νόηση, ετών 18:)

Οι παιδίατροι (αναπτυξιολόγοι) και οι παιδοψυχίατροι στο δημόσιο, μετά την διάγνωση συμβουλεύουν τους γονείς να απευθυνθούν κάπου για πρώιμη παρέμβαση στο παιδί τους, όταν αυτό φέρει μια βέβαιη ή πιθανολογούμενη διάγνωση ΔΑΔ. Για ταμειακούς - ασφαλιστικούς λόγους, εκδίδουν και μια γνωμάτευση. Άρα ο γονέας πάντα έχει στα χέρια του ένα 'γραπτό' που είτε αναφέρει ΔΑΔ είτε κάποιες εκδηλώσεις, όπως 'δυσκολίες επικοινωνίας, κοινωνικής κατανόησης' και τα όμοια. Πράγματι, όταν φοβόμαστε για ΔΑΔ σε ένα παιδί, είναι ανεπίτρεπτο να μη συστήσουμε πρώιμη παρέμβαση. Αν αργότερα ο φόβος μας επιβεβαιωθεί και το παιδί δεν έχει τεθεί σε παρέμβαση, ο χαμένος χρόνος δεν αναπληρώνεται.

Θα σας συμβούλευα μόνο να είστε καχύποπτοι αν ο γιατρός σας κατευθύνει και πού ακριβώς να πάτε! Με την ευκαιρία θα ήθελα να σχολιάσω τα περί 'ήπιου αυτισμού'. Αυτή η έκφραση είναι παντελώς άστοχη και λέγεται για λόγους 'πολιτικής', επιστημονικά δεν στέκει, και ποτέ πουθενά στον κόσμο δεν έχει προταθεί ή συζητηθεί να χωρίσουμε το φάσμα του αυτισμού σε μορφές ήπιες και σοβαρές. Οποιαδήποτε κατάσταση αυτισμού είναι σοβαρή. Οι διαφορές μεταξύ των παιδιών σε γενικές γραμμές είναι διαφορές σε τομείς όπως η ανάπτυξη του λόγου, η γνωστική κατανόηση και η μάθηση, η κοινωνική διάθεση, η συγκέντρωση.

Ανεξάρτητα όμως από αυτά, όλα τα παιδιά σε μικρές ηλικίες δεν αναπτύσσουν κατανόηση των κοινωνικών συμπεριφορών! Δηλαδή δεν κατανοούν γιατί οι άλλοι συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται, γιατί μιλάνε όπως μιλάνε και τι εννοούν, και τι περιμένουν οι άλλοι από το παιδί. Γι' αυτούς τους λόγους, και μόνο με την υποψία αυτισμού σε ένα παιδί, προχωράμε αμέσως σε πρώιμη παρέμβαση, ώστε να βοηθήσουμε αμέσως και να δούμε στην πορεία τι συμβαίνει στ' αλήθεια με το παιδί.