Υγιές να είναι...

Εικόνα Grace Under Pressure
Πόσες φορές σας ρώτησαν όταν ήσασταν έγκυος, αν θέλετε αγόρι ή κορίτσι... και πόσες φορές απαντήσατε Δεν με νοιάζει, αρκεί να είναι υγιές ? Εχθές ήταν η πρώτη Παγκόσμια Ημέρα Εγκεφαλικής Παράλυσης... και ορίστε οι σκεψεις μου. Όπως ξέρετε πιθανώς, δεν έμεινα έγκυος εύκολα. Ήταν ένας αγώνας 2 ετών, με πολύ αγωνία, με πολύ πόνο, σωματικό και ψυχικό, με υπέρογκα έξοδα και θυσίες. Το σώμα μου υπέφερε, ο γάμος μου υπέφερε, η ψυχή μου υπέφερε, ακομα και ο τραπεζικός μου λογαριασμός υπεφερε. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν μπήκα στον αγώνα, αθώα.
  • Ηξερα απο πριν το σημαδια, ηξερα τις παρενεργειες. Μπορει να μην αποφοιτησα, αλλα 4 χρονια Ιατρικης, δεν τα ξεχνας ετσι.
  • Ηξερα απο πριν τι σημαιναν στο χαρτι οι τιμες της χοριακης και της προγεστερονης... ηξερα τι σημαινει ο μη διπλασιασμος σε 48 ωρες... ηξερα τι δειχνει ο αργος καρδιακος ρυθμος στις 6ε. και 7ημερες.
  • Στον υπερηχο, καταλαβαινα πολυ καλα τι εβλεπα χωρις να χρειαστει να μιλησει ο γιατρος.
  • Ηξερα απο πριν τι θα πει "Ενδομητρια Καθυστερηση Αναπτυξης". Ηξερα για την προωροτητα, τα ποσοστα, την θνησιμοτητα... Ηταν η καταρα μου? Ή αυτο που με εσωσε? Αυτο που εσωσε τον Γιαννη?
Οταν ο Γιαννης αρχισε να μετραει πισω, εγω αρχισα την Πρωτεινικη Διαιτα και την ξαπλα για να του δωσω οσο το δυνατον περισσοτερες πιθανοτητες να μεγαλωσει. Αναρωτιεμαι αν αυτο τελικα ηταν που κατερριψε τους γιατρους και τις δυσοιωνες προβλεψεις τους... γιατι ο Γιαννης τελικα δεν γεννηθηκε στις 24 εβδομαδες... δεν πεθανε στις 28.... και δεν επιβαρρυνε τον αδελφο του. Στις 35 εβδομαδες τελικα γεννησα δυο παιδια, ενα τροφαντο και ησυχο και ενα σκελετωμενο αλλα δυνατο! Καπου εκει φανταζομαι οι αλλες ιστοριες κλεινουν με ενα "Και ζησανε αυτοι καλα και εμεις καλυτερα". Οχι η δικη μας... Φανταζομαι οτι αν υπαρχει το Καρμα, στην προηγουμενη ζωη μου ειμουνα ο Χιτλερ, γιατι μετα απο 2 χρονια παλης με την υπογονιμοτητα και 8 μηνες μιας εγκυμοσυνης που διελυσε το σωμα μου, σιγουρα δικαιουμουν δυο υγιη, απολυτα φυσιολογικα παιδακια. Αντι αυτου, κατεληξα με ενα παιδακι στην αγκαλια, και ενα στην ΜΕΝΝ. Απο την αλλη, ποτε δεν ειχα πει "Υγιες να ειναι και ο,τι να'ναι". Θυμαμαι απο τα ημερολογια μου οτι ελεγα "και πρασινο με μωβ βουλες να ειναι, εγω το θελω". Θυμαμαι οτι ειχα παρεξηγηθει με το σχολιο του γιατρου και του αντρα μου οτι αν το παιδι ειχε Συνδρομο Νταουν, θα το ριχναμε. Εμενα με ρωτησε κανεις?? Δεν ειναι θανατηφορο Συνδρομο, γιατι να ριξω το παιδι?? Ο μονος λογος να ριξω ενα παιδι ειναι να εχει κατι που θα το βασανισει και που δεν εχει προσδοκιμο ζωης... κανεις αλλος. Δεν θα εριχνα ενα παιδι επειδη εχει Συνδρομο Νταουν. Αναρωτιεμαι εαν τραβηξα το σχοινι... και η Μοιρα αποφασισε να με δοκιμασει... ή αν επεισα τον Θεο οτι εγω και μονο εγω ειμαι η καταλληλη μανουλα για αυτες τις ψυχες και μου τις εστειλε ως δωρο. Κοιτωντας την ζωη μου μεχρι τωρα, ο,τι εκανα, οι επαφες που ειχα με παιδια με ειδικες αναγκες και προωρα πριν κανω τα δικα μου, αν με προετοιμαζαν για αυτο... Νομιζω, οτι ολοι συμφωνουμε οτι τουλαχιστον ο Γιαννης, δεν ηταν υγιες μωρο. Περασαμε τα δυο πρωτα χρονια του να μπαινοβγαινουμε σε νοσοκομεια, πριν φυσικα παρουμε την τελικη διαγνωση. Οταν γεννηθηκε ο Γιαννης, ηταν το *παιδι* μου. Δεν με ενοιαξε το βαρος του, ο εγκεφαλος του... τιποτα. Δεν απογοητευτηκα.. εκτος απο λιγακι μονο οταν μου ειπαν το βαρος του (2 κιλα)... Σκεφτηκα οτι δεν τον ειχα μεγαλωσει αρκετα, οτι απετυχα. Ποτε δεν ειδα ενα παιδι με ειδικες αναγκες, εκτος οταν με αναγκαζε ο εξω κοσμος να το δω. Εβλεπα και βλεπω μονο τον Γιαννη... το παιδι μου, σαν οντοτητα. Δεν νομιζω οτι υπηρξε σταδιο θλιψης για εμενα. Περασα κατευθειαν στην παραδοχη. Αυτο ειναι το παιδι μου. Δεν ειναι αρρωστο, δεν ειναι σπασμενο και δεν θελει επιδιορθωση. Συγκεντρωθηκα σε αυτα που μπορει να κανει και εβαλα στην ακρη ολα τα αλλα. "Ε δεν θα γινει και καθηγητης πανεπιστημιου", μου ειπε ο παιδιατρος του οταν πηραμε την διαγνωση για την εγκεφαλικη βλαβη... και ΘΥΜΩΣΑ!! Θυμωσα τοσο πολυ που εφυγα τρεχοντας. Αν δεν γινει καθηγητης πανεπιστημιου, θα ειναι επειδη δεν ΘΕΛΕΙ οχι επειδη δεν μπορει! Κανεις δεν θα βαλει ταβανι στο παιδι μου!! Γεια σας... με λενε Τινα και εχω δυο αγορακια σχεδον 7 ετων. Ο Κωνσταντινος μου ειχε μεγαλο προβλημα στην ομιλια και εχει ΔΕΠΥ. Ο Γιαννης μου, εχει εγκεφαλικη παραλυση μικρου βαθμου, μεικτου τονου. Τα χερια του επηρρεαζονται περισσοτερο. Επισης εχει ΔΑΔ, ΔΕΠΥ και Συνδρομο Ασπεργκερ. Νοητικα μετραει ανω των 12 ετων ενω συναισθηματικα ειναι περιπου τεσσαρων.
Με λενε Τινα και ειμαι παντρεμενη με τον Γιωργο, τον ερωτα της ζωης μου. Ο γαμος μου υπεφερε πολυ γιατι ο αντρας μου δεν ηταν ετοιμος για ολα αυτα. Οταν ειπε "θελω να γινω γονιος", δεν εννοουσε αυτα. Δεν ηταν ετοιμος για τα 2 χρονια που πηρε, δεν ηταν ετοιμος να τρεχει σε γιατρους, δεν ηταν ετοιμος να παρει η (τοτε κουκλαρα) γυναικα του 50 κιλα και να γινει σαν μπαλλονι, δεν ηταν ετοιμος για την ΜΕΝΝ, δεν ηταν ετοιμος... Ηθελε ενα παιδακι, σαν ολα τα αλλα... αργοτερα ισως αλλο ενα. Δεν ηταν ετοιμος για αποβολες, δεν ηταν ετοιμος να χασει ενα απο τα τριδυμα του, δεν ηταν ετοιμος για διδυμα... Ο γαμος μου υπεφερε... και δεν ειμαι σιγουρη οτι επιβιωσε. Με λενε Τινα και αυτη ειναι η ιστορια μου... για εμενα εχει καλο τελος, εχει υπεροχο τελος! Ειμαι μαμα!! Εχω δυο απιθανα παιδια. Εχω τα καλυτερα παιδια του κοσμου!! Ειναι τελεια!!! Και για αλλη μια φορα νιωθω ταπεινη γιατι εκεινα μου εμαθαν την πραγματικη ουσια των πραγματων. Εκεινα μου εμαθαν την ζωη. Αξιζε? Χιλιες φορες ναι!!! Θα αλλαζα κατι? Αν μπορουσα να παω πισω στον χρονο το μονο που θα ελεγα στον ευατο μου ειναι... ...μην αγχωνεσαι, πιστεψε με, ολα καλα θα πανε στο τελος. [...και επισης, μην τα δωσεις ολα... κρατα και λιγο για εσενα... γιατι θα σου χρειαστει, θα πρεπει να εισαι δυνατη και υγιης για τα παιδια σου]

Σχόλια

Μπράβο για την επιλογή που έκανες, γιατί ήταν συνειδητοποιημένη

Εικόνα Soula
Μπραβο για την επιλογη που εκανες και αυτο διοτι ηταν μια συνηδειτοποιημενη επιλογη!!! Νομιζω οτι κανεις δεν ειναι προετοιμασμενος για το τι του επιφυλασει η μοιρα και το μελλον των παιδιων η της ζωης. Μην κατηγορεις τον αντρα σου αν δεν καταλαβαινει και δεν νιωθει ετοιμος σαν εσενα. Εμεις οι γυναικες σκεφτομαστε, αγαπαμε, αντιδραμε, διαφορετικα απο τους αντρες οχι οτι εκεινοι δεν αγαπανε τα παιδια τους αλλα ...ειναι αλλιως. Συγγνωμη στους κυριους δεν θελω να μειωσω κανενα μπαμπα :)) Πιστευω οτι οι αρνηση καποιων (η ολων) των γιατρων να μην φερεις ενα παιδι με συνδρομο down στον κοσμο δεν ειναι τοσο οτι σκεφτονται το δικο σου βασανο η τρεξιμο ,μαλλον σκεφτονται τι θα γινουν αυτα τα παιδια σε αυτη την κωλοχωρα που ζουμε μολις "φυγουμε" εμεις. Καλως η κακως η κοινωνια το μη τελειο το αποδοκιμαζει, το απορριπτει, ΔΕΝ το συγχωνευει, δυστυχως. Καλη συνεχεια, καλο κουραγιο. Με σκτιμηση, Σουλα
like3

Πολλά πολλά φιλιά (πόσο δικοί μου άνθρωποι είστε!)

Εικόνα Λένα Γκαντιά
Τίνα, πολύ πολύ αγάπη και να'στε όλοι καλά, είμαστε εδώ όλοι, τόσο πίσω ή μάλλον μπροστά από μια "οθόνη", τόσο μακριά, αλλά τόσο κοντά... μέσα στις καρδιές μας, κάθε φορά που διαβάζω, είναι σαν να σας βλέπω, να ακούω, πόσο δίπλα μου σας νιώθω όλους,σαν σας διαβάζω, δεν ξέρω ποιά κατάλληλη λέξη να γράψω... εσείς την ξέρετε, την ακούσατε, τη νιώσατε, πόσο δικοί μου άνθρωποι είστε!
like1

Τι να πω, με άφησε άφωνη η δύναμή σου (για τη Τίνα)

Εικόνα Ρήνα
Τι να πω, με αφησε αφωνη η δυναμη σου!!! Μου θυμησες κατι που διαβασα πριν καιρο, οτι ο Θεος καπου θα πρεπει να στειλει αυτα τα παιδια να τα μεγαλωσουν, διαλεγει λοιπον του πιο αξιους γονεις, αυτους που θα καταλαβουν, θα θυσιασουν ζωες, θα ματωσουν.... παραλληλα διαπαιδαγωγει κιολας. Δεν ειναι τυχαιο οτι ολοι οι γονεις ιδιαιτερων παιδιων εμβαθυνουν πολυ στη ζωη και στα πραγματα, κανουν επιλογες ζωης και παροτι ΚΟΥΡΑΖΟΝΤΑΙ ΠΟΛΥ, στο τελος την ωρα της αποτιμησης βρισκονται πληρεις απο προσφορα και αγαπη. Στο τελος τελος αυτη ειναι η ζωη, να γεμισει το ταξιδι μας απο θετικες προαιρεσεις και προσεγγισεις στην αγαπη και εσυ εχεις αυτη τη δυνατοτητα εις διπλουν. Καλη δυναμη καλο φθινοπωρο απο καρδιας.
like3

Να χαίρεσαι τα αγόρια σου!

Εικόνα Alex Pazi
Το σημαντικότερο από όσα διάβασα ήταν: "Ποτε δεν ειδα ενα παιδι με ειδικες αναγκες, εκτος οταν με αναγκαζε ο εξω κοσμος να το δω. Εβλεπα και βλεπω μονο τον Γιαννη... το παιδι μου, σαν οντοτητα". Θεωρώ ότι αυτό ακριβώς είναι το μυστικό της συνταγής της επιτυχίας! Όσο για τους μπαμπάδες και συζύγους μας.... δεν είναι τυχαίο που γιορτάζεται παντού, χρόνια τώρα, η γιορτή της μητέρας! Δεν είναι απλά ένα ρόλος, είναι λειτουργημα! Σε θαυμάζω και σε φιλώ! Να χαίρεσαι τα αγόρια σου!
like0

Μενω άφωνη...

Εικόνα irene_08
Θαυμάζω πραγματικά την δύναμη σου και την αισιοδοξία σου, για την ακρίβεια μένω άφωνη! Ειλικρινά μπράβο σου, το μήνυμα σου αποπνέει τα συναισθήματα σου!
like3

Συγχαρητήρια

Εικόνα φένια
Ότι και να σχολιάσω είναι λίγο, μετά απ'αυτο το φοβερό μήνυμα ζωής. Είσαι γεννημένη μανούλα..ΑΞΙΑ μανούλα. Έπαθα σοκ με τη δύναμή σου την ψυχική. Να χαίρεσαι τα υπέροχα αγοράκια σου και ποτέ μην μπεις (όσο μπορείς) στη διαδικασία να σε "αναγκάσει" ο άλλος κόσμος να τα δεις διαφορετικά. Είμαι 23 χρονών και μόλις τελείωσα το μεταπτυχιακό μου στην ειδική αγωγή. Κάθε μέρα που διαβάζω ή ζω διάφορες εμπειρίες από γονείς ή εκπαιδευτικούς είναι πολύ σημαντικό για μένα γιατί με κάνει να βλέπω τα πράγματα από μία ακόμη οπτική γωνία. Η δική σου εμπειρία πραγματικά με συνεπήρε. Να χαίρεσαι τα αγγελούδια σου. Φιλιά πολλά!
like2

Λίγα λόγια...

Εικόνα α.π.
Δε θυμώνω με την κρίση, την ταλαιπωρία της καθημερινότητας, το άγχος των ημερών.. ούτε καν με την ανεργία _τελικά_ ! Όλα αυτά τα συνηθίσαμε, συν οτι αντέχουμε πολύ περισσότερο από ότι νομίζουμε!Αν όλα ήταν όπως τα θέλαμε, ίσως η ζωή μας να ήταν δεδομένη και μονότονη. Βέβαια, δεν είμαι από τους ανθρώπους που όταν βλέπει τα δύσκολα λέει... έλα μωρέ αντέχω! Μη το παίζω και έξυπνη! Και εγώ εκεί θυμώνω με τον εαυτό μου, νευριάζω με την αδυναμία μου να αντισταθώ σε ό,τι μου χαλάει τα "θέλω". Επανέρχομαι, όμως, και συνειδητοποιώ πως πράγματι ΜΠΟΡΩ όταν βλέπω ανθρώπους όπως εσείς.. με τεράστιο μεγαλείο ψυχής και σοφίας.. Πραγματικά, είστε το καλύτερο μάθημα για όλους μας... και εγώ τώρα δε βρίσκω λόγια να εκφράσω ακριβώς αυτό που νιώθω!Άνθρωποι σαν και εσάς υπάρχουν στον κόσμο για πολλούς λόγους.. ένας από αυτούς είναι για να μεγαλώσετε παιδάκια με ιδιαιτερότητες, καθώς αυτό απαιτεί το μεγαλείο ψυχής και σοφίας που προείπα!Εμείς απλά είμαστε ανίκανοι να το κάνουμε! Υπάρχετε για να αφυπνήσετε τον κόσμο που θεωρεί πρόβλημα π.χ. το αν θα βρει το συγκεκριμένο συνολάκι της βιτρίνας στο νούμερό του.. και μην απορείτε... ναι είμαι μία από αυτούς!! Πραγματικά, αυτός ο τρόπος ζωής μας έχει φτάσει στην εξαθλίωση! Ποτέ δεν είναι αργά όμως.. ας ανοίξουμε τα μάτια μας, ώστε να αντιληφθούμε πραγματικά τι αξίζει στη ζωή και τι είναι αυτό τελικά που θα προσφέρουμε στον κόσμο, όπου θέλουμε να ζούμε! Ζητάμε τα πάντα, αλλά εμείς τι κάνουμε για αυτό; Είναι πιο σημαντικό το αν χώρισε η τάδε τηλεοπτική περσόνα, από το χαμόγελο που σου δίνει ένα παιδί με ή χωρίς ιδιαιτερότητες όταν το φροντίζεις; Θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα αν ενημερωθούμε για το γάμο του χ τηλεπαρουσιαστή, από το αν προσφέρουμε 1 ευρώ σε κάποιον που δεν έχει να φάει;; Δε νομίζω.... Ίσως μαζεύτηκαν πολλοί προβληματισμοί και δε χωράνε άλλοι σε αυτό το πεδίο.... Ας συνεχίσει ο καθένας μόνος του, όσο του επιτρέπει το μεγαλείο που λέγαμε πριν! Ευχαριστούμε που υπάρχετε!!! Συγχαρητήρια σε όλους τους γονείς που πιστεύουν στα παιδάκια τους, είτε έχουν ιδιαιτερότητες, είτε όχι.. Συγχαρητήρια στους επαγγελματίες διαφόρων ειδικοτήτων που δουλεύουν με παιδιά άπό αγάπη και όχι από καθήκον... Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά του κόσμου...... Και μη ξεχνάτε.. πως παιδιά = μέλλον!
like1

Βρείτε ένα θέμα άμεσα!

Αφίσα της δράσης Μένουμε Ενωμένοι, μία πρωτοβουλία του noesi.gr για την εξ αποστάσεως υποστήριξη κατά την περίοδο της πανδημίας COVID-19.
✰ Ψηφιακή Αλληλεγγύη NOESI.gr
Η νόηση στο διαδίκτυο είναι μία κοινότητα μελών με Βιολόγια με προσωπικές εμπειρίες, που τροφοδοτούν συζητήσεις, και Οδηγούς, μία κοιτίδα γνώσης. Οι Ομάδες εμφανίζουν τα posts ανά τοποθεσία ή θέμα και η Αρχική τα πιο πρόσφατα.
Οδηγίες​ για να γράψετε "Βιολόγιο". Για να δημοσιεύσετε, μπείτε ως μέλος (Login). Μετά, από το μενού Πλοήγηση επιλέξτε Δημοσιεύστε νέο κείμενο. Επιλέξτε είδος ανάρτησης, συμπληρώστε τη φόρμα με κείμενο, πατήστε Ανάρτηση.