Προσπαθώ
Προσπαθώ να βοηθήσω τον αυτιστικό ετεροθαλή αδελφό της κόρης μου. Είναι 13 χρονών. Λέγεται Αλέξανδρος. Δε μιλά. Να πω οτι είναι ένα πανέμορφο αγόρι; Για μένα δεν κάνει διαφορά. Το ίδιο θα ήταν κι αν ήταν άσχημος. Απλώς τυχαίνει να έίναι όμορφος.
Είναι πολύ φιλικός και συνεργάσιμος. Συγχρόνως όμως βγάζει τα "θέλω" του, τις αντιρρήσεις του, περισσότερο ή λιγότερο έντονα. Κάποιες φορές περιμένει από μας να του δώσουμε το OK για να κάνει κάτι. Αλλωτε παίρνει από μόνος του πρωτοβουλίες που συχνά είναι ευφάνταστες, χαριτωμένες, και απρόσμενες.
Προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μας.
Κάνει αυτό: πιάνει κάποιον απ τα χέρια, του τα σφίγγει,τον κοιτά στα μάτια και λέει: Μμμ... Μμμ.. .Μμμ... Μοιάζει σαν να είναι σίγουρος οτι σφίγγοντας τα χέρια και κοιτάζοντας έτσι στα μάτια θα καταφέρει να μεταδώσει στον άλλο αυτό που θέλει να πει.
Αυτοί που κατά καιρούς τον έχουν εξετάσει βεβαιώσαν τους γονείς του οτι το μυαλό του δεν μπορεί να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που δέχεται και οτι ΑΥΤΟ είναι αυτισμός.
Κάποιες φορές που τον συναντώ, σκαρφίζομαι διάφορα εκπαιδευτικά παιχνίδια.
Πράγματα απλά. Κόβω για παράδειγμα χρωματιστά χαρτονάκια, τετράγωνα ή τρίγωνα του δίνω και κολλητική ταινία και φιάχνει κύβους και πυραμίδες, ή ξεκινάω ένα σχήμα με οδοντογλιφίδες και τον αφήνω να το ολοκληρώσει. Εχουμε και το ταμπλό με τις μπίλιες [κάτι αρκετά περίπλοκο για να το εξηγήσω] που το σκέφτηκα και το κατασκεύασα μόνη μου και είναι σαν να πούμε το δικό του σταυρόλεξο.
Ολα αυτά του αρέσουν πολύ. Νομίζω οτι αισθάνεται όμορφα, όχι μόνο γιατί κατασκευάζει κάτι -και είναι πολύ λεπτολόγος, σαν καλός τεχνήτης- αλλά επίσης γιατί με το κάθε τι που βάζω μπροστά του και του ζητάω να το φιάξει, παίρνει το μήνυμα: "Σου ζητώ να το φιάξεις αυτό γιατί ξέρω πως ΜΠΟΡΕΙΣ."
Πηγαίνει σ' ένα σχολείο ... [να μην πω ειδικής αγωγής, γιατί δεν υπαρχει αγωγή] τελος πάντων δεν είναι κανονικό.
Οι γονείς προσπαθούν απεγνωσμένα να ξεπεράσουν κάποια δύσκολη οικονομική κατάσταση, για να του προσφέρουν αυτά που χρειάζεται. Ζουν μακριά από το αστικό κέντρο. Προσπαθούν να μετακομίσουν. Ονειρευόμαστε τη μέρα που θα μπορούμε να τον πηγαίνουμε στο κολυμβητήριο που του αρέσει τόσο το νερό.
Εγώ από την πλευρά μου, μη μπορώντας να κάνω τίποτα άλλο, κάθομαι με τις ώρες στον υπολογιστή και ψάχνω. Ψάχνω και στα αγγλικά και στα γαλλικά. Και μετά διαβάζω. Ο,τι βρω στις δανιστκές βιβλιοθήκες. Λέω, ας έχουμε τουλάχιστον την ενημέρωση και μόλις μπορέσουμε, θα κάνουμε το κάτι παραπάνω.
Μετά απ όλα αυτά τα χρόνια, έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα [να πω καλύτερα υποψίες] σε σχέση με το πρόβλημα της επικοινωνίας με το αυτιστικό παιδί. Νομίζω οτι την επικοινωνία την κόβουμε πρώτοι εμείς. Οταν θα έρθει εκείνη η στιγμή που δεν θα δούμε την αναμενόμενη αντίδραση σε κάτι που λέμε, παύει και η δική μας συμπεριφορά να είναι φυσιολογική. Μπορεί να συνεχίζουμε να του μιλάμε, να απευθυνόμαστε σ'αυτό ο τρόπος μας όμως έχει μια αδιόρατη [ίσως και ορατή] αγωνία, αμφιβολία. [Ξέρω πόσο μπορεί να είναι υπεράνθρωπα δύσκολο να μιλάς σε κάποιον που δεν ανταποκρίνεται με κανέναν τρόπο κι ακόμα να πιστεύεις οτι ακούει και καταλαβαίνει].
Λοιπόν, αυτή την αγωνία, την αμφιβολία, το αυτιστικό παιδί την εισπράτει, ένα παραπάνω που έχει αποδειχτεί οτι αυτά τα παιδιά επικοινωνούν εσωτερικά. Είναι αδύνατον να γίνουμε αρκετά πειστικοί, αν δεν το πιστεύουμε μέσα μας. Μιλάω για το ακατόρθωτο; Ας το πούμε κι έτσι... Πιστεύω όμως οτι για έναν γονιό, το "ακατόρθωτο" δεν υπάρχει, αρκεί να του ρίξεις μια μικρή σπίθα από φως.
Κάτι, που μερικές φορές, είναι πραγματικά πολύ δυσεύρετο.
Σχόλια
Οι αυτιστικοί μιλάμε
Είμαι πράγματι περίεργος!
Το ζητούμενο
Θέλω να σας μάθω να καταλαβαίνετε αυτιστικά
Τώρα αρχίζει ένας πραγματικός διάλογος!
Το χρειαζόμουν
Ακού λίγο