νόηση, ετών 18:)

Μας έδωσαν τη διάγνωση γιατί στα 3 του δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου. Η εξωλεκτικη του επικοινωνία ήταν πολύ καλή, είχε εξαιρετική αντίληψη και καθόλου στερεοτυπιες κι αισθητηριακα. Η αναπτυξιολογος μας είπε πως κάθε παιδί που δεν μιλάει στα 3 του, παίρνει έτσι κι αλλιώς αυτή τη διάγνωση. 1.5 χρόνο μετά κι ακόμα δεν μπορώ να εκλογικευσω τα κριτήρια της διάγνωσης. Ήταν πάντα ένα παιδάκι κοινωνικό, πλησίαζε τα παιδάκια, ήταν πάντα τρυφερός μαζί τους..και καθώς ξεκίνησε να μιλάει, το παιχνίδι του έγινε και πιο οργανωμένο. Ωστόσο λόγω της λεκτικής δυσπραξιας, η άρθρωση του θέλει δουλίτσα. Στον λόγο είμαστε σε ηλικία περίπου 2.5 ετών σύμφωνα με την λογοθεραπευτρια. Όμως στο γνωστικό κομμάτι και στην αλληλεπίδραση το παιδί είναι σχεδον στην ηλικία του. Βλέπω κι εγώ ανωριμότητα..αλλά πιστεύω πως όλα θα πάρουν το δρόμο τους όσο θα εξελίσσεται ο λόγος.

Έτσι και ο σύζυγος μου... μίλησε μετά τα 4.5 του.. μάλιστα οι γονείς του λένε πως μόλις μίλησε, διάβαζε κιόλας. Επίσης είχε τρέλα με τις μάρκες των αυτοκινήτων και τους αριθμούς, μάλιστα τοποθετούσε σε γραμμή τα αυτοκινητάκια του...και φυσικά όλα αυτά ποτέ δεν προβλημάτισαν κανέναν μιας και δεν υπήρχαν τέτοιες αξιολογήσεις τότε. 

Αυτό που λες για τις αναμνήσεις με τα παιδιά μας...πόσο αληθινό..από την κοιλιά έτρεμα αν θα γεννηθεί ζωντανός (είχα υψηλού κινδύνου κύηση) κι απ όταν γεννήθηκε (2 κιλά..μια σταλίτσα) δεν σταμάτησε η αγωνία μας ούτε μια μέρα. Και φυσικά μετά ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα. 

Φέτος στο προνήπιο το παιδί μου άνθισε.. ήταν πάντα κοινωνικός, αξιαγάπητος, τρυφερός με τα άλλα παιδάκια, έχει απίστευτη φαντασία κι ενσυναίσθηση. Δεν πείραξε ποτέ κανένα παιδάκι..κάτι που επίσης παρατηρώ με κομμένη την ανάσα. Η νηπιαγωγός μου λέει πώς είναι το πιο καλό, το πιο αγαπητό και υπάκουο παιδάκι στην τάξη..με μεγάλη εξέλιξη και με δεξιότητες που δεν έχουν ούτε τα νήπια. Ακολουθεί την ομάδα κι ακόμα κι αν κάτι τον δυσκολέψει θα το κάνει σε 2ο χρόνο μέσα στην ίδια ημέρα. Μακάρι του χρόνου που θα είμαστε στο νήπιο να πάνε τα πράγματα όπως σε εσάς..Όμως ειλικρινά είναι το τελευταίο που θα με απασχολήσει (αν θα επαναλάβει η όχι το νήπιο). Να είναι χαρούμενο κι ευτυχισμένο και να μην χάσει ποτέ του αυτό το υπέροχο χαμόγελο που έχει! Να σας δίνει πάντα χαρές ο μικρούλης σας κι εύχομαι ολόψυχα όλα αυτά να περάσουν στο παρελθόν και να ξεχαστούν!

2 κιλά.. πρόωρος.. αλλά ζωντανός, υγιής με πείσμα για ζωή. Κόντρα σε όλες τις προβλέψεις τότε! Κι εσείς δεν περάσατε λίγα με τα χειρουργεία που κάνατε! Αυτοί είναι οι πραγματικοί μαχητές! Σας εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα!

Να σας ζήσουν τα παιδάκια σας και πολύ καλά κάνατε που αποκτήσατε ένα παιδάκι ακόμη!

Εάν κρίνω από τον τρόπο που έγινε η αξιολόγηση για την εξέλιξη του μικρού μου τον Ιανουάριο (ο μικρός ήταν ακριβώς 4.5 ετών), όπου το παιδί μπήκε μόνο του μέσα δίχως εμάς και η εξέταση διήρκησε 10 λεπτά όπου οι εναλλαγές σε εντολές και σε δραστηριότητες γινόντουσαν κάθε λίγα δευτερόλεπτα.. θα πω πως δεν έχω απολύτως καμία εμπιστοσύνη στον τρόπο αξιολόγησης που ακολουθείται σήμερα. Με τον άντρα μου είχαμε μείνει άφωνοι με όσα ακούγαμε. Απορώ πως το μικρό μου κατάφερε να περάσει με επιτυχία εκείνο το τεστ.. Μέσα σε 10 λεπτά υπολογίζω πως του έγιναν τουλάχιστον 20 ερωτήσεις, τουλάχιστον 20 εντολές και τουλάχιστον 20 δραστηριότητες με διαφορετικά αντικείμενα. Την πρώτη φορά που επισκεφθήκαμε την αναπτυξιολόγο συγκράτησα 2 πραγματάκια που με ενόχλησαν πολύ. 

Το πρώτο ήταν που καθώς έκανε σαπουνόφουσκες η ίδια, ο μικρός δεν μιλούσε αλλά χαιρόταν πολύ με τις φούσκες, όμως εκείνη μας είπε πως ακόμα κι ένας Κινέζος θα μπορούσε με νοήματα να της πει να συνεχίσει τις φούσκες ενώ ο μικρός μου απλώς χαιρόταν και τις κοιτούσε εκστασιασμένος. 

Και το δεύτερο που μας είχε πει.."Για να έρθετε ως εδώ σημαίνει πως ξέρετε τι να περιμένετε".

Η χώρα μας είναι από τις πρώτες χώρες στην υπερδιάγνωση..και κάπως θα πρέπει να απορροφηθούν οι τόσες χιλιάδες ανεργων εκπαιδευτικων..κάτι που γίνεται μέσω της ειδικής αγωγής και κατ' επέκταση της παράλληλης στήριξης. Ίσως εκεί να κρύβεται και το μυστικό όλων αυτών των διαγνώσεων. Στο κέντρο εργοθεραπείας αλλά και στο προσφιλές περιβάλλον, έχω συναντήσει παιδιά με καλύτερη εικόνα από εκείνη του μικρού μου και άλλα με χειρότερη...ωστόσο έχουν όλα την ίδια διάγνωση.

Προσωπικά είδα στο παιδί μου μια τεράστια εξέλιξη με το που έκλεισε τα 4 και άρχισε να γίνονται κατανοητά (άρθρωση) όσα έλεγε. Ενδεχομένως να ήθελε τον χρόνο του. Δεν είναι όλα τα παιδιά το ίδιο. 

Εγώ με όσα περιγράφεις, βλέπω ένα παιδί με πολύ ζωηρή φαντασία που δεν παρεκκλίνει πουθενά! Τι κι αν είναι λίγο ανώριμος! Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος! Ούτε ο μικρός μου παίζει με κούκλες. Ωστόσο κάθε τόσο μας πηγαίνει με τον πύραυλο του ταξίδι στο φεγγάρι, μας κάνει τον γιατρό, κάνει φιγούρες με σαπουνάδες και μας λέει κάθε φορά ποιον φτιάχνει, του αρέσουν οι χειροτεχνίες πολύ! Ζωγραφίζει με την πρώτη ευκαιρία και μας περιγράφει επίσης τι φτιάχνει. Με σεντόνια και κουβέρτες κάνει βουνά και τούνελ.. Παίζει με τα αυτοκινητάκια του μια χαρά, φτιάχνει παζλ άνω των 50-70 κομματιων με φοβερή υπομονή, επίσης γνωρίζει τους αριθμούς και τα γράμματα από πολύ μικρός (αλλά αυτό είναι μόνο κακό για τους ειδικούς). Και ειλικρινά έχω να γράψω τόσα πολλά που τελειωμό δεν θα έχω. Όπως τελειωμό δεν θα έχω αν απαρρυθμίσω πόσα άκουσα για τον μικρούλη μου μέχρι να μιλήσει. Ο μόνος σταθερός στην άποψη του έμεινε ο εργοθεραπευτής μας! Ιδιοκτήτης κέντρου και ο ίδιος, αλλά πάνω απ όλα άνθρωπος και απόλυτα ειλικρινής. Πριν 1,5 χρόνο πήραμε τη διάγνωση του "παιδικού αυτισμου"...αυστηρά, όπως μας είπε η αναπτυξιολόγος. Τα χριστούγεννα που πέρασαν μου ανέφεραν πως ίσως ο μικρός τελικά να έχει 1,2 στοιχεία ασπεργκερ τα οποία φαίνεται πως θα αφήσει πίσω. Και στο σήμερα..."Ας ξεχάσουμε αυτη τη διάγνωση.."...Σκέψου από τι "γνώμες" και "διαγνώσεις" πέρασε το μικρό μου που από το ένα άκρο, φτάσαμε στο άλλο άκρο των διαγνώσεων.

Αυτό που αναφέρεις με την παιδοψυχίατρο που σου αναιρούσε την εικόνα και συμπεριφορά του παιδιού, το έχουν κάνει και σε εμας! Είναι απαράδεκτο κι εξοργιστικό! Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνουν; Για αποποίηση ευθυνών;

Και το πιο εξοργιστικό που συμβαίνει σε εμένα είναι πως την ώρα που περιγράφω την εικόνα του παιδιού μου και τις ανησυχίες μου, τις οποίες δεν θα είχα αν δεν είχαμε τρελαθεί με τις διαγνώσεις επί διαγνώσεων.. νιώθω ενοχές! Γιατί σκέφτομαι τους χιλιάδες γονείς που βιώνουν πιο δύσκολες καταστάσεις με παιδάκια με μεγαλύτερες δυσκολίες. Γιατί στο παρελθόν έχω ντραπεί σε τέτοιους γονείς να πω ότι ο μικρός μου πλέον μιλάει και δεν είμαστε σε αυτή τη διάγνωση που μας έχουν κοτσάρει. Από σεβασμό και μόνο. Είναι τουλάχιστον αισχρό όλο αυτό που συμβαίνει.

Κάθε παιδί είναι μοναδικά ξεχωριστό! Σίγουρα ο μικρούλης σου υπερτερεί σε κάποια άλλα πραγματάκια από το δικό μου παιδάκι! Όλα τα παιδάκια έχουν αδυναμίες που δουλεύονται! Έτσι και ο μικρός μου με την άρθρωση του. Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να εξελιχθεί με τον ρυθμό που εκείνο θέλει κι επιθυμεί. Όλα αυτά τα μέτρα και σταθμά από τους ειδικούς ενδεχομένως να εξυπηρετούν άλλους σκοπούς. Τις ενοχές που γεμίζω κάθε φορά που εκφράζω την πρόοδο του παιδιού μου, σίγουρα δεν θα έπρεπε να τις έχω εγώ ή οποιοσδήποτε γονέας είναι στην ευτυχή θέση να αμφισβητεί μια τέτοια διάγνωση. Τυχεροί μέσα στην ατυχία μας..και νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη γι αυτό.. Να είσαι σίγουρη πως η δική σου ιστορία κάποια στιγμή στο παρελθόν μου έδωσε απίστευτη δύναμη και κουράγιο.. και πιστεύω πως όποιος τη διάβασε, είδε την κίνηση σου αυτή με θετικό πρόσημο. Άλλωστε όταν πας στο σπίτι σου με το παιδί σου μετά από μια τέτοια διάγνωση η έστω πιθανότητα, αυτό που παλεύεις να μάθεις είναι την εξέλιξη των παιδιών αυτών στον χρόνο. Το ερώτημα αν το παιδί σου θα έχει μια φυσιολογική ζωή...αυτό δεν σου τρώει τα σωθικα;   Ορμώμενη λοιπόν από όσα έχεις διηγηθεί εσύ και άλλοι γονείς, έγραψα κι εγώ για τον μικρό μου. Μακάρι και η δική μας ιστορία να δώσει κουράγιο σε άλλους γονείς που πιστεύουν πως πήραν μια πολύ αυστηρή διάγνωση στα χέρια τους. 

Mairipol ο μικρός σου πηγαίνει σχολείο; Τώρα, σε αυτή την ηλικία, τον είδε ξανά αναπτυξιολογος; Έχω καταλάβει πως όποιο παιδάκι στους 18 μήνες περίπου δεν έχει κατακτήσει όλα μα όλα τα ορόσημα της τυπικής αναπτυξης..παίρνει τη διάγνωση του άτυπου αυτισμού..η αυτιστικά στοιχεία. Εμείς που μόλις είχαμε κλείσει τα 3..πήραμε πιο σκληρή διάγνωση. Εν τω μεταξύ παιδί να πληροί όλα τα ορόσημα που απαιτούνται για την ηλικία του, δεν νομίζω πως υπάρχει. Ειδικά τα παιδάκια της καραντίνας. Mairipol αυτή την κίνηση με τα χέρια ο μικρός μου την κάνει ακόμα όταν ενθουσιαστεί με κάτι. Ρώτησα εχθές τον εργοθεραπευτη του πως μπορώ να του το βελτιώσω.. και μου είπε πως είναι μικρός ακόμα για να ελέγξει πλήρως τα συναισθήματα  του και θα το βελτιώσει μόνος του. 

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί όλοι, ειδικοί και μη, έχουν μια διάγνωση να σου κάνουν. Και σε εμάς η λογοθεραπεύτρια βιάστηκε να βγάλει συμπεράσματα και μάλιστα στο τέλος κάθε συνεδρίας μας έλεγε και κάθε διαφορετικό. Το μόνο που δεν μας είπε ήταν η νοητική υστέρηση. και για αλαλία μας μίλησε...και για αισθητηριακά που αφορούν μόνο το άκουσμα της φωνής του μέσα στο κεφάλι του...και πόσα ακόμα που δεν έχουν σημασία πια. Εύχομαι ολόψυχα όλα τα παιδάκια να δικαιωθούν και κοντά σε αυτά και οι γονείς τους.

Είναι λογικό να ανησυχείς.. γιατί δεν μπορείς να διαχειριστείς τη διάγνωση. Όπως όλοι μας. Σαφώς και η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, ωστόσο θα σου πω να μην στέκεσαι στη λέξη "αυτισμός". Σκέψου πως έχουν διευρύνει τοοοσο πολύ το φάσμα (φαντάσου το σαν μια τεράστια ομπρέλα) κι έχουν βάλει ακόμη και την παραμικρή δυσκολία μέσα σε αυτό. Θα κοιτάζεις πάντα τις δυσκολίες του παιδιού και τους στόχους που θα θέτεις με τον κάθε ειδικό, μακριά από ταμπέλες και "σκληρές" λέξεις.  Θα σου πρότεινα κι άλλη αξιολόγηση για τον μικρό σου με προγραμματισμένες συνεδρίες για όσο χρειαστεί. Και να είσαι σίγουρη πως όλα θα πάνε τέλεια.

Εμείς πήγαμε στο Αγρίνιο στην μια και μοναδική αναπτυξιολογο που υπάρχει. Ωστόσο θα σου πρότεινα να ψαξεις καλύτερα παιδοψυχιατρο. Ειναι καταλληλότεροι για μια πιο σωστή προσέγγιση. Επίσης, δεν θα πρότεινα με τίποτα γνωστό παιδονευρολογο της Πάτρας, που έχει μεγάλη ηλικία. 

Έχει πλούσιο λεξιλόγιο πλέον και η καθαρότητα του λόγου έχει φτιάξει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το μόνο που μας απασχολεί είναι ότι κάποιες φορές μιμείται τα πιο ζωηρά παιδάκια στην τάξη και αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος για τον οποίο σκεφτόμαστε να τον περάσουμε. Μια συζήτηση με τους θεραπευτές και τη νηπιαγωγό στο σχολείο...μας είπαν πως μόνο αυτό το κομμάτι ίσως λίγο τους απασχολούσε, αν δεν βελτιωθεί καθόλου μέχρι τον Σεπτέμβριο φυσικά. Ωστόσο προτείνουν να πάει το παιδί χωρίς κάποια υποστήριξη και αν προτείνουν κάτι άλλο οι δάσκαλοι στο δημοτικό, να το δούμε τότε..

Αυτές τις ημέρες κάναμε μια συζήτηση με τον εργοθεραπευτή. Μας μίλησε για μια πολύ καλή εικόνα του παιδιού μας. Μας πρότεινε να γίνεται μια φορά την εβδομάδα μια συνεδρία του παιδιού με παιδοψυχολόγο...που θα λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά για τον ίδιο και θα έχει ως σκοπό την αποφόρτισή του. Είμαστε θετικοί και το βλέπουμε ως εξέλιξη. Επίσης μας είπε πως ο μικρός μόλις ξεκινήσει το δημοτικό και περάσει ένα διάστημα και οργανωθεί στο νέο του περιβάλλον, θα σταματήσουμε τελείως την εργοθεραπεία και θα κρατήσουμε την ψυχοθεραπεία περισσότερο συντηρητικά..Ίσως αυτό συμβεί ως τα επόμενα Χριστούγεννα. Η λογοθεραπεία σίγουρα θα πάρει αρκετό χρόνο, αλλά πραγματικά δεν με πειράζει. Πριν έναν μήνα ξεκίνησε ποδόσφαιρο. Τις πρώτες φορές (πρώτη εβδομάδα) ήταν σαν τη μύγα μες στο γάλα, δεδομένου πως τα περισσότερα παιδάκια έχουν ξεκινήσει από τον Σεπτέμβριο. Τώρα όμως είναι στ' αλήθεια πολύ καλός. Υπακούει κι εκτελεί όλες τις οδηγίες του προπονητή, με όποια σειρά του ζητηθεί, περιμένει στη σειρά του και γενικά είναι ένα παιδί που συμπεριφέρεται πολύ ώριμα μέσα στον χώρο του γηπέδου, την ώρα του παιχνιδιού. Παρατηρώ ωστόσο και τις αδυναμίες του. Η πιο βασική είναι πως όση ώρα περιμένει με το μπουλούκι των παιδιών, να μπουν μέσα στο γήπεδο (πριν ξεκινήσει το παιχνίδι), ο μικρός μου είναι σε υπερδιέγερση..Τρέχει, αγκαλιάζει τα παιδάκια, χοροπηδάει, είναι πολύ χαρούμενος και γενικά "φαίνεται" λίγο παραπάνω ανώριμος από τα υπόλοιπα. Βέβαια αντίστοιχη συμπεριφορά βλέπω κι από άλλα παιδάκια αλλά είπαμε, έχω τη μύγα και μυγιάζομαι.  Ο λόγος του είναι επίσης πίσω σε σχέση με τα υπόλοιπα, μερικά εκ των οποίων έχουν μπει και σε μια πιο "μάγκικη" φάση. Μάλιστα ένα παιδάκι πήγε και κλότσησε τον μικρό μου όση ώρα περίμεναν. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ, κυρίως επειδή είδα τον μικρό μου να σαστίζει. Αργότερα στο σπίτι του είπα το εξής.."όποιος έρχεται και σε πειράζει πρώτος, να τον πειράζεις κι εσύ. Εάν σε κλοτσήσει ξανά εκείνο το παιδί και δεν είμαι εκεί, θα αμυνθείς". Σωστό ή λάθος, έτσι έκρινα πως πρέπει να κάνω. Τα παιδιά είναι σκληρά.. Επίσης αρκετά παιδιά παραμένουν χωρίς βοήθεια, ενώ την χρειάζονται. Υπάρχουν γονείς που αγωνίζονται για την σωστή συμπεριφορά των παιδιών τους..αλλά υπάρχουν και οι γονείς του καφέ και της selfie.. καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Λοιπόν, ο μικρός μου ήταν ένα πολύ χαμογελαστό παιδάκι από μωρό το οποίο του άρεσε πολύ να βρίσκεται με κόσμο. Λόγω της προωρότητας και σοβαρών προβλημάτων στην εγκυμοσύνη μου, μόλις γεννήθηκε γίναμε υπερπροστατευτικοί μαζί του. Προλαβαίναμε τις ανάγκες του πριν ζητήσει κάτι. Μπαμπάλιζε από 4 μηνών..ο λόγος του ωστόσο δεν εξελίχθηκε. Δεν έδειχνε..όταν ήθελε κάτι πήγαινε μόνος να το πάρει η μας οδηγούσε το χέρι μας εκεί. Όταν ξεκίνησε να δείχνει, έτεινε όλο του το χέρι προς το αντικείμενο και όχι μόνο το δάχτυλο. Επίσης παρατηρούσε πολύ τα χέρια του. Κάποια παιχνίδια τα φοβόταν και ήθελε παραπάνω χρόνο να τα πλησιάσει. Αυτά με έβαλαν σε σκέψεις. Είχε άριστη βλεμματική επαφή. Είχε αντίληψη, ακολουθούσε εντολές. Δεν είχε αισθητηριακά. Δεν είχε ξεσπάσματα. Η παιδίατρος από τα 2 του που της εξέφρασα τις ανησυχίες μου, μου είπε πως υπερβάλω κι ένα παιδί με αυτή την βλεμματική επαφή δεν μας ανησυχεί. Στα τρία του από μόνη μου πήγα σε αναπτυξιολόγο. Εκεί μας μίλησε για το βασικότερο που τον εντάσσει στο φάσμα..η ομιλία. Αυτό και μόνο για εκείνη ήταν αρκετό. Ωστόσο μας είπε πως θα έπρεπε να νιώσει άνετα μαζί της σε πολύ συντομότερο διάστημα..εκείνος ένιωσε άνετα στα 20 λεπτά περίπου. Κάποια στιγμή μας είπε πως όσο περνά η ώρα τόσο της έρχεται να σκίσει τη διάγνωση.. Προφανώς δεν την έσκισε. Καταλάβαινα πως το παιδί έχει δυσκολία..δεν κατάλαβα ποτέ τι ακριβώς τον έβαλε στη διάγνωση αυτή.  Ο λόγος και μόνο μου φάνηκε υπερβολικό. Ίσως τότε να έπρεπε να πάμε κι αλλού..Ύστερα όμως κατάλαβα πως δεν θα είχε νόημα. Μόνο θα μας μπέρδευαν. Ερχόμαστε στο σήμερα..ο εργοθεραπευτής, μας είπε πως η ψυχοθεραπεία γίνεται σε άλλη ηλικία..μεγαλύτερη. Ωστόσο στα παιδιά που έχουν μια τέτοια πορεία έχει ως αρχή να κάνουν ψυχοθεραπεία για ένα διάστημα ειδικά όταν πρόκειται να σταματήσει η εργοθεραπεία. Στην ηλικία που είναι ο μικρός θα έχει την μορφή της αποφόρτισης και μόνο. Παιχνίδι, ζωγραφική, να λένε νέα.. Θα ξεκινήσουμε και θα σε ενημερώσω.. αν κι εγώ καταλάβω ακριβώς τι θα γίνεται εκεί. Δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι θα τον βοηθήσει κάπου...γενικά για την ηλικία που βρίσκεται το θεωρώ έως και παράλογο. Θα ξεκινήσουμε και βλέπουμε.. Ο μικρός μου θέλει επίσης να βρίσκεται με παιδάκια όλη την ώρα. Ευτυχώς δίπλα μας μένουν τα ξαδερφάκια του. Όσο είμαστε σπίτι συνέχεια με ρωτάει "τι θα κάνουμε τωρα;'', ''αύριο που θα πάμε;"  Εν τω μεταξύ αναφέρεις κάτι πολύ σημαντικό..ο μικρός σου θέλει συνέχεια να βρίσκεται με παιδιά..με κόσμο. Όπως και ο δικός μου. Πιστεύεις υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από αυτό; Είναι μια εικόνα πως θα είναι το παιδί σου ως ενήλικας! Κοινωνικότατος! Μου λέει χθες η λογοθεραπεύτρια.."έχετε διάγνωση ΔΑΦ..και έχετε απλώς μια διάγνωση ΔΑΦ..είναι σαν να πέσατε από τον τρίτο όροφο και σταθήκατε όρθιοι". Εννοούσε την εικόνα του παιδιού μου χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Ειλικρινά είμαι σε μια φάση με φοβερές συναισθηματικές διακυμάνσεις. Κουράστηκα..μπούχτησα. Βλέπω την ανωριμότητα που έχει. Και στο ποδόσφαιρο..τρέχει μονίμως πίσω από τα παιδιά..πιστεύω θα το βρει. Είναι κάθε φορά και καλύτερος.

Το πιο σπουδαίο πράγμα και η μεγαλύτερη ανταμοιβή θα είναι να μεγαλώσουμε σωστούς ανθρώπους. Που δεν θα αξίζουν στην κοινωνία που ζούμε..αλλά τουλάχιστον να είναι σπουδαίοι άνθρωποι για τον εαυτό τους. Σήμερα λοιπόν στην ψυχοθεραπεία ζωγράφισαν, έπαιξαν και ασχολήθηκαν με τα συναισθήματα.. κάπως έτσι θα κινηθούν μου είπε η παιδοψυχολογος. Θα συζητάμε και μαζι αν προκύπτει κάτι και σε γενικές γραμμές θα ακολουθήσει αυτό το μοτίβο.