νόηση, ετών 18:)

Περασαν δυο χρονια σχεδον που εχω να σας γραψω... γιατι δεν εμπαινα στο NOESI.gr; Γιατι λιγο η ζωη, λιγο η "σιγουρια" πια στην ρουτινα μας και η συνειδητοποιηση οτι αυτη ειναι η ζωη μας, πιστευα οτι δεν σας χρειαζομουνα πια... Ποσο λαθος εκανα... Βλεπεις, οταν δεν εχεις τρομερη επαφη με τον εξω κοσμο και οι οικειοι σου εχουν δεχτει το παιδι σου οπως ειναι, και "Η Διαγνωση" εχει γινει το φυσιολογικο σου, δεν σε πειραζει τοσο... Εσυ εισαι ευτυχισμενη με το παιδακι σου, την οικογενεια σου και κανεις δεν σε αγγιζει και δεν σε νοιαζει αν δεν σε καταλαβαινει και κανεις.. Τι αλλαξε λοιπον; Πηγαμε Νηπιαγωγειο... κανονικο... Δημοσιο... και ο γιος μου συστηθηκε με ολα τα αρνητικα του ενα ενα... και η δασκαλα με φωναξε και με ρωτησε... και εγω μουδιασα και δεν της ειπα τιποτα. Και αρχισαμε ξανα τον Μαραθωνιο του να βρουμε στηριξη για το παιδι. Ξερετε τι με θυμωνει; Οτι 2 1/2 χρονια το παιδι κανει θεραπειες και ΤΩΡΑ μας λενε και αφου ρωτησα ΕΓΩ οτι πρεπει να παω στα ΚΕΔΥ οτι τελικα ναι, θα χρειαστει παραλληλη στηριξη... Κανεις δεν με καθοδηγησε! Γιατι!; Τι τους πληρωνουμε!; Οταν τους ειπα μα καλα γιατι ενω μου λετε οτι ειναι "παναλαφρη" περιπτωση, το παιδι εχει ακομα τετοια θεματα; Και τι μου ειπαν; Οτι φταιω εγω που δεν το δουλευω το παιδι στο σπιτι!! Αν ειναι δυνατον!!! Αιμα εχω φτυσει για το παιδι μου... δεν τον δουλευω στο σπιτι. ΦΥΣΙΚΑ και τον δουλευω!! Εχθες καταληξαμε στο Παιδοψυχιατρικο στο Σισμανογλειο. Ευγενεστατοι οι ανθρωποι, η ψυχιατρος η κα. Τσιρωνη, γλυκητατη.. "δεν νομιζω οτι σας εχουν εξηγησει τι ακριβως εχει το παιδι σας" μου ειπε... Οχι, παραδεχτηκα, ο,τι ξερω, το εψαξα μονη μου. Τι να περιμενω απο το παιδι μου; Κοντευει πεντε και δεν μπορω να τον μαζεψω. Δεν με ακουει, η πειθαρχια δεν πιανει στον γιο μου. Δεν τον νοιαζουν τα παιχνιδια, δεν τον νοιαζει το φαγητο, δεν τον νοιαζει η στερηση δικαιωματων... Περισυ τον εδιωξαν απο ενα ιδιωτικο σχολειο. Το παιδι πισωγυρισε. Αρχισαμε λογοθεραπεια (που δεν χρειαζονταν τοσα χρονια), ο,τι προοδο ειχαμε κανει στην τουαλετα μας γυρισε πισω... τον πηγα αλλου, τον βαλαμε στο προ-προνηπιο με παιδακια γεννημενα το 2006 και ηταν ΟΚ. Φετος χωρις τα καταλληλα χαρτια και αξιολογησεις (γιατι ΚΑΝΕΙΣ δεν σκεφτηκε να μου πει οτι το παιδι θα τα χρειαστει και εγω ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΩ;!;!;!), γραφτηκε κανονικα στο Νηπιαγωγειο... και δεν τα καταφερνει. Και εγω χτυπαω το κεφαλι μου στον τοιχο και κλαιω... Και ρωταω ΓΙΑΤ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΤΙΠΟΤΑ;! Γιατι μου ελεγαν ολοι ποσο καλα παει το παιδι αλλα οταν ζητησα επισημη γραπτη αξιολογηση, δεν ηταν ετσι τα πραγματα; Δεν εμπιστευομαι κανεναν τελικα... Γιατι για ΕΜΕΝΑ αυτος ειναι ο γιος μου. Για ΕΜΕΝΑ ειναι φυσιολογικοτατος, ΕΓΩ δεν θελω τιποτα να αλλαξω... θελει ομως εκεινος. Θελει να τρεχει σαν τα αλλα παιδια... θελει να ζωγραφιζει σαν τα αλλα παιδια, να τα καταφερνει σαν τα αλλα παιδια... και με ρωταει "γιατι σε εμενα μαμα ετυχαν αυτα?" και δεν ξερω τι να απαντησω. Ο διδυμος αδελφος του εχει εξελιχθει σε σουπερμαν! Ειναι πρωτος σε ολα .. φαινεται για εκεινον η θεραπεια δουλεψε. Μιλαει πλεον τελεια, εξιστορει, βαζει σε λογικη σειρα, καθεται ακινητος, παρακολουθει, ολοκληρωνει... μανατζαρει την ΔΕΠΥ του μονος του (αν και ακομα ειναι αφηρημενος και ξεχναει παντου τα πραγματα του) σε βαθμο που στο σχολειο τον λεει "Θεο" η δασκαλα. Ειναι ο ψηλοτερος, δυνατοτερος, εξυπνοτερος και καταφερνει πραγματα περαν της ηλικιας του. Η ψαλιδα εχει ανοιξει τοσο πολυ πια που ο Γιαννης θα του φαινεται σαν κουκιδα στον μακρυνο οριζοντα. Και ομως, βοηθαει τον αδελφο του, τον καλυπτει, τον στηριζει. Δεν του τριβει ποτε στην μουρη το ποσο καλος ειναι σε ολα... Εγω... εγω δυσκολευομαι να κρατησω ισορροπιες. Εχω ριξει τον Κωστη για χαρη του Γιαννη. Δεν επαινω τον Κωστη οσο πρεπει για να μην νιωθει ασχημα ο Γιαννης, και επαινω τον Γιαννη ακομα και για την προσπαθεια. Και δεν μου αρεσει αυτο. Θελω να κλεισω τον Γιαννη στην αγκαλια μου και να αρχισω να τρεχω μακρια. Να τον παρω μακρια απο ολους και απο ολα... Να ουρλιαξω "ΕΤΣΙ ΤΟ ΘΕΛΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΗΣΥΧΟΥΣ, ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΕΧΟΜΑΙ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ"... οχι αλλες θεραπειες, οχι αλλο οτιδηποτε... Αλλα δεν γινεται... και δεν ξερω αν μεθαυριο ο γιος μου θα μου πει οτι με ετρεχες στους γιατρους και σε ευχαριστω ή με κατεστρεψες, ας με αφηνες στην ησυχια μου :( Μακαρι να ειχα μια κρυσταλλινη σφαιρα... Τινα.