Μην με λυπάσαι για τα προβλήματα μου, θαύμασε με για το πώς μπορώ να τα αντιμετωπίσω. Αν παρατηρείς την αδυναμία του σώματός μου, επίσης να παρατηρήσεις τη δύναμη του πνεύματός μου. Να μην αισθάνεσαι άσχημα για τον αγώνα μου, Σεβάσου με γιατί ποτέ δεν σταμάτησα να προσπαθώ. Αυτό είναι το ποίημα που της Chloe, ηλικίας 14 ετών που έχει ημιπληγία αλλά πιστεύω ότι είναι λόγια που εκφράζουν και πολλά άλλα παιδιά και γι' αυτό θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας. Είμαι σίγουρη ότι "διαβάζετε" την ωριμότητα και την συναισθηματική νοημοσύνη που ακόμα και ενήλικες σπάνια διαθέτουν...Έτσι συμβαίνει με τα περισσότερα παιδιά "μεγαλώνουν" γρήγορα ίσως γιατί οι δυσκολίες σε δυναμώνουν, ίσως γιατι δεν μπορεις να κάνεις αλλιώς... Όπως και νά' χει, κάποιες φορές σκέφτομαι ότι αυτό που μου συμβαίνει με έκανε καλύτερο άνθρωπο, με έκανε να καταλαβαίνω και να θέλω να βοηθήσω όπως μπορώ τον διπλανό μου και μέσα από αυτό να αγαπήσω πιο πολύ τον εαυτό μου..