νόηση, ετών 18:)

Μια αληθινή εν εξελίξει ιστορία... Μεσότοιχος χώριζε τα διώροφα σπίτια μας στη παλιά μας γειτονιά. Οι πασχαλιές έξω απ' τις πόρτες μας, παραβγαίνανε σε ύψος, κι ακουμπούσαν στα μπαλκόνια μας. Οι διπλανοί μας, Συριανοί στην καταγωγή, ο Γιώργος (δημόσιος υπάλληλος) και η γυναίκα του η Αθηνά (οικοκυρά) είχαν μια μοναχοκόρη την Δώρα. Η Δώρα λες και ήταν πορτραίτο σε χρυσή κορνίζα. Δεν έβγαινε ποτέ στη γειτονιά, δε έπαιξε ποτέ με τα παιδιά, σχεδόν δεν κυκλοφορούσε. Με το αυτοκίνητο την πήγαινε στο σχολείο ο πατέρας της και με το αυτοκίνητο την έφερνε. Κανείς δεν ξέρει και δε έμαθε το κύκλο της, (αν είχε) και το εκπαιδευτικό της περιβάλλον. Κανείς ποτέ δεν είδε το χαμόγελό της. Καμιά φορά την βλέπαμε με τη θεία Κανέλλα (αδελφή της μάνας της) στο παράθυρο του ισογείου, να βλέπουν τον κόσμο να περνά. Η Κανέλλα ήτα ο σύνδεσμος της οικογένειας με τον έξω κόσμο. Απ' αυτή μαθαίναμε τα συμβαίνοντα στη αθόρυβη ζωή τους, όταν τα βράδια, με καλό καιρό, οι νοικοκυρές μαζεύονταν στην διπλανή την πόρτα και βεγγερίζανε και τα πιτσιρίκια παίζαμε στον δρόμο. Η Κανέλλα λοιπόν ήταν αυτή που κυκλοφόρησε το νέο. Η Δώρα παντρεύεται στα δεκαεπτά της. Προξενιό. Έναν μακρινό ευκατάστατο. εξάδελφο από το νησί, ναυτικό... Θα έπαιρνε το δίπλωμα του Α' ο Καπετάνιος, θα εγκατέλειπε την θάλασσα και θα κατοικούσαν με την οικογένειά τους, μόνιμα στο νησί όπου ο Ντίνος (ο γαμπρός) θα έφιαχνε τουριστική μονάδα. Είχε τον τρόπο του και το σχέδιό του. Αλλά η ζωή έχει την δική της πυξίδα. Αυτή ορίζει και γράφει την πορεία και πάει τον καθένα μας. Ο Ντίνος ξεμπαρκάριζε κάθε δυο χρόνια, έμενε στην στεριά ένα δυό μήνες και ξαναγύριζε στην θάλασσα. Το πήγαινε-έλα από στεριά σε θάλασσα κράτησε πέντε-έξι χρόνια, αλλά η οικογένεια δεν συμπληρωνόταν με ένα παιδί. Και τα σύννεφα πυκνώνανε στον ουρανό και σκιάζανε την ελπίδα για το ξεκίνημα μιας ζωής απ' την αρχή στο πανέμορφο νησί τους. Οι γιατροί δεν εντόπισαν ιδιαίτερο πρόβλημα, σε κανέναν από τους δύο. "Ίσως χρειάζεται συχνότερη μεταξύ τους επικοινωνία." Με το δίπλωμα του Α' Καπετάνιου ο Ντίνος εγκατέλειψε για πάντα την θάλασσα και εγκαταστάθηκε, προσωρινά, σώγαμπρος στης γυναίκας του το πατρικό. Το προσωρινό όμως σχέδιο επί χάρτου, μονιμοποιήθηκε επ' αόριστο. Το παιδί δεν ερχόταν, πού να πάνε οι δυό τους; Τι τις ήθελαν τις επιχειρησιακές δραστηριότητες στο νησί; Ούτε για καλοκαίρι δεν τους έκανε καρδιά να επισκεφτούν τον τόπο που είχε θαμμένο το ναυαγισμένο όνειρό τους. Ύστερα είχαν προβλήματα και με τους γέρους .Η Μάνα Αθηνά χρειάστηκε να εγκλειστεί σε ψυχιατρική κλινική. Κανείς δεν έμαθε πώς και γιατί. Ούτε η Κανέλλα δεν μίλαγε γι' αυτό. Ο κύριος Γιώργος πολύ άρρωστος με ζάχαρο και καρδιά. Πού να τους αφήσουν μόνους στον Πειραιά; Ποιος θα τους κοιτάξει; Η Κανέλλα είχε και αυτή προβλήματα υγείας. Εγκαταλελειμμένη από τον άνδρα της κι έναν γιο που σπάνια εμφανιζόταν. Κανείς δεν ήξερε που πηγαινοερχόταν. Ξαφνικά, στα τριάνταοκτώ της χρόνια το προβληματάκι που προέκυψε στην. Δώρα δε ήταν κλιμακτήριος. Εγκυμοσύνη ήταν και μάλιστα προχωρημένη. Αμέσως φάνηκε η αλλαγή. Δεν άλλαξε μόνο ο σωματότυπος της Δώρας. 'Αλλαξε και βγήκε προς τα έξω μια διαφορετική εικόνα. Η Κανέλλα μπαινόβγαινε συχνότερα από το σπίτι, είχε δουλειές να κάνει... Το ζεύγος κάθε απόγευμα έκανε την βόλτα του στο Πασαλιμάνι. Η Δώρα χαιρετούσε με χαμόγελο όποιον γνωστό συναντούσαν. Ο Ντίνος, δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου, αλλά μέσα από τον σταθερό ρυθμικό βηματισμό του, έδειχνε ν' απολαμβάνει το βάρος της γυναίκας του και του παιδιού του που στηριζόντουσαν στο μπράτσο του και περπατούσαν πλάι-πλάι. Στο λιμανάκι απ' όπου η θάλασσα έστελνε χαιρετίσματα στον Καπετάνιο... Γέννησε η Δώρα. Από τότε πέρασε πάρα πολύ καιρός άνθρωπος για να την δει. Βαριά έπεσε η αυλαία της απομόνωσης και της σιωπής. Η ιστορία ξαναγράφεται απ' την αρχή. Κανείς δεν μίλαγε πια, όλοι υποψιαζόταν όμως... για το τι γινόταν στο διώροφο με τις γλάστρες στη αυλή, τις γαριφαλιές τις κρεμαστές απ' τα παρτέρια και το γιασεμί με το νυχτολούλουδο που σκόρπιζαν τις νύχτες τ' άρωμά τους. Η βουρκωμένη ματιά της Κανέλλας αφόπλιζε και τον πιο περίεργο. Σίγησε το ρεπορτάζ. Ο Πατέρας Γιώργος πέθανε ένα βράδυ και κανένας θόρυβος δε έγινε στην γειτονιά.. Το νεκρώσιμο πληροφόρησε τον ενταφιασμό του στο νησί. Η Μάνα Αθηνά, πέθανε κι αυτή κανείς δε ξέρει πότε που και κάτω από ποιες συνθήκες. Τα παλιά μας σπίτια με τον μεσότοιχο, τα παλιά φανάρια στην πρόσοψη, τις μπρούτζινες παλάμες στις πόρτες για κουδούνια, τα χειροποίητα σφυρήλατα μπαλκόνια ,αγκαλιές για τις πασχαλιές του δρόμου, και φωλιές για τα χελιδόνια την Ανοιξη, δόθηκαν αντιπαροχή για..γκρέμισμα. Οι ήρωες μας, δε έμειναν σε ένα από τα διαμερίσματα που πήραν αντιπαροχή.Στη ίδια γειτονιά που δεν έχει καμιά σχέση με την παλιά, αλλά με τις μνήμες να επιμένουν, αγόρασαν ένα τεσσάρι στον πρώτο όροφο πολυκατοικίας, ένα τετράγωνο μετά την πρώτη κάθετο της παλιάς γειτονιάς.. Εκεί μέσα στο τεσσάρι της πολυκατοικίας, μεγάλωσε το κοριτσάκι η Αθηνούλα, με τους γονείς της που συνεχίζουν να γερνούν μαζί της. Δε βγήκε ποτέ έξω όσο ήταν παιδί. Δε την είδε κανείς. Δεν έπαιξε δεν ακούστηκε δεν γνώρισε κανέναν άλλο ,παρά τους γονείς της και την Θεία Κανέλλα. Η Δώρα στα πενήντα της, ένα πρωί κοιτάχτηκε, κρυφά π' τον άνδρα της στο καθρέπτη. Εκείνος της έκανε ένα κλίκ. - "Όχι δε μου αρέσεις όπως είσαι. Ποτέ δεν μου άρεσες". Αυτό ήταν η αρχή. Στη συνέχεια, πήγε κομωτήριο, αγόρασε τζήν παντελόνι. Και μπλουζάκια με ωραία χρώματα. Έκλεισε ραντεβού με μια αισθητικό, έβαλε και κραγιονάκι που ποτέ δε είχε βάλει. Έκανε check-up... Ποτέ δε ήταν ελκυστική, σήμερα όμως είναι μια περιποιημένη συμπαθής κυρία! Πήγε σε βιβλιοπωλείο, αγόρασε και διάβασε βιβλία για παιδιά με σύνδρομο Down. Kαι άλλα σύνδρομα. Έψαξε και βρήκε σχολείο για ειδικά παιδιά. Να περνά η Αθηνούλα μερικές ώρες , ίσως μάθει και κάτι. Παίρνει κάθε απόγευμα την κόρη της a la bracheto και γυρίζουν τις βιτρίνες, Πάνε και κάθε Κυριακή πρωί στη εκκλησία, στον Επιτάφιο το Πάσχα και το βράδυ στη Ανάσταση. Η γειτονιά που λίγα ξέρει απ' τα παλιά, λέει κάθε μέρα καλημέρα στη Δώρα και πάντα θα υπάρχει μια σοκολάτα για την Αθηνούλα, κάποιος να της δώσει. Ο Ντίνος στην αρχή φοβήθηκε με τη αλλαγή της γυναίκας του μήπως και σηματοδοτεί κάποια καινούρια συμφορά με την υγεία της [Όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι]. Σιγά-σιγά, όμως ακολουθεί κι αυτός στα μετόπισθεν. Τα βράδια στη τηλεόραση μπροστά, όταν η Αθηνούλα κοιμάται, η Δώρα ζαρώνει στο πλευρό του κακάσχημου γερασμένου Ντίνου. Του άντρα της πάντα, και συνοδοιπόρο στον Γολγοθά της, του άντρα που δε τους ενώνουν μόνο τα δεσμά του γάμου, αλλά χειροπέδη ο πόνος τους για το παιδί που είχαν ξεχάσει και δεν περίμεναν. Εκείνο τους αναζήτησε και τους βρήκε πάνω στη γη. - Πίεση πήρες; Τι έκανες με την ρωσίδα που σου είπαν ότι στην πατρίδα της ήταν παιδίατρος; Nα της γράψουμε ένα σπίτι, αλλά με όρους να κοιτάξει την Αθηνούλα όταν εμείς θα κλείσουμε τα μάτια μας. Μίλησες με τον δικηγόρο πως μπορούμε να εξασφαλίσουμε το παιδί μας; - Δύσκολα τα βλέπω όλα, δεν υπάρχει μια Αρχή να προστατεύει αυτούς του ανθρώπους όταν μείνουν μόνοι. Ένα δειλό χάδι στο άδειο από μαλιά κεφαλάκι του άνδρα της και η συνήθης έκφραση. Έλα, μη τα σκέπτεσαι όλα τώρα βραδιάτικα, και σου ανεβαίνει η πίεση. Αύριο είναι μια άλλη μέρα. Κάτι καινούριο μπορεί να ξημερώσει...