύχτες που περάσαμε μαζί στην πίσω αυλή ατενίζοντας το απέραντο σύμπαν. Συζητούσαμε για τις μαύρες τρύπες, την ύπαρξη και την εξέλιξή τους, τους γαλαξίες, τους σούπερ νόβα, αλλά ακόμα και για την ιδέα της ίδιας της ζωής. Ονειρεύομασταν τι υπήρχε και τι μπορούσε αν υπάρξει και πόσα άλλα θαυμαστά κρατούσε το σύμπαν που δεν είχαν ανακαλυφθεί.

Ήταν δευτεροετής στο κολλέγιο ο γιος μου, όταν αρρώστησε από καρκίνο. Γύρισε στο σπίτι για χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες και ο Κρις πήγε τόσο καλά που επέστρεψε στο κολλέγιο για το φθινοπωρινό εξάμηνο. Αλλά γρήγορα ο καρκίνος επέστρεψε. Έγινε μεταμόσχευση μυελού που πιστεύσαμε ότι θα του ξανάδινε ζωή. Έκανε επιπλοκές μετα την εγχείριση και τελικά ο Κρις σε λίγες εβδομάδες πέθανε σε ηλικία 20 ετών.

Τα επόμενα χρόνια σταμάτησα να σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό τη νύχτα. Κάθε φορά που προσπαθούσα να κάνω κάτι που ήταν τόσο πολύ κομμάτι της κοινής μας ζωής, ένοιωθα συντριμένος από την απουσία του Κρις. Το χειρότερο, βρήκα τον εαυτό μου να μισεί την φαινομενικά αθάνατη ύπαρξη των ουρανίων σωμάτων. Γιατί ο γιος μου δεν μπορούσε να έχει μόνο λίγα από τα δισεκατομμύρια χρόνια της δικής τους ζωής; Ποτέ δεν εύρισκα μιαν απάντηση σ΄αυτή την ερώτηση, αλλά ήξερα ότι και ποτέ δεν θα μοιραζόμουν εκείνες τις μαγευτικές στιγμές μαζί του ξανά. Ετσι ελαχιστοποίησα στη ζωή μου ό,τι μας είχε φέρει τόσο κοντά.

Ύστερα από μερικά χρόνια πίεσα τον εαυτό μου να βγει έξω, να δει τους Περσείδες, όπως είχαμε κάνει τόσες φορές με τον Κρις. Ήταν λίγοι στον αριθμό και σχεδόν αμέσως γύρισα να μπω μέσα, όταν κάτι μ΄έκανε να σταθώ. Ένα απαλό τρεμόφωτο πάνω από τον ορίζοντα υψωνόταν σε χρωματικούς κυματισμούς και συνειδητοποίησα ότι έβλεπα το βόρειο σέλας.

Την ίδια στιγμή κατάλαβα ότι είχα ανάγκη να είμαι με τον Κρις. Πήρα το αυτοκίνητο εκείνη την ώρα. Οδήγησα μέχρι το κοιμητήριο και κάθισα κάτω δίπλα στο τάφο του. Για την επόμενη ώρα ήμουν γοητευμένος με το θέαμα πάνω από το κεφάλι μου. Ποτέ δεν είχα δει τόσο όμορφο το βόρειο σέλας. Φώτιζε από πάνω μου σε λεπτές αποχρώσεις και έμοιαζε να με λούζει όπως τα κύματα στην ακτή. Την ίδια στιγμή η βροχή μετεωριτών φάνηκε να δυναμώνει και φλεγόμενα θραύσματα με σφυρίγματα και τριγμούς έπεφταν. Ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν είχα δει κάτι τέτοιο ούτε επρόκειτο να δω. Αν και γνώριζα ότι ο Κρις δεν ήταν εκεί να μ΄ακούει, άρχισα να του μίλώ δυνατά και μοιράστηκα ό, τι έβλεπα μαζί του.

Μ΄αρέσει να σκέπτομαι ότι ο Κρις είχε κάτι να κάνει μ΄ εκείνη τη νύχτα. Ήταν σχεδόν σαν να είχαμε επικοινωνήσει λίγο πριν και ότι ποτέ πια δεν θα είμαι θλιμμένος και μόνος στον νυκτερινό ουρανό. Ο Κρις και εγώ έχουμε μοιραστεί αυτόν τον ουρανό μαζί και, αν εκείνος δεν βρίσκεται πια εδώ στη γη, μπορούμε αν είμαστε ακόμη εκεί έξω μαζί κάθε νύχτα σε κάθε επόχή του χρόνου, χωρίς να μας νοιάζει πόση ζέστη ή κρύο μπορεί να κάνει.

---------------------------------------------------------
Το παραπάνω κείμενο, όταν το διάβασα με συγκίνησε και ήθελα να το μοιραστώ με το Νόηση.

Το έχω δανειστεί, από το το χριστιανικό περιοδικό "Προς τη Νίκη", τεύχος 681, Νοέμβριος 2006, σελ. 368-369. Είναι σε ελληνική απόδοση από το περιοδικό Sky & Telescope.

Μαίρη Βελλή