νόηση, ετών 18:)

Η δική μου εμπειρία με τον μεγάλο μου γιο είναι περίπου σαν και την δικιά σας. Ο μεγάλος έχει φοβερές αντιδράσεις με χέρια πόδια φωνές κλάματα. . Με τον χρόνο έχει συνηθίσει την γιατρό μας και δέχεται καλύτερα την εξέταση. Δεν πίνει φάρμακα με τίποτα, τα φτύνει από τα δύο του περίπου, μόνο αν τα βάλω σε Milko ή σοκολατίνες. Μόνο αντιπυρετικό υπόθετο με το ζόρι. Μετά δε την επταήμερη παραμονή μας πέρυσι τον Οκτώβριο στο νοσοκομείο, αφήστε τι έχει πάθει με τους γιατρούς και τα συναφή. Ούτε θερμόμετρο δέχεται. Ευτυχώς το τελευταίο το έλυσα με ένα καταπληκτικό θερμόμετρο( από απόσταση κεντράρεις το μέτωπο και έχεις μία αρκετή καλή εικόνα της θερμοκρασίας(από το κατά προσέγγιση και με το χέρι…). Το βρήκε μία φίλη μου στο ΙΑΣΩ όταν πήγε να γεννήσει και ξέροντας το πρόβλημα μας το αγόρασε. Η μόνη λύση που βρήκα για να κάνει τα βασικά, μάσκα-ορούς, θερμόμετρο και τις βασικές εξετάσεις του γιατρού είναι το παιγνίδι. Τα μετατρέπω σε παιγνίδι μπροστά του κάνοντας τα σε μένα και στον άντρα μου – κοιτάει - δεν του δίνω σημασία - και κάποτε θέλει να συμμετέχει και τον αφήνω. Ακόμα και στηθοσκόπιο του έδωσα από ένα παλιό πιεσόμετρο και "άκουγε" τα λούτρινα. Φαντάζομαι όμως ότι αν χρειαστεί κάτι πιο σοβαρό θα είναι τρομερά δύσκολο. Η συμβουλή μου αποφύγετε την πίεση και το ζόρι, πηγαίνετε στον γιατρό για επίσκεψη χωρίς εξέταση - έτσι , για 1 λεπτό, πείτε ένα γεια και φύγετε και κάντε κάτι που της αρέσει μετά χωρίς να το περιμένει. Δώστε χρόνο να κτίσει την εμπιστοσύνη της. Άλλη φορά Πείτε του γιατρού να σας βάλει ένα κολλύριο και φύγετε χωρίς να της απευθύνει κουβέντα. Αυτό το σκέφτηκα, γιατί ένας λόγος που ο μεγάλος αντιδρά καλά στη γιατρό μας είναι το γεγονός ότι πήγε πολλές φορές και δεν του έκανε τίποτα ασχολιότανε με τον μικρό και αυτός αλώνιζε παίζοντας. Τον παρατήρησα πολύ τότε και νομίζω ότι έχει παίξει ρόλο αυτό. Αντίθετα ο μικρός λατρεύει τα σιρόπια και με την γιατρό μας λειτούργησε όπως ο μεγάλος. Με τους ξένους γιατρούς που πρέπει να πάμε 1 φορά και να φύγουμε έχουμε πρόβλημα. Μην ξεχνάτε ότι δεν τους αρέσει το άγνωστο, τα αγγίγματα, οι ξένοι άνθρωποι και αυτό δεν θα αλλάξει οπωσδήποτε μεγαλώνοντας γιατί δεν είναι εύκολο να τους ζορίσεις όπως ένα μωρό. Αφού έχετε Asperger να ελπίζετε ότι αντιδρά στην ταλαιπωρία και σε ψυχαναγκασμούς πέρα από την βούληση της. Ο τρόμος που βλέπετε είναι αληθινός για αυτήν, πολεμήστε τον με πονηριά. Ξέρετε ένα ολόκληρο βράδυ έβαζα σιρόπι σε διάφορα πράγματα να δω που δεν ανιχνεύεται από οσμή η γεύση. Φτιάξτε ένα πλαίσιο για το κάθε τι -ένα σενάριο βήμα-βήμα. Είναι έξυπνη αλλά η καλή η μαμά ξέρει κι άλλο μονοπάτι- πάντα ! Όσο για τον οδοντογιατρό ξέρω ότι κάνουν επεμβάσεις με χορήγηση υπνωτικού όταν δεν υπάρχει συνεργασία.

Κι όμως με μας λειτούργησε η μέθοδος της "εξήγησης" και του "προγράμματος"! Είχαμε και εμείς από μωρό τεράστιο πρόβλημα με τα φάρμακα αλλά και με τα περισσότερα πράγματα, χτένισμα, κούρεμα μαλλιών , κόψιμο νυχιών, ένας διαρκής πόλεμος, μια μόνιμη πάλη που έγώ πάθαινα υστερία στο τέλος και ο μικρός τις έτρωγε!!! Μόλις μάθαμε για τον αυτισμό το πάζλ συμπληρώθηκε, έψαξα και έμαθα γιατί γίνονται όλα αυτά τα "τρελλά" και παράλογα και άρχισα να εφευρίσκω μεθόδους, γιατί δεν γινόταν να μη πάρει όλα αυτά τα φάρμακα τις σταγόνες στα μάτια, στα αφτιά αλλά και τις μάσκες! Ετσι κατάλαβα τι τον ενοχλούσε στο κάθε τι με την παρατήρηση και τώρα τα έχουμε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό! Τα σιρόπια με "δωροδοκία", σε κουταλάκι που θα διαλέξει ο ίδιος, βλέποντας την αγαπημένη του διαφήμηση ή καρτούν, την μάσκα που μετράμε τις εισπνοές μέχρι το 5 και μετά χειροκροτούμε και λέμε "μπράβο", το ίδιο γίνεται και με το θερμόμετρο, ηλεκτρονικό αφτιού, μετράμε μέχρι το 5 και περιμένουμε να ακούσουμε το "μπίπ", το ίδιο με τις σταγόνες στο αφτί, ε με τις σταγόνες στο μάτι δεν... ακόμη, αλλά μη τα θέλουμε και όλα δικά μας σε τόσους λίγους μήνες!!! Πάντα όμως με πρόγραμμα και την ίδια ώρα δηλ μετά το φαγητό την αντιβίωση, του το υπενθυμίζω όταν τρώμε για να ξέρει τι έρχεται μετά και γιατί την πέρνουμε, "για να γίνουμε καλά να πάμε ξανά να παίξουμε στην παιδική χαρά γιατί όσο είμαστε άρρωστοι δεν μπορούμε να πάμε" κλπ!!! Βέβαια το σύνδρομο της άσπρης μπλούζας υπάρχει και πιθανών να υπάρχει για χρόνια στο μέλλον αλλά αν από πρίν ενημερώσουμε τον γιατρό και την νοσοκόμα κάτι γίνεται αν και δεν ξεχνάνε πρόσωπα και μέρη! Η εξέτασή μας από γιατρό είναι ακόμη άπιαστο όνειρο, αλλά το προσπαθεί, με τον παιδίατρο καλά τα πάει, με τις υπόλοιπες ειδικότητες που τους βλέπει και σπάνια είναι το μεγάλο πρόβλημα, θέλω να ελπίζω ότι θα στρώσει και αυτό στο μέλλον!!! Έχουμε όμως καταφέρει να κόβουμε τα νύχια μας και μάλιστα μου δίνει πλέον ο ίδιος και το άλλο χέρι ή πόδι, μετράμε βέβαια πάντα τα δακτυλάκια μέχρι το 10 ένα ένα που κόβουμε τα νύχια, και κουρευόμαστε, στο σπίτι ακόμη, με την κουρευτική μηχανή γιατί μόλις τελειώσουμε θα χτενιστούμε και θα βάλουμε την αγαπημένη μας κολώνια! και θα μας μυρίζουν όλοι , (και οι γείτονες στο κόλπο!), και θα λένε "να σε μυρίσω πω πω τι ωραία που μυρίζεις και τι όμορφος που είσαι"!!! Θέλει κόλπο και σωστό τρόπο το όλο θέμα!!! Μια διαρκή προσπάθεια θα καταβάλουμε με τα ιδιαίτερα παιδάκια μας αλλά πιστεύω ότι θα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε όπως όλα τα νοήμων όντα, με την πειθώ και τον διάλογο, αν και στα περισσότερα το IQ είναι υψηλότερο από τα τυπικής ανάπτυξης και σε συνδιασμό του ότι δεν δέχονται το ψέμα, θα πρέπει να είμαστε ειλικρινής μαζί τους, να τα ενημερώνουμε για το τι θα συμβεί στον γιατρό που θα πάμε και για τον λόγο που πάμε! Επίσης και λίγη δωροδοκία δεν βλάπτει, ας γίνουν και λίγο κακομαθημένα, τόσα έχουν τραβήξει, το αξίζουν!!! Άλλωστε θα είναι "το τερπνόν μετά του ωφελίμου", έτσι;

Καλημερα Λενα και χρονια πολλα. Αυτες οι σταγονες για την κορη του ματιου ειναι απιστευτες. Τις εκανα εγω οταν ημουν μικρη και ξερω (τις εκανε και ο Γιαννης πριν τον οφθαλμιατρο). Δεν βλεπεις τιποτα, ολα θολα, με αποσυντονιζε πληρως, ποσο μαλλον τα παιδια μας. Ο δικος μου στον οφθαλμιατρο δεν αντεχει το πολυ δυνατο φως {νομιζω για τον βυθο). Εμενα γενικως ειναι πειραχτηρι {να πειραξει τα γυαλακια, τον φακο, να φευγει απο το μηχανημα}.Οταν ειναι να κανει τις σταγονες του το λεω και του λεω για ποση ωρα περιπου μετα δεν θα βλεπει {φροντιζω να παμε απογευμα για να πεσει να κοιμηθει μετα). Την τελευταια φορα τις εκανε στις 5 το απογευμα και την επομενη μερα η κορη δεν ειχε επανελθει και ασφαλως δεν τον εστειλα σχολειο. Παντως ο τροπος και το πως βιωνει ενα παιδι την επισκεψη στον γιατρο, εχει μεγαλη σημασια για τις επομενες επισκεψεις του. Θυμαμαι οταν ηταν μικρος ο Γιαννης και ο πρωτος παιδιατρος ηθελε να τον κραταμε σαν το ζωο χειροποδαρα για να του κανουμε το εμβολιο. Στην επομενη επισκεψη οταν φτασαμε στην εισοδο δεν ηθελε να μπει, μετα οταν περνουσαμε τον δρομο,μετα οταν παρκαραμε το αυτοκινητο, μετα οταν φευγαμε απο το σπιτι. Τα τελευταια 4 χρονια εχω αλλαξει παιδιατρο και απο την πρωτη φορα κανενα προβλημα. Οσο για τα φαρμακα παντα τα δοκιμαζω πρωτη, του λεω αν ειναι χαλια η οχι. Αν ειναι αισχος του λεω οτι ειναι απαραιτητο να το παρει και μετα τον περιμενει μια κουταλια μελι και νερο. Να ειστε καλα. Με εκτιμηση, Σουλα