νόηση, ετών 18:)

Κι όμως, ένας γονιός δεν μπορεί να αντιληφθεί τη συγκεκριμένη διαταραχή... γιατί πολύ απλά δεν τη γνωρίζει! Πώς να αποδεχτώ κάτι που δεν ξέρω τι είναι; Τι να αποδεχτώ, αφού ο ένας λέει ότι ανήκει στα ΑΜΕΑ, ο άλλος λέει όχι, ο ένας το κοντό, ο άλλος το μακρύ; 'Eνα παιδί με ΔΕΠ-Υ είναι για τους γονείς απλά ένα ζωηρό παιδί. Αν έχει μαθησιακές δυσκολίες - που δεν έχει πάντα - τότε καταλαβαίνει ο γονιός ότι κάτι δεν πάει καλά, δηλαδή... ότι δεν τα πάει τα γράμματα! Βλέπει από μωρό ένα ζωηρό, σκανταλιάρικο παιδί, συνήθως σκέτη γλύκα, νευρικό... όπως όλοι, ακούραστο... όπως όλα τα παιδιά... αεικίνητο... όπως όλα τα παιδιά! Και όταν πάει σχολείο βλέπει ένα παιδί που θέλει να παίξει αντί να διαβάσει, τεμπελιάζει και βαριέται, δεν τα πάει τα γράμματα. Και όταν τρώει βλέπει ένα παιδί λαίμαργο, που θέλει να φάει γρήγορα και να πάει να παίξει ή να δει τηλεόραση. Που δεν το νοιάζει αν σε σηκώσει από το τραπέζι γιατί δίψασε, γιατί έπεσε το πιρούνι του, γιατί θέλει ξαφνικά κέτσαπ, γιατί βράχηκε, γιατί έριξε το φαγητό στο πάτωμα, γιατί κατουριέται, γιατί το ενοχλεί που τα χέρια του έχουν λάδι και θέλει να πλυθεί 10 φορές. 'Οπως όλα τα παιδιά δηλαδή! 'Εσεις μπορεί να μη μπορείτε να παρακολουθήσετε τα παιδιά - ακόμα - αλλά ο γονιός έχει μάθει από ένστικτο να το παρακολουθεί. Και κάτι που βιώνει κανείς από πάντα, είναι απλά φυσιολογικό! 'Οσο για τη δυσπιστία, επόμενη είναι! Γιατί να θέλω το παιδί μου με ΔΕΠ-Υ και υψηλό ή κανονικό δείκτη νοημοσύνης να πάει στο Tμήμα Ενταξης αφού εκεί πάνε τα παιδιά που χρειάζονται Ειδική Διαπαιδαγώγηση; Ποιος με ενημέρωσε ως γονιό ότι το Τμήμα Ενταξης υπάρχει για να βοηθήσει και το δικό μου παιδί και όχι να απασχολούνται απλά τα παιδιά που δεν τα καταφέρνουν; Γιατί να το κάνω "δαχτυλοδεικτούμενο" και να το περιγελούν όλοι, αφού όταν ένα παιδί πάει στο Tμήμα Ενταξης είναι απλά "χαζό"; Μήπως είναι παρεξηγημένος ο όρος Τμήμα Ενταξης και δε φταίει ο γονιός που δυσπιστεί και αρνείται; Αλλά κι εγώ ο ένας γονιός που ζητάω Τμήμα Ενταξης, πως μπορώ να το κάνω, αφού αντί να τονώσω την αυτοπεποίπηθη του παιδιού μου θα του τη ρίξω κι άλλο; Φέτος έμαθα, μετά από πολύ πίεση και συνεχή "ενόχληση" προς σχολείο, φροντιστήρια, αθλητικές δραστηριότητες του παιδιού... ότι ένα μεγάλο ποσοστό των παιδιών σε κάθε τάξη κρίνονται από τους δασκάλους με ΔΕΠ-Υ / μαθησιακές δυσκολίες! Στην τάξη της κόρης μου είναι 4-5 παιδιά και μόνο εγώ ψάχνομαι! Βλέπετε, μπορεί η συγκεκριμένη διαταραχή να είναι πολύ ιδιαίτερη, όμως είναι σχετικά καινούριος όρος. Το ΙΚΑ με έστειλε στην Πρόνοια και σε Επιτροπή για να πάρω επίδομα ΑΜΕΑ, το σχολείο στο ΚΔΑΥ για να πάρω ένα χαρτί, ο φίλος, ο γνωστός, ο συγγενής με έκρινε υπερβολική, ο γυμναστής με παρέπεμψε στο σχολείο, το φροντιστήριο ενημερώθηκε από μένα και έμαθε για τη συγκεκριμένη διαταραχή. Οπότε, ως γονιός παιδιού με ΔΕΠ-Υ, μπορώ να πω ότι το πρόβλημα δεν είναι η ίδια η διαταραχή, αλλά η μηδαμινή πληροφόρηση. Γι' αυτό και η άρνηση, γι' αυτό και η δυσπιστία. Βεβαίως, όλα αυτά είναι η δικιά μου καθαρά άποψη. Εδώ και 2 χρόνια που ψάχνω να βρω τι φταίει, σ αυτά κατέληξα.

Αγαπητη φιλη καλη χρονια, ειλικρινα ως μητερα παιδιου με ΔΕΠΥ ειχα και εγω παντα την ιδια απορια! Να εξηγηθω τι εννοω, απο πολυ νωρις διαπιστωσα πως υπαρχει μια διαφορετικοτητα στην μικρουλα μου που ομως ημουν η μοναδικη που την εβλεπα, ολοι οι αλλοι ελεγαν πως ειναι παιδικα καπριτσια και πως ειμαι υπερβολικη και επισης πως μεγαλωνοντας ολα αλλαζουν. Εχω δει επισης παιδια που εχουν διασπαση προσοχης και υπερκινητικοτητας αλλα δεν βλεπω απο την μερια των γονιων ιδιαιτερη ευαισθητοποιηση, λες και υπαρχει ενα πεπλο μυστηριου "ολα καλα και ολα ωραια". Νομιζω πως το προβλημα ειναι η ελλειπη γνωση των γονιων επι του θεματος αλλα να μου επιτρεψετε να πω πως πολλες φορες συντελει και πως οι παιδαγωγοι ουτε καν γνωριζουν ορους οπως δεπυ, αναπτυξιακη δυσπραξια κλπ. με ενα ορο οπως τον αυτισμο δυστυχως καλυπτουμε το μεγαλυτερο κομματι των αναπτυξιακων διαταραχων και αν τελικα αυτο το παιδι δεν εχει αυτισμο και ισως εχει και καλη επικοινωνια τοτε το παιδι συνηθως ειναι κακομαθημενο και τιποτα παραπανω, στο μικρο κεφαλακι μας δεν χωρανε πολλες αλλες εννοιες δυστυχως. Αυτο ειναι καταθεση εμπειριας που σας λεω... εχω δει πως με αντιμετωπιζουν σε οσους τολμω να πω πως υπαρχουν δυσκολιες οπως υπερκινητικοτητα ή δυσπραξια με κοιτουν να σαν να μιλαω για το διαστημα και για εξωγηινους, χαρακτηριστικη απαντηση ειναι μην γινεσαι υπερβολικη ολα τα παιδια ειναι ζωηρα... Παρολα αυτα χαιρομαι παρα πολυ να βλεπω ανθρωπους που να γνωριζουν και να ενδιαφερονται για την δουλεια τους, μπορει οι παιδαγωγοι να μην ειναι υποχρεωμενοι να γνωριζουν τις αναπτυξιακες διαταραχες αλλα καλο ειναι να θελουν να ενημερωνονται και να προσπαθουν να κανουν οτι το καλυτερο παντα με την συνεργασια των γονιων. Με εκτιμηση!

Νομιζω πως καθε γονιος που ασχολειται ουσιαστικα με το παιδι του μπορει να καταλαβει σε ποια θεματα το δικο του παιδι υπερτερει ή μειονεκτει ασχετως αν εχει καποιες ιδιαιτεροτητες. Δεν ειναι σωστο να συγκρινουμε τα παιδια μεταξυ τους αλλα δεν μπορουμε να μην βλεπουμε την πραγματικοτητα. Υπαρχει διαφορα ενος ζωηρου παιδιου με ενα υπερκινητικου παιδιου, συγνωμη που το λεω αλλα "δεν βραζουν ολα τα παιδια στο ιδιο καζανι", ισως ακουγεται σκληρο αλλα και η ζωη ειναι σκληρη... Για τους γονεις λοιπον με παιδια με υπερκινητικοτητα η προσωπικη μου αποψη ειναι πως δεν υπαρχει λογος να εθαλοτυφλουμε,απο την στιγμη που θα αρχισουμε να υποψιαζομαστε την διαφορετικοτητα μεχρι τη στιγμη που θα επιβεβαιωσουμε τις υποψιες μας, οσο πιο γρηγορα αρχισουμε να αντιμετωπιζουμε την δυσκολια τοσο μεγαλυτερες πιθανοτητες εχουμε για μια ομαλη ενταξη στο σχολειο και γενικοτερα στο κοινωνικο περιγυρω...με τους καταλληλους θεραπευτες και με την αγαπη των γονιων πολλες δυσκολιες ξεπερνιουντε και μετα τα αποτελεσματα ειναι θεαματικα οταν η υπαρχει πρωιμη παρεμβαση σε αντιθεση με τα παιδια που η παρεμβαση γινεται σε μεγαλυτερη(υπαρχει σαφως βεβαια βελτιωση αλλα οσο το νωριτερο τοσο το καλυτερο για ολους).