νόηση, ετών 18:)

Αγαπητή dimina, Καταρχήν να σου πω πόσο πολύ χάρηκα που απολύτως τίποτα κακό δεν συμβαίνει στο αγόρι σου! Δόξα το Θεό! Κατά δεύτερον να σου πω ότι έχω θυμώσει απίστευτα με ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ τους ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ! Σκεφτόμουν τις προάλες πως ΟΛΑ ΑΥΤΑ πολύ μοδάτα έχουν γίνει βρε παιδιά! Της κολλητής μου ο γιος στοιχεία αυτισμού, της αδελφής του άνδρα μου ο γιος στοιχεία αυτισμού, της κουμπάρας μου ο γιος το ίδιο, της αδελφής του γαμπρού μου ο γιος υπερκινητικότητα και διάσπαση προσοχής, της κοπέλας απέναντι ο γιος μαθησιακές δυσκολίες και υπερκινητικότητα, μιας συμμαθήτριάς μου από το σχολείο ο γιος μαθησιακές δυσκολίες και στοιχεία αυτισμού, συναδέλφου μου η κόρη δυσλεξία και μαθησιακές δυσκολίες, του ξαδέλφου μου η κόρη μαθησιακές δυσκολίες...... Τι στο καλό; Ψεκάζουν με κάτι τα παιδιά μας; Δεν τολμάει ένα παιδάκι να πάει στο σχολείο κι αμέσως οι ΕΙΔΙΚΟΙ του βρίσκουν κουσούρι.

• "δεν πιάνει καλά το μολύβι, έχει πρόβλημα"
• "δεν παρακολουθεί το μάθημα, έχει πρόβλημα"
• "δεν ακούει τη δασκάλα και κοιτάζει από το παράθυρο, έχει πρόβλημα"
• "δεν του αρέσουν τα ομαδικά παιχνίδια, έχει πρόβλημα"

ΩΠΑ! μήπως κάτι δεν πάει καλά; Λέω μήπως; Δεν ξέρω, δεν είμαι ειδική, υποψιάζομαι όμως μήπως; Μήπως ο σχεδιασμός του εκπαιδευτικού προγράμματος δεν είναι σωστός; Μήπως δεν είναι για την ηλικία των παιδιών μας; Μήπως τα παιδια υπερφορτώνονται γνώση που δεν μπορεί το μυαλουδάκι τους να επεξεργαστεί; Λέω, μήπως; Μήπως κάποιοι εκπαιδευτικοί αδυνατούν να κατανοήσουν το ρόλο τους και προκειμένου να μην ασχοληθούν ιδιαίτερα με ένα παιδί που έχει ανάγκη το "βγάζουν" προβληματικό; Λέω, μήπως; Μήπως τα "κέντρα" που πηγαίνουμε τα παιδιά μας το παρακάνουν με τον εντοπισμό "προβλημάτων"; Λέω, μήπως; Μήπως τα παιδιά είναι κλεισμένα σε διαμερίσματα και μπλοκάρει έτσι η ενεργητικότητά τους; Κι όταν βρεθούν σε εξωτερικό χώρο τρέχουν και σκαρφαλώνουν και υπερ κινούνται για να διοχετεύσουν κάπου την ενέργεια αυτή; Και μέσα στο σπίτι υπερ κινούνται όσο μπορούν τα δόλια μέσα στα 70-80-90 τετραγωνικά που τους παρέχουμε; Λέω, μήπως; Μήπως φταίμε λίγο και εμείς οι γονείς λόγω του ότι δουλεύουμε, οι περισσότεροι, πολλές ώρες (βέβαια αν μπορούμε ας κάνουμε κι αλλιώς) και μεγαλώνουν τα παιδιά μας στους παιδικούς σταθμούς ή με τις αλλοδαπές ή με τις γιαγιάδες και τους λείπουμε; Μήπως γυρνάμε κουρασμένοι από τη δουλειά το απόγευμα και τα μικρά ζητάνε την προσοχή μας κιεμείς θέλουμε να ξεκουραστούμε και αδυνατούμε είτε να βάλουμε ΟΡΙΑ στη συμπεριφορά τους, είτε να καθήσουμε δίπλα τους να παίξουμε, να διαβάσουμε κλπ; Λέω, μήπως;

Και σας ρωτώ, ποιος από εμάς θα πάει σε ψυχολόγο και δεν θα του βρει έστω κι ένα μικρό πρόβλημα; Ποιος; Όλοι τα έχουμε τα ψυχολογικά μας. ΟΛΟΙ

Θα σας μιλήσω για τον εαυτό μου ως παιδί. Γεννήθηκα το 1970 και πήγα στο σχολείο από το 1976 έως το 1988. Μπέρδευα το ε με το 3. Μπέρδευα και ακόμη μπερδεύω το b με το d. Μπέρδευα και ακόμη μπερδεύω το δεξιά με το αριστερά. Δεν μπορώ, ακόμα, να διαβάσω πρόταση με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Ακόμα δεν μπορώ να γράψω λέξη με πολλά ι πχ πλημμηρίζει (ας είναι καλά το F7 στον υπολογιστή). Ήμουν ανορθόγραφη. Δεν μπόρεσα στη σχολική μου ζωή να κατανοήσω διάφορα όπως τη γερουνδιακή έλξη στα λατινικά, το απαρέμφατο στα νέα ελληνικά, τους υποθετικούς λόγους στα αγγλικά. Δεν μπόρεσα ποτέ μου να αποστηθίσω κάτι, μάθημα, ποίημα. Μιλάμε για κλάματα και ώρες για να μάθω το Πάτερ ημών στα θρησκευτικά (τελικά το έμαθα). Δεν ήθελα να λέω την προσευχή μπροστά σε όλο το σχολείο. Ντρεπόμουν. Δεν είπα ποτέ ποίημα σε σχολική γιορτή. Ντρεπόμουν. Ήμουν γενικά μέχρι τα 15 μου πολύ μοναχικό παιδί. Κοιτούσα διαρκώς έξω από το παράθυρο και οι δάσκαλοι με έβαζαν στα μέσα μέσα θρανία ενώ οι καθηγητές αργότερα με έβγαζαν έξω από την τάξη. Λοιπόν; Τι είχα ή τι έχω; Αν πάτε ένα παιδάκι με όλα τα παραπάνω σε έναν παιδοψυχολόγο ή σε κέντρο είμαι 100% σίγουρη ότι θα το βομβαρδίσουν με συνεδρίες και κόντρα συνεδρίες. Αποτέλεσαμ: δαπάνη μεγάλων χρηματικών ποσών από τον οικογενειακό προϋπολογισμό,το παιδί να αναρωτιέται "τι έχω μαμά και με πάτε στην κυρία Δήμητρα;" (όπως ο γιος της κολλητής μου), το παιδί να επαναπαύεται "δεν μπορώ να το κάνω γιατί έχω δυσλεξία" (όπως η κόρη της συναδέλφου μου), οι γονείς να περνάμε τα 1000 μύρια ψυχολογικά για τα παιδιά μας..... Σίγουρα κι εγώ κάτι είχα ή έχω από όλα αυτά τα μοδάτα. Απλά την εποχή μου δεν ήταν της μόδας. Όμως... έχω πτυχίο πανεπιστημίου, 2 μεταπτυχιακά, Proficiency στα αγγλικά (είδα και έπαθα να το πάρω 4 φορές το έδωσα και το Lower 2, όμως τα κατάφερα) και μιλάω Ιταλικά. Και τι έγινε που δεν είπα ποτέ ποίημα σε γιορτή; Και τι έγινε που δεν είπα ποτέ προσευχή μπροστά σε όλο το σχολείο; Η μητέρα μου έπαιξε σημαντικό ρόλο. Εντόπισε την αδυναμία μου να αποστηθίζω. Διάβαζε η ίδια το μάθημα και μου το έλεγε με δικά της απλά λόγια. Σιγά σιγά με έμαθε να το κάνω μόνη μου. Στην Γ΄λυκείου έπαθα τενοντίτιδα γιατί έγραφα σε τετράδιο όλη την Ιστορία με δικά μου λόγια για να την μάθω. Στην ορθογραφία μου έβαζε απλούς κανόνες για να θυμάμαι πως γράφονται (πχ ρήματα που τελειώνουν σε -ε ή -αι, "τρώτε" όταν είναι πολλοί αυτοί που το κάνουν ένα γράμμα "ε", "τρώγεται" όταν είναι ένας αυτός που το κάνει 2 γράμματα "αι"), ή στον τόνο που παρατόνιζα τρελά με έβαζε να φωνάζω τη συλλαβή με τον τόνο πχ περπατΑΑΑΑΑω άρα ο τόνος στο α. Επίσης για να θυμάμαι στοιχεία ενός πράγματος πχ από τι αποτελείται το κύτταρο, φτιάχναμε λέξη από το πρώτο γράμμα κάθε στοιχείου Πυρήνας, Κυτταρόπλασμα, Πλασματική Μεμβράνη, Μιτοχόνδρια... ΠΥΚΥΠΛΑ ΜΕΜΙ. Αυτό συνέχισα να το κάνω σε όλα μου τα σχολικά χρόνια. Έμοιαζε με παιχνίδι. Η μητέρα μου λοιπόν, επάγγελμα οικιακά, χωρίς γνώσεις στην ειδική αγωγή με βοήθησε,μου στάθηκε και με έκανε να είμαι αυτή που είμαι σήμερα. Η δε δασκάλα μου στην Γ΄Δημοτικού, η κυρία Ελενη, καλή της ώρα όπου κι αν βρίσκεται, επειδή δεν μπορούσαμε όλη η τάξη να μάθουμε την προπαίδεια έπαιζε μαζί μας κάθε μέρα επί 2 ολόκληρες εβδομάδες ένα παιχνίδι για να την μάθουμε, και την μάθαμε. Θυμάμαι πολλούς καθηγητές μου που έκαναν τα πάντα για να ΜΑΘΟΥΜΕ. Σκαρφιζόντουσαν χίλους τρόπους. Και μαθαίναμε.

Γι'αυτό αναρωτιέμαι σήμερα ΜΗΠΩΣ;

Μήπως κάτι δεν πάει καλά; Μήπως κάτι κάνουμε λάθος; Μήπως κάτι είναι λάθος; Προς Θεού, δεν λέω να μην εντοπίζουμε προβλήματα εάν υπάρχουν. Εάν υπάρχουν όμως. Υπάρχουν; Πολύ μοδάτα μου φαίνονται όλα αυτά που συμβαίνουν στα παιδιά μας και με κάνουν να αμφισβητώ. Νομίζω, ταπεινή μου άποψη, ότι αυτό που λείπει είναι ο καλός εκπαιδευτικός που θέλει να μάθει τα παιδιά μας πράγματα, ο γονιός διπλα στο παιδί του, ο άρτιος θεραπευτής που στόχο έχει να "αποφοιτήσει" το παιδί από τα χέρια του και να μην τον έχει ανάγκη, το σωστό θεραπευτικό κέντρο που ενώ θα κάνει 1 -2-3 συνεδρίες στο παιδί θα δίνει υλικό, ιδέες, τρόπους στο γονιό να δουλέψει με το παιδί του, χωρίς λεφτά παραπάνω, απλά για να πετύχουν το στόχο τους που είναι να βοηθήσουν το παιδί να προχωρήσει στη ζωή του. Μη σας κουράζω άλλο! Απλά ήθελα να εκφράσω την ταπεινή μου αμφισβήτηση! Για άλλη μια φορά χάρηκα πολύ dimina! Να μου φιλήσεις το γιο σου! Όλα θα πάνε περίφημα!