νόηση, ετών 18:)

Το μυαλό μου μοιάζει με ποτήρι, όταν ξεχειλίσει και μπει η τελευταία σταγόνα τότε μπουμ! Όλα συσσωρεύονται μέσα σε αυτο πρέπει με κάποιο τρόπο να βγουν. Αρχίζει μια πίεση στο κεφάλι ένα τρέμουλο σε όλο το κορμί μου και όλα όσα με αγχώνουν περνούν σαν φλας μπακ μπροστά από τα μάτια μου. Νιώθω τα πόδια μου να μην με κρατούν και η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή. Νιώθω ότι καταρρέω κάνω τις αναπνοές μου, τις ασκήσεις χαλάρωσης μου μετά από μίση ώρα ηρεμώ και κοιμάμαι. Αυτή είμαι εγώ, ένας άνθρωπος με αδυναμίες, δεν είμαι Θεός ούτε βράχος και εγώ πολλές φορές λυγίζω. Μοιάζω με το δέντρο που το κουνά ο μανιασμένος αέρας, πάει να το σπάσει αλλά αυτο κρατιέται και μετά ξανά στέκει ορθό και επιβλητικό.