νόηση, ετών 18:)

Αντί προλόγου: Η ιδέα να καταγράψω αυθεντικές ιστορίες ανθρώπων που επελέγησαν από τον Θεό να φέρουν στον κόσμο, να μεγαλώσουν, να αγαπήσουν, να στηρίξουν παιδιά με Ειδικές Ανάγκες, ωρίμασε στο μυαλό μου, σαν τον καρπό που δεν τον βαστάει πια το δέντρο και πέφτει στο έδαφος, με ότι αυτό σηματοδοτεί... Η ιστορία ,είναι πραγματική, χωρίς φανταστική προσθήκη. Τα πρόσωπα είναι υπαρκτά. Τα ονόματα, τα επαγγέλματα, και ο τόπος είναι φανταστικά για ευνόητους λόγους. Ο Ορέστης στα σαράντα του και η Μέλπω στα τριάντα πέντε της, παντρεύτηκαν από προξενιό. Στον γάμο τα βρήκανε, αγαπήθηκαν, συνεννοήθηκαν και απέκτησαν το πρώτο τους παιδί. Το Γιώργο . Η χαρά μεγάλη. Σκοπός και προορισμός τους να τον μεγαλώσουν και να τον κάνουν έναν ευυπόληπτο, χρήσιμο άνθρωπο στην κοινωνία. Δόξα τω Θεώ όλα καλά πηγαίνανε μέσα στην οικογένεια τους και την δουλειά του Ορέστη. Είχε στήσει μια μικρή βιοτεχνία γυναικείων ενδυμάτων στην Νίκαια ,και μέσα σε οκτώ χρόνια γκρέμισαν το προσφυγικό σπιτάκι τους, προίκα της Μέλπως και στην θέση του χτίσανε διώροφο. Τότε ήταν που έμεινε έγκυος η Μέλπω. Το ξαφνικό, το απρόσμενο το ανεπιθύμητο(?) έφερε τα πάνω κάτω στο ζευγάρι. « Θα το κρατήσω» πάτησε πόδι η Μέλπω. Από δω την είχε από κει την έφερνε ο Ορέστης. Βρε γυναίκα ,έχεις και μια ηλικία, μήπως και κάτι δεν πάει καλά.? -Δεν ακούω κανέναν ,θα το κρατήσω ,είναι το στερνοπαίδι μου. Μου το έστειλε ο Θεός και θα είναι κόρη. Το παιδί γεννήθηκε κανονικά στην ώρα του -Αγόρι- Μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες κυκλοφόρησαν τα κακά μαντάτα. Σύνδρομο Down η διάγνωση των ειδικών. Μετά δέκα μέρες η Μάνα Μέλπω με το αγοράκι της ,το στερνοπαίδι της στην αγκαλιά άφησε το Μαιευτήριο Αθηνών και τράβηξε για το σπιτικό της. Ξωπίσω της ο Ορέστης, βουβός, σκυφτός , γέρος….. Η επόμενη μέρα τους βρήκε χαμένους, ανήξερους, ανήμπορους, Αιφνιδιασμένους και μοναχούς. Ο Γιώργος άργησε πολύ να καταλάβει τι παιζόταν με τον μικρό του αδελφό. Ένοιωθε όμως το βάρος που πλάκωνε την οικογένεια μέσα από την σιωπή των γονιών του. Η ζωή τους τράβηξε την ανηφόρα αλλά συνεχίστηκε και ασφυκτικά γιόμισε –χωρίς να αφήσει χώρο για τίποτ’ άλλο- από την Αγάπη, την Αφοσίωση, την φροντίδα της Μάνας Μέλπως για το στερνοπαίδι της , τον Γιάννη της, που ξεπετάχτηκε και σιγά-σιγά- με τα χρόνια έγινε ένα ζωηρό, τρυφερό παλληκαρόπουλο που έμεινε παιδί σαν αυτά τα παιδιά που ζουν ανάμεσά μας αλλά μένουν παιδιά… Ο Γιώργος μεγάλωσε κι αυτός «κανονικά» έγινε ένας ευυπόληπτος πολίτης, μπήκε στην δουλειά του πατέρα του, την παρέλαβε, την μεγάλωσε, γνώρισε και μια «εγγράμματη» κοπελιά, παντρευτήκανε ,κι έκανε σπιτικό δικό του. Πριν τρία χρόνια η Μέλπω πέθανε από καρκίνο Πριν ένα χρόνο ο Ορέστης πέθανε από έμφραγμα. Μόλις που είχε προλάβει να γράψει ότι είχε και δεν είχε στον Γιώργο, για να προστατέψει τον μικρό ,-όπως τον ονομάτιζε,- για να μην τον εκμεταλλευτεί κανένας ξένος. Σήμερα ο ΓΙΑΝΝΗΣ είναι είκοσι επτά ετών. Μένει μόνος στο πατρικό του σπίτι όπου τον άφησαν οι γονείς του. Η νύφη του ,δεν ξαναπάτησε στο σπίτι μετά την κηδεία του πεθερού της. Κάποιοι γείτονες , παλιοί της οικογένειας συγκάτοικοι από τον καιρό που έμεναν οι γονείς τους στα προσφυγικά, του πάνε ένα πιάτο φαΐ Τις νύχτες, τον ακούνε που κλαίει και φωνάζει και κτυπάει, αλλά δεν διαμαρτύρονται γιατί φοβούνται να μην τον πάρει η αστυνομία και τον κλείσει με διαταγή εισαγγελέα στο Ψυχιατρίο. Τις ημέρες τον βλέπουν να γυρίζει από δω κι από κει αλλά δεν τον διώχνουν, δεν τον φοβούνται τον….αγαπούν.!!! Ο μεγάλος αδελφός ευυπόληπτος κύριος Γιώργος ,απών μια ζωή, παραμένει άφαντος και περιμένει πότε ο Θεός θα τον απαλλάξει από το…. ηθικό βάρος που του άφησαν οι γονείς του. Λυγερή Βασιλείου