νόηση, ετών 18:)

Ο Νικάνωρας, είναι ένα μωρό, το γλυκό μου μωρό, που γεννήθηκε με πρόβλημα στην καρδιά. Χειρουργήθηκε, πριν 3 χρόνια, στο Ωνάσειο, από τον Αζαριάδη και την ομάδα του, (προς αποφυγή).Ήταν ένα φυσιολογικό παιδάκι, μιλούσε, γελούσε, μπήκε περπατώντας στο νοσοκομείο, και έφυγε απο΄κει στην αγκαλιά μου. Πήγαμε το παιδί μας να γιατρέψουμε την καρδούλα του, και μας το κάναν ζημιά.Δεν μας είπαν τίποτα, δεν φέρθηκαν ανθρώπινα.Όλο ψέματα.Κράτησαν το μωρό 25 μέρες και νύχτες στην εντατική, και εμάς απέξω να μας κοροιδεύουν. Ο Δαμιανός, ο παιδονευρολόγος, που πήγαμε και του δείξαμε την αξονική, και συνεργαζόταν μαζί τους, είπε ότι σε 15 μέρες το παιδί θα έπαιζε και θα περπατούσε πάλι.Οι μέρες έχουν πάει 700...Εκεί κανείς δε μας ενημέρωσε όλον αυτόν τον καιρό.Αφού στίς 20 μέρες παρακαλέσαμε και έγινε η μαγνητική, την πήραμε και τη δείξαμε σε έναν εξωτερικό γιατρό και μάθαμε την αλήθεια.Πόσο να κλάψεις, πόσο να τραβήξεις τα μαλλιά σου, πόσο που να βρείς κουράγιο; Γυρίσαμε στο Ωνάσειο με τη μαγνητική και περιμέναμε;(το απόγευμα ήρθαν) να΄ρθουν να μας ενημερώσουν, ο κύριος που λέγεται γιατρός είπε στη μάνα ¨καλά δεν τη διαβάσατε τη μαγνητική, τι περιμένατε οτι είναι, οτι θα αλλάξει σαν φωτογραφία,σαν κάτι μαγικό;.Απο που να ήξερα η μαμά εγώ να διαβάζω μαγνητικές...Δεν μας είπαν και πάλι τίποτα, απλά έψαχναν τώρα πια να μας στείλουν σε νευρολογική κλινική, γιατι εκεί ήταν καρδιοχειρουργικό και τους πιάναμε θέση.Φύγαμε με το μωρό μου αγκαλιά, να μη μπορεί να κουνηθεί, να μην καταλαβαίνει, με τα μάτια του να κοιτάν στο κενό και μόνο να κλαίει..Έτσι τελειώνει αυτή η ιστορία του Νικάνωρα, αυτά συνέβησαν εκεί δυστυχώς στο μωρό μου, για να μην συμβεί σε άλλο παιδάκι, σε κανέναν, αραδιάζω σε τόσες λέξεις... Και αρχίζει η άλλη ιστορία, του Νικάνωρα, με εγκεφαλική παράλυση, τετραπληγία, που μπορεί να μη μιλάει, να μη περπατάει, αλλά χαμογελάει, νιώθει, "παλεύει" ...Είναι το μωρό μου ,η αγάπη μου, και όσο δύσκολα κι αν μας τα ΄φερε η ζωή ,είμαστε μαζί, είναι στην αγκαλιά μου!Μόνο μη μας κοιτάτε περίεργα, εσείς οι άλλοι, γιατί να είστε "ανάπηροι" στην καρδιά σας; Γιατί, γιατί άραγε;Και εμείς οι γονείς των μωρών,έχουμε τόσα να αντιμετωπίσουμε, να παλέψουμε, τόση αγωνία για το μέλλον, πως θα είναι, τι θα απογίνουν και άλλα τόσα να γροθοκοπήσουμε, να τσιρίξουμε, να αλλάξουμε.Αγαπάμε τα παιδιά μας, όσο και ΄σεις τα δικά σας, στον ίδιο κόσμο ζούμε, τον ίδιο αέρα αναπνέουμε...,γιατί εσείς να είστε μισοί; Λένα,μαμά του Νικάνωρα 4χρονών με εγκεφαλική παράλυση, και του Γιώργου 10χρονών. Όταν το τόξο σου σπάσει και το τελευταίο σου βέλος ξοδευτεί,τότε ρίξε,ρίξε,μ' ολόκληρη την καρδιά σου..,ο Νικάνωράκος μου τώρα,κουνάει το δεξί χεράκι του,και ρίχνει κάτω τη μπάλα(το αγαπημένο του παιχνίδι), λέει μαμά,ατα,γκόγκο'τον αδερφό του!Ντέντη τον Μελέτη,Ντίντη τον Δημήτρη! Έχουμε την τύχη,να υπάρχει η ΚΙΒΩΤΟΣ,ένα ιδιωτικό κέντρο αποκατάστασης,ένα κέντρο ψυχής,ο Κυριάκος,ο Μελέτης,ο Ηλίας,ο Δημήτρης,η Αγνή,η Εύα..,κάνουν θεραπείες με αγάπη,με αγάπη,με αγάπη! Το ταξίδι μας είναι μακρύ,είναι σαν τον πηγαιμό για την Ιθάκη,γεμάτο περειπέτειες και γνώσεις,όμως είμαστε μαζί,και σιγά-σιγά θα πιάσει και με το άλλο του χεράκι το τιμόνι,γερά!τα νέρα που πλέουμε δεν είναι πάντα εύκολα,όμως ποιός ξέρει μπορεί κάποτε και να την αγγίξουμε την πολυπόθητη Ιθάκη...