νόηση, ετών 18:)

Καλημέρα φίλοι μου, μαζί σας και πάλι μετά από μια σχετικά μακράν απουσία μου. Καλή σχολική χρονιά σε όλους τους μικρούς μαθητές μας, και καλή δύναμη για όλους εμάς τους γονείς. Και την χρειαζόμαστε στο έπακρον!! Περάσαμε ένα καταπληκτικό δεκαπενθήμερο προς το τέλος του καλοκαιριού, με πολύ θάλασσα και ανεμελιά. Είχα να κάνω με ένα άλλο παιδί!!! Κολυμπούσε ατελείωτα και χαιρόταν την κάθε στιγμή. Ούτε μια κρίση, ούτε το παραμικρό ξέσπασμα... είχε μεγάλη ανάγκη να ξεφύγει από όλα... θεραπείες, μαθήματα και την σκόνη της πόλης. Η επιστροφή αντιμετωπίστηκε αρνητικά, αφού για 2 μέρες ήταν μέσα στον αρνητισμό λέγοντας πως δεν την αγαπάμε αφού την πήραμε από'κει και την φέραμε πίσω. Μετά αναγκαστικά προσαρμόστηκε. Σύντομα όμως ξαναγύρισε και στην σκληρή πραγματικότητα, μιας και έπρεπε να μπούμε στο νοσοκομείο για τον καθιερομένο επανέλεγχο. Μια δύσκολη εβδομάδα ομολογώ για όλους μας. Τα αποτελέσματα... ακόμα πιο δύσκολα. Μέσα σε όλα αυξήθηκε η δόση για τον θυροειδή γιατί δεν μας κάλυπτε η προηγούμενη και νέα δεδομένα μπήκαν στον φάκελό μας... ΑΝΟΣΟΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ έδειξαν τα αποτελέσματα του ανοσιολογικού, πράγμα που σημαίνει οτι δεν έχει τα απαραίτητα αντισώματα για να αντιμετωπήσει τις λοιμώξεις, ιώσεις και οτι άλλο. Δεν την καλύπτουν τα εμβόλια που έκανε μιας και δεν την βοήθησαν να αναπτύξει αντισώματα. Είμαστε εν αναμονή όλων των εξετάσεων που έγιναν και η πιο πιθανή κατάληξη είναι να πηγαίνουμε κάθε μήνα για να της χορηγούν αυτό που λείπει. Και επιστέψαμε στο σχολείο, μετά από μια εβδομάδα απουσίας. Δύσκολη η προσαρμογή μετά από την νοσηλεία και το ιατρικό ξεσκόνισμα. Εδώ εγώ καλά καλά δεν έχω συνέλθει ακόμα από την κόπωση, την αυπνία και το ψυχολογικό σφίξιμο, που το παιδί που τα επωμίστηκε όλα αυτά. Και χθες πήγαν την πρώτη εκδρομή τους. Χάρηκε πολύ όταν τους ανακοινώθηκε η απόφαση. Εγώ ομολογώ οτι μιας και υπερπροστατευτική δεν με ενθουσίασε η ιδέα. 3 ώρες μόνη της, χωρίς κανένας να παίζει της και να της κάνει παρέα δεν είναι και οτι καλύτερο, συν και το πολύ περπάτημα μέχρι να φτάσουν στον χώρο της εκδρομής και να επιστρέψουν. Λόγο του κινητικού μας, περπάτημα πανω από 5 λεπτά την καταβάλλει σε μεγάλο βαθμό. Πήγε όμως. Μισή ώρα πριν επιστρέψουν ήμουν στο σχολείο. Περίμενα να επιστρέψει. Ξάφνου, χαρούμενες φωνές ακούστηκαν από μακρυά και σε πολύ λίγο τα πρώτα παιδάκια έκαναν την εμφάνησή τους τρέχοντας στο προαύλιο. Δεν κοιτούσα όποιο παιδί έτρεχε, γιατί γνώριζω καλά οτι δεν είναι το δικό μου παιδί μιας και δεν μπορεί να τρέξει ακόμα. Επιτέλους την είδα... περπατούσε με το κεφάλι σκυμένο και τα μάγουλά της ήταν κατακόκκινα. Την πλησίασα και της φώναξα: - "Πεταλούδα μου!!" - "Μανούλα μου" αποκρίθηκε και έτρεξε στην αγκαλιά μου... κλαίγοντας!!! Πέρασαν 5 λεπτά για να την καταφέρω να μου πει τι έγινε. Μετά από τις απαντήσεις του τύπου "Δεν ξέρω τι έγινε", "δεν θυμάμαι" "τίποτε", τελικά μου είπε τα μαντάτα... Κάποια παιδιά της πετούσαν χώμα στο πρόσωπο και μάλιστα την ανάγκασαν να το φάει κιόλας!!! Και την κορόιδευαν μετά. Δεν με πείραξε το χώμα στα μαλλιά, στα ματάκια και στο στόμα... με πείραξε το χώμα στην ψυχή. Με πείραξε που δεν έχει το δικαίωμα να χαρεί μια εκδρομή, που το μόνο που εισπράττει είναι κοροιδία και απόρριψη. Δεν θα ξαναπάει εκδρομή μου είπε. Δεν διαφώνησα και υποσχεθήκαμε η μια στην άλλη οτι όποτε θα πηγαίνει το σχολείο εκδρομές εμείς θα πηγαίνουμε για ψώνια και καφεδάκι. Αποτραβιόμαστε από άλλη μια δραστηριότητα που κανονικά έχει κάθε δικαίωμα σε αυτήν. Και μη με ρωτήσετε πια η θέση των δασκάλων σε όλο αυτό. Την απάντηση την γνωρίζετε καλά. Καλή δύναμη λοιπόν σε όλους μας και υπομονή. Λένα