Νόηση και ...κατανόηση

Όταν ξεκίνησα να γράφω το βιολόγιό μου για την Ειρήνη, τα συναισθήματά μου ήταν πολλά. Θυμός, απογοήτευση, λύπη για όλα αυτά που τραβούν γονείς και παιδιά σε αυτή τη χώρα που ζούμε και που λέγεται Ελλάδα. Πάνω όμως από όλα αυτά ένοιωσα την ανάγκη να βοηθήσω και άλλους γονείς που βρισκόντουσαν στην ίδια θέση με την αδελφή μου και τον γαμπρό μου.

Οταν είδα την ανταπόκριση από τον κόσμο του "Νόηση" χάρηκα, όχι γιατί με διάβασαν αλλά γιατί ίσως πραγματικά κάπου βοήθησα. Μέχρι σήμερα που έχουν περάσει κάποιοι μήνες που πρωτοάρχισα αυτό νομίζω. Ότι το "Νόηση" για αυτό το λόγο υπάρχει, για να ενημερώνει, να σου μαθαίνει τόσα πράγματα για τα σύνδρομα και τις ασθένειες, τα προβλήματα που υπάρχουν, τα σεμινάρια και τόσα άλλα. Μέσα σε όλα αυτά εσύ μαθαίνεις και από τους ανθρώπους και τα μέλη του Νόηση τις προσωπικές τους εμπειρίες, τα παράπονά τους, τον καϋμό τους, τις ενέργειές τους και άλλα πολλά.

Από εδώ και πέρα τα ενδόμυχά σου ασφαλώς τα γράφεις αν θέλεις να το κάνεις, δεν μπορείς όμως να τα απομονώσεις από τους ανθρώπους που θέλουν να μπουν σε αυτή τη σελίδα και να ενημερωθούν. Γι αυτό και εσύ δημιουργείς τους φίλους σου μέσα από το "Νόηση" και έχεις πλέον την προσωπική σου επαφή μαζί τους. Για αυτά που δεν θες να διαβάζουν οι άλλοι, αλλά θέλεις να τα λες σε λίγους εκλεκτικούς φίλους.

Και πιστέψτε με εγώ μέσα από το "Νόηση" βρήκα αυτούς τους φίλους, όπως είναι η κυρία Λυγερή την οποία πραγματικά θαυμάζω, είναι ένας άνθρωπος που σε ακούει με σεβασμό και σε προσέχει, είναι η Μαίρη Βελλή, η Κική, η Αλεξάνδρα, όλες καταπληκτικές μαμάδες και αξιολόγοι άνθρωποι, που σε μια συζήτηση σε καταλαβαίνουν και σου συμπαραστέκονται.

Ας αφήσουμε όμως το "Νόηση" να προσφέρει και να συνεχίσει την αποστολή του, όπως το έκανε από την πρώτη στιγμή, χωρίς όλοι εμείς να του θέτουμε κανόνες [βλ. "Προτάσεις μελών για αλλαγές"]. Φυσικά [βλ. ο δημιουργός του] έχει την τελευταία λέξη, αλλά ας ...το κατανοήσουμε.

Φιλικά,
Κατερίνα Ζαρίφη