νόηση, ετών 18:)

Να μαστε κι εμείς εδώ... Μέρες διαβάζω τα βιολόγια, τα θέματα, το forum... Τις εμπειρίες γονιών, τις απόψεις ειδικών... Και προσπαθώ ακόμα να το συνειδητοποιήσω... Μου πήρε μέρες ακόμα και να γραφτώ ως μέλος... Σας γράφω τη δικιά μας ιστορία... Μιας οικογένειας με 2 παιδάκια, τον Ορφέα 6 και τον Ιάσωνα 3 με πρόσφατη διάγνωση ΔΑΔ. Η δικιά μας ιστορία... στα γνωστά σας μονοπάτια... Ο Ιασωνάκος γεννήθηκε λίγο μικρούλης, μόλις είχα μπει στον 9ο. Απίστευτα ήσυχο μωρό!!! Έτρωγε και κοιμόταν… Λάτρευε το ριλάξ του, απολάμβανε τα χάδια του Ορφέα, τα δικά μου του μπαμπά… Δεν πολυσυμπαθούσε τους ξένους και γενικά τις άσχετες αγκαλιές… Προτιμούσε να κάθεται στο ριλάξ και να παρατηρεί… Τι τυχερή μαμά που ήμουν…. Περπάτησε 14 μηνών… (μας άγχωσε λιγάκι γιατί άργησε, αλλά περπάτησε…) Λεξούλες μπαμπά, μαμά κλπ αρχικά λίγες, όχι πάντα και χωρίς την κλασική εξέλιξη μαθαίνουμε μία, την κατακτάμε και πάμε στην επόμενη… Στα δύο και κάτι… ανησυχούμε πια… το παιδί δεν μιλάει… Και φαίνεται σαν να κούει "επιλεκτικά"... Αν είναι αφωσιωμένος σε κάτι, ούτε γυρίζει να μας κοιτάξει... Επίσης έχει αρχίσει να είναι νευρικό… κλαίει με το παραμικρό… όταν θέλει κάτι… απλά κλαίει… χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια να μας εξηγήσει τι θέλει… Πάμε σε λογοθεραπευτρια (άνοιξη ήταν)…. Άμεση διάγνωση: Το παιδί λέει, είναι μια χαρά, δεν φαίνεται να έχει κάποιο θέμα… χρειάζεται περισσότερη αυστηρότητα και πειθαρχία, να του βάλουμε όρια, να τον ζορίσουμε… Δεν μιλάει γιατί του τα δίνουμε όλα αμέσως…. Γκρινιάζει γιατί δεν έχει μάθει να έχει όρια…. Το πλήγμα στο μητρικό μου ένστικτο, απίστευτο!!! Οι απορίες τεράστιες: Μα και ο μεγάλος χωρίς ιδιαίτερη αυστηρότητα μεγάλωσε και τα πάμε σούπερ. Είναι συνεργάσιμος, είναι… είναι…είναι… Όλοι οι καλοθελητές γύρω άρχισαν: «Είδες που πρέπει να είσαι αυστηρή?», «άστον να κλαίει!!»…. Σκλήρυνα κι εγώ... Προσπάθησα τουλάχιστον για κάποιους μήνες…. Το παιδί σε υστερία πια... Φτάνει το καλοκαίρι και λέω μέχρι εδώ! Περισσότερη υπομονή, περισσότερη τρυφερότητα, καθόλου αυστηρότητα και σε όποιον αρέσει!!! Το παιδάκι με κοιτούσε με ευγνωμοσύνη!!! Κόλλησε επάνω μου! Αλλά συνέχιζε να μην μιλάει... Ωστόσο μπορούσαμε να επικοινωνούμε κάποιες στιγμές... ένιωθα όμως ότι δεν με καταλαβαίνει… δεν τον καταλαβαίνω... κάτι χάνω... Σεπτέμβρη πάει παιδικό... Εξηγώ ότι δεν μιλάει… εξηγώ ότι ψάχνουμε να δούμε γιατί... Ο Ιάσωνας, είναι χαρούμενος στο σχολείο (η προσαρμογή πολύ ομαλή, πράγμα που με εντυπωσίασε. Είχα προετοιμαστεί για σκηνές δράματός. Χαίρεται όμως, και μάλιστα απολαμβάνει τρελά που είναι μαζί με τον αδελφό του) Μέσα Οκτώβρη… Σημείωμα από την παιδοψυχολόγο του σχολείου, θέλει να μιλήσουμε... Ουπς λέω... ο Ιάσωνας... (να είναι καλά βέβαια η γυναίκα, την ευχαριστώ όπως ευχαριστώ και όλους στις Γλυκές Φατσούλες για την αντιμετώπιση, τη συμπεριφορά, όλα) Έχουμε λοιπόν και λέμε:

• Δυσκολεύεται όταν αλλάζουν δραστηριότητες (π.χ. από ζωγραφική σε διάλειμμα, από τραγούδι σε παραμύθι) Δεν πάει να παίξει με τα άλλα παιδάκια… ενώ απολαμβάνει όταν οι ομαδικές δραστηριότητες είναι καθοδηγούμενες (π.χ. ομαδικό τραγούδι και χορός)
• Δεν μιλάει και όταν θέλει κάτι κλαίει απαρηγόρητος χωρίς να εξηγεί γιατί... Μπορεί να θέλει νερό, κι άλλο φαγητό, ή απλά να μην θέλει να φάει άλλο και να θέλει να του πάρουν το πιάτο... απλά κλαίει…
• Η άποψη της παιδοψυχολόγου είναι να πάει για αξιολόγηση από Αναπτυξιολόγο... Στο Παίδων ή δυνατόν. Θεωρεί ότι δεν έχει θέμα ομιλίας αλλά κάπου είδους ψυχολογικό θέμα...

Δεν πάει το μυαλό μου... Ψάχνομαι τι ψυχολογικά θέματα μπορεί να έχει ένα τρίχρονο. Κλείνουμε ραντεβού στο ιατρείο της κας Θωμαϊδου! (Υπέροχος άνθρωπος, υπέροχη με τα παιδιά) Διάγνωση: Διαταραχή της Επικοινωνίας με Ιδιαίτερη Συμπεριφορα (ASD). Καθησυχαστική η κα Θωμαϊδου, θα κάνει εργοθεραπείες, και γρήγορα θα δείτε ένα άλλο παιδί… Πουθενά η λέξη αυτισμός... Με έτρωγε βέβαια αυτό το (ASD) αλλά το μυαλό στον Αυτισμό δεν πήγε!!! Ανακουφισμένη βγήκα από την αναπτυξιολόγο. Χαρούμενη που επιτέλους θα επικοινωνήσουμε! Που δεν φταίει ούτε αυτός, μα ούτε κι εγώ που δεν συνεννοούμαστε! Την άλλη μέρα Googlάρω το ASD και παθαίνω σοκ!!!!!!! Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος? What??? Δεν ήξερα καν την έκφραση... Αρχίζω να διαβάζω και τρελαίνομαι… Δεν καταλαβαίνω… Πάμε στο κέντρο που θα κάνει εργοθεραπείες… Όλοι μιλούν για Αυτιστικά παιδιά… κλπ… Μου ‘ρχεται να τους πω: Κάνετε κάποιο λάθος, το παιδί δεν είναι Αυτιστικό, Διαταραχή της επικοινωνίας έχει…. Στην πορεία απλά καταλαβαίνω πως εγώ έχω κάνει κάποιο λάθος... Το παιδί όντως Διαταραχή της Επικοινωνίας έχει, απλά αυτή η διαταραχή ανήκει στο φάσμα του Αυτισμού... Οι άνθρωποι στο κέντρο (Έρισμα στην Αγία Παρασκευή) υπέροχοι... Με βοήθησαν να καταλάβω… μου εξήγησαν τι θα κάνουν και γιατί... Η Μάγδα (η εργοθεραπεύτρια) «έδεσε» με τον Ιάσωνα την 3η-4η φορά… Τους πήρε λίγο… αλλά τώρα τα πάνε σούπερ! Ο Ιάσωνας την λατρεύει: Την αγκαλιάζει, τη φιλάει, την αφήνει να τον χαϊδεύει… Περάσαμε κι αξιολόγηση στο Κέντρο Παιδοψυχικής Υγιεινής του ΙΚΑ: ΔΑΔ εκεί η διάγνωση… Είχα και τον Ορφέα μαζί. Θαύμασαν την σχέση τους… την αλληλεπίδρασή τους… Ο Ορφέας (ετών 6) είναι ότι πιο βοηθητικό έχει ο Ιάσωνας στη ζωή του! Επικοινωνούν τέλεια, συνεννοούνται τέλεια… μαλώνουν ίσος προς ίσος… Τον καθοδηγεί, τον κατευθύνει, τον υποστηρίζει… Δίπλα του στην κυριολεξία μεταμορφώνεται ο Ιάσωνας… Η ζωή μας έχει αλλάξει… 2 φορές την εβδομάδα πάμε στο κέντρο… Όλοι μαζί… Κάνει και ο Ορφέας λογοθεραπείες για το «σ» και το «ρ»…. Ο Ιάσωνας εξελίσσεται ταχύτατα! Γίνεται μέρα με την ημέρα πιο κοινωνικός, πιο εξωστρεφής… λέει πολλές λεξούλες…. Στο σχολείο δειλά δειλά προσπαθεί να παίξει με τα άλλα παιδάκια… με τις δασκάλες βρήκαν πια τρόπο να επικοινωνούν… Η ζωή μας έχει αλλάξει, όπως ξαναείπα…. Διαβάζουμε συνεχώς κι εγώ και ο άντρας μου… Προσπαθούμε να καταλάβουμε… να βρούμε τρόπους να επικοινωνήσουμε… να βρούμε τρόπους να κρατάμε την ισορροπία… Ο Ιάσωνας εξελίσσεται πράγματι... Οι εμμονές βέβαια είναι ένα καινούργιο χαρακτηριστικό στη ζωή του: Δεν βγαίνει ποτέ έξω αν δεν κλείσουμε το φερμουάρ του μπουφάν, θέλει να κλείνουμε κάθε ανοιχτή πόρτα…. Και άλλα…. Και οι κρίσεις απελπισίας, πιο σπάνιες μεν, πιο έντονες δε… Ξεκίνησα συνεδρίες με ψυχολόγο… Μου πήρε λίγο… αλλά συνειδητοποίησα ότι κι εγώ χρειάζομαι βοήθεια… Πως είναι η ζωή με ένα παιδί με Διαταραχή του Φάσματος του Αυτισμού? Δεν έχω ιδέα ακόμα… Ακόμα συνειδητοποιώ κι άλλα κι άλλα... Ψάχνομαι... αναρωτιέμαι... προβληματίζομαι… φοβάμαι για το μέλλον… Όπως ένας οποιοδήποτε γονιός για τα παιδιά του, φαντάζομαι...