Επτά μήνες μετά την διάγνωση!

Εικόνα Angela Papastavrou
Επτά μήνες μετά την διάγνωση "ΔΑΔ/Αυτισμός". Τελικά πόσος καιρός θα χρειαστεί για να μετριάσει ο πόνος; Πόσο καιρό χρειάζεται ένας γονιός που βλέπει θετικές αλλαγές καθημερινά στο παιδί του να δεχτεί την διαφορετικότητα; Μάλλον ο χρόνος που γιατρεύει τα πάντα στην δική μας περίπτωση να αργήσει λίγο! Ο καθένας θέλει τον χρόνο του και εγώ ίσως λιγο παραπάνω, γιατί ακόμη ΠΟΝΑΩ, ακόμη ΘΡΗΝΩ! Δε το είχα συνηδειτοποιήσει μέχρι σήμερα το πρωί που στις ίδιες ερωτήσεις που έχω απαντήσει τόσες φορές σε τόσους διαφορετικούς ειδικούς, ξέσπασα σαν μάνα! Παρακάτω ακολουθεί ένα απόσπασμα από το γράμμα που έστειλα σε καλή μου φίλη, μόλις μπήκα μέσα στο σπίτι το πρωί που γύρίσαμε από την συνέντευξη που είχαμε στο κέντρο ημέρας. Ακολουθεί κατάθεση ψυχής! της δικής μου...!!! "...Στο κέντρο ημέρας πήγαμε σήμερα για να μας δούνε και ...ρεζίλι έγινα, με πιάσανε τα κλάματα!!! Ενώ στην αρχή της συνέντευξης ήμουν πολύ ψύχραιμη και ενημερωμένη πάνω στις ερωτήσεις, τις έχω πει τις απαντήσεις χιλιάδες φορές και πάνω που ήμουν σίγουρη ότι επιτέλους το έχω αποδεχτεί ότι πάσχει το παιδί μου από αυτισμό... να τα ζουμιά... και ευτυχώς που ο ένας τους, ο ψυχίατρος , μου είπε πως είναι απολύτως φυσιολογικό, πως έτσι ξεσπώ και θα το δεχτώ καλύτερα! Το κλάμα είναι λέει μέρος της αποδοχής , είναι ο θρήνος της ψυχής για την απώλεια! Ναι σίγουρα! Tην απώλεια της δικής μου "τέλειας ζωής"; με την τέλεια οικογένεια και το τέλειο παιδί;;; Τι να δεχτώ; θέλω να ξυπνήσω από τον εφιάλτη και να ανασαίνω..! ...Το πιο συγκλονιστικό ήταν όταν βγήκα από το γραφείο τους, ο Νεκτάριος που ήταν όλη την ώρα με τις εκπαιδεύτριες ήταν στην εξώπορτα και έκλαιγε, νόμιζε ότι τον άφησα και έφυγα , μόλις με είδε που έβγαινα από το γραφείο γέλασε και έτρεξε στην αγκαλιά μου και τότε κλαίγαμε και οι δύο αγκαλιασμένοι...!!! ΡΕΖΙΛΙ!!! Οι ειδικοί, γύρω στα 7 άτομα, συγκινήθηκαν με την αντίδραση του Νεκτάριου, ποιός ξέρει τι θα σκέφτονται για ...μένα όμως! Δεν ήθελα να κλάψω, μα ένοιωθα τα δάκρυα στα μάτια καυτά να ξεχειλίζουν και να κυλούν! "Γυρίστε πίσω δεν πρέπει να κλάψω πρέπει να είμαι δυνατή, τι θα σκεφτεί το παιδί; Τι θα σκεφτούν όλοι αυτοί;" Μάταιο όμως και να τα ζουμιά για άλλη μια φορά! ...Είπαν ότι πρέπει να δουν τι άλλα παιδάκια έχουν γιατί θέλουν να φτιάξουν μια ομάδα που πάνω κάτω να είναι στο ίδιο επίπεδο και αν τελικά πάρουν τον Νεκτάριο θα με ειδοποιήσουν σε 10 μέρες περίπου! Φυσικά θέλουν και μια επαφή με τον Γιώργο για να δουν και την ψυχολογική κατάσταση του πατέρα! Τι να δούν και αυτός ακόμη χάλια είναι...!" Αγγελική

Σχόλια

Θέληση...

Εικόνα Kari
Aγγελικη μου για να σε παρηγορησω θα σου πω και εγω οταν πηγα στο ιατροπαιδαγωγικο εκλαιγα σαν την χαζη και ας ηταν το τριτο νοσοκομειο που επισκεπτομασταν και ας ηταν πολλες φορες τα ιδια πραγματα που ελεγα, ομως παντα ηταν λογο της κουρασης και ισως κομματι της πικρας. Ενα ομως παντα θυμομουν πως ελεγα δοξα σοι ο θεος διοτι παντα υπαρχουν χειροτερα και σοβαροτερα και διοτι εχω δει μανες να πενθουν για τα παιδια τους, εκεινες τι να κανουν τοτε; Να πεθανουν και αυτες; Η θλιψη και η πικρα ειναι κομματι της αποδοχης αλλα μετα πρεπει να σηκωνουμε αναστημα και να πολεμαμε εαν θελουμε το καλο των παιδιων μας!!! Φανταζεσαι πια θα ηταν η καταλιξη της μικρης αν ακουγα τα λογια που μου ειπαν στο ιπποκρατειο (μια χαρα ειναι το παιδι σας;); Για αυτο δυναμη χρειαζεται και κουραγιο αλλα πανω απο ολα θεληση.
like1

Τέλειος ειναι μόνο ο Θεος!

Εικόνα Ginka
Καλή μου Angela! Τα δακρυα σου δεν ηταν πονος, δεν ηταν παραπονο... ήταν η ανάκτηση των δυναμέων σου. Οταν πηγαινεις μπροστα... χωρις να στρεφεις το κεφαλι προς τα πισω... χωρις να κανεις μια στασητοτε θελεις... θελεις πολυ να δακρυσεις. Θέλεις να εξωτερικευσεις την ενταση. Μην νοιαζεσαι για τις σκεψεις των αλλών... ειναι ξένοι και δεν ξερουν... ή ξέρουν να υποθετουν, να παρατηρουν, να λενε λογια πολλα. Κοιτα τον εαυτο σου και το χαρησματικο παιδι σου. Δεν υπαρχει πιο μαυρο απο το σκοταδι... και μεις ζουμε στο φως - μην το ξεχνάς αυτο. Απολαυσε οτι σου χαρησε ο Θεος! Διασκεδασε με αυτο... Παρε δυναμη απο αυτο και προχωρα! Γνωρισε το παιδι σου μεσω μιας αλλης οπτικης, αυτής του χαρησματικου παιδιου. Αν το επιτυχεις... τοτε θα με καταλαβεις. Αυτο δεν σημαινει αποδοχη ενος προβληματος... αλλα μια γνωριμία με ενα παιδί που θελει να μην ειναι το παραδοσιακο παιδι. Ποιος είπε οτι ολοι μας πρεπει να μοιαζουμε σε ολα; Ποιος μπορεί να φτασει την τελειοτητα και που ειναι τα ορια αυτηςς Τα στανταρς θα μου πεις... ποια στανταρς... ολα αυτα κατα περιοδους καταπατωνται και εξελίσονται... Ετσι ειναι κούκλα μου η ζωη. Ολο χαρες και λυπες... αρκει να ξερουμε να απολαμβανουμε και τα δυο συναισθηματα με τον καλυτερο τροπο. Πολλα φιλια!
like7

Δυστυχώς είμαι

Εικόνα Soula
Δυστυχως ειμαι απο τους ανθρωπους που πιστευω οτι η δυναμη δεν φαινεται απο το αν κλαις η οχι (ισως να με βολευει ετσι γιατι ειμαι ανθρωπος που αν ειμαι στενοχωρημενη θα κλαψω). Κλαιω απο χαρα, κλαιω απο πονο, κλαιω απο θλιψη, ειμαι ανθρωπος. Πολλες φορες ο παιδοψυχιατρος μου λεει να μη κλαιω μπροστα στο παιδι. Τον ρωτησα γιατι; Γιατι πρεπει να δειξω στο παιδι μου και στους αλλους οτι ειμαι απο πετρα, δεν ειμαι. Μη νιωθεις ασχημα λοιπον αυτη εισαι, δεν εγινες καθολου ρεζιλι αντιθετα τιμη σου που εδειξες το πώς νιωθεις. Το "τελειο" παιδι το εχεις μπροστα σου και κεινο την "τελεια" μαμα για κεινο, ο ενας αλληλοσυμπληρωνει τον αλλον. [το τελειο στο βαζω με "..." γιατι τελειος μονο ο Θεος ειναι, εμεις και λαθη θα κανουμε και... και...]. Δεν νομιζω να μη υπαρχει γονιος που να μην εχει περασει απο την φαση που εισαι εσυ τωρα. "Εκεί που είσαι ήμουν και εδώ που είμαι θά 'ρθεις". Να ειστε καλα, Σουλα
like2

Oμοιοπαθής

Εικόνα Μαίρη Στεργίου Βελλή
Τι να λέμε τώρα Αντζελάκι, δεν υπάρχει επί γης γονέας παιδιού με ειδικές ανάγκες και να μη έχει κλάψει κατά το βασανιστήριο της επανάληψης του ιστορικού του παιδιού του από ...ειδικούς. Σου ξύνουν την πληγή πάνω που έχει κλείσει. Και το κέρδος; ΤΙΠΟΤΑ. Καλά που υπάρχει και το Νόηση και λέμε τον πόνο μας και μας ακούνε κάποιοι έστω και μη ειδικοί! (Θα σου στείλω e-mail) Φιλάκια πολλά, στα γαλανά ματάκια!! Μαίρη
like2

Παρηγοριά από άλλη μία μαμά

Εικόνα marmar
Καλή μου, μη αισθάνεσαι άσχημα, το να κλάψεις είναι το αυτονόητο. Και θα κλάψεις πολύ ακόμα. Η πραγματικότητα είναι οδυνηρή και βρίσκεσαι στην φάση συνειδητοποίησης που είναι η δυσκολότερη. Θα μάθεις να επαναλαμβάνεις το ιστορικό του παιδιού χωρίς την συγκινησιακή φόρτιση την τωρινή. Θα το επαναλάβεις πολλές ακόμα φορές, γιατί είναι λογικό κάθε φορά που θα απευθύνεσαι σε διαφορετικό ειδικό, γιατί οι ανάγκες του παιδιού θα αλλάζουν, θα πρέπει να τον ενημερώνεις. Να κλάψεις όσο θες και όπου θες. Αν μπορείς να μη σε βλέπει ο μικρούλης, έχει καλώς. Δεν είναι εύκολο. Είναι εύλογο ο Νεκτάριος να κλαίει που τον άφησες με τις θεραπεύτριες. Ποιο παιδί θα καθότανε με ξένους ανθρώπους σε άγνωστο περιβάλλον. Ας ήταν και οι θεραπεύτριες μαζί με τον ψυχίατρο στην συνέντευξη, θα ήσουν κι εσύ καλύτερα γιατί το μυαλό σου ήταν στο παιδί. Και δεν έγινες εσύ ρεζίλι, θα σε μαλώσω. Αυτοί ήταν άσχετοι στην διαδικασία. Και μη σου πουν, ότι ακούει το παιδί και καταλαβαίνει. Δεν καταλαβαίνει ακόμα τόσα. Να κλαις, αν σε ανακουφίζει κάντο. Αν θες, αφού οδηγείς, πάρε το αυτοκίνητο και πήγαινε βόλτα ένα πρωϊ στο Σούνιο, και ούρλιαξε βγάλε από μέσα σου αυτό που σε πλακώνει. Και πες και στον Νεκτάριο να φωνάξει, σαν παιχνίδι. Μη το κρατάς. Στο λέω γιατί εγώ δεν κάνω τίποτα. Υποφέρω από την αρχή γιατί δυστυχώς είχα τις γνώσεις και ήξερα με τι είχα να κάνω. Δεν το μάθαινα σιγά σιγά ώστε να μου έρχονται τα χαστούκια ένα ένα. Έφαγα το χαστούκι και πονάω ακόμα. Από τον χρόνο και μετά που υποψιαζόμουνα ότι κάτι δεν πάει καλά με το παιδί μου,έγκυος ήδη στο δεύτερο, μια φώνη μου έλεγε αυτισμός και μια άλλη φωνή μου έλεγε ΟΧΙ. Μέχρι να γεννήσω, υπέφερα κρυφά και έκλαιγα τα βράδυα.Όταν μου το πάνε κιόλας, άστα να πάνε έχασα τον κόσμο. Μόλις είδα και τον μικρό να κάνει περίεργα πράγματα, ξανά το χαστούκι. Αρνούμουν να το σκεφτώ. Ήταν 17 μηνών όταν του έγινε η διάγνωση. Η αναπτυξιολόγος, δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Δεν ήξερε πως να μου το πει. Ας είναι καλά. Είδα την λύπη της στα μάτια της όση ώρα μιλάγαμε και τον παρακολουθούσε... Ο άντρας μου έκλαιγε συνέχεια και εγώ τίποτα - πέτρα. Ο επιστήμονας ξύπνησε μέσα μου. Η μάνα αρνούνταν να δει και να ακούσει. Αυτό με σκότωσε. Συν το ότι σιγά σιγά εξελίχθηκε πιο βαριά η διαταραχή για αυτόν. Αποτέλεσμα όλης αυτής της συνεχόμενης λύπης; Στα 43 μου εγκεφαλικό. Εκεί, στο νοσοκομείο σκέφτηκα πολύ για πολλά. Το πως δεν έμεινα φυτό, δεν ξέρω ούτε εγώ ούτε οι γιατροί. Το τι θα γίνουν τα παιδιά μου, αυτό με κράτησε νομίζω. Και άλλαξα. Και χαίρομαι που είμαι εδώ και σας μιλώ.
like3

Μαρκέλα

Εικόνα Angela Papastavrou
Μαρκέλα...και εχώ χαίρομαι που είσαι καλά και είσαι μαζί μας... Σε ευχαριστώ για ότι μου έχεις πει μέχρι τώρα και ξέρω πως θα είμαστε μαζί για πάρα πολύ καιρό...σε ευχαριστώ
like1

ΔΑΔ

Εικόνα z1x1p1
Αν δεν πιστέψεις ότι αυτιμός δεν είναι το τέλος του κόσμου, αλλά η αρχή ενός ενός άλλου που θα μεισ χωρις να τον ενοχλήσεις δεν θα τα καταφέρεις.
like7

ΔΩΡΕΑΝ ψυχολογική υποστήριξη

Εικόνα Angela Papastavrou
Σε συνέχεια του βιολόγιού μου, σας ενημερώνω ότι στο Κέντρο Ημέρας του Κορωπίου, θα μας προσφέρουν και δωρεάν την πολυπόθητη ψυχολογική υποστήριξη που τόσο καιρό φωνάζω ότι όλοι μας χρειαζόμαστε! Μία φορά την εβδομάδα για 45΄λεπτά θα έχουμε η κάθε οικογένεια την δική της ώρα ατομικής ψυχολογικης υποστήριξης!!! Να ήταν στο πρόγραμμα ή να βοήθησαν τα δάκρυα που τότε μου έτρεχαν ποτάμι;;; Να ήταν η θλιμμένη και γεμάτη απόγνωση ματιά μου ή ίσως και τα τόσα άλλα δακρυσμένα μάτια που σίγουρα αντίκρυσαν και από τις άλλες μανούλες;;; Ότι και να ήταν αυτό που τους ώθησε σε αυτή την πράξη ήταν σίγουρα το σωστό! (Καλού κακού θα πάρω και μερικά χαρτομάντηλα μαζί γιατί αν δεν κλάψεις να ξεσπάσεις πως θα ηρεμήσεις; έτσι δεν είναι!)
like6

Βρείτε ένα θέμα άμεσα!

Αφίσα της δράσης Μένουμε Ενωμένοι, μία πρωτοβουλία του noesi.gr για την εξ αποστάσεως υποστήριξη κατά την περίοδο της πανδημίας COVID-19.
✰ Ψηφιακή Αλληλεγγύη NOESI.gr
Η νόηση στο διαδίκτυο είναι μία κοινότητα μελών με Βιολόγια με προσωπικές εμπειρίες, που τροφοδοτούν συζητήσεις, και Οδηγούς, μία κοιτίδα γνώσης. Οι Ομάδες εμφανίζουν τα posts ανά τοποθεσία ή θέμα και η Αρχική τα πιο πρόσφατα.
Οδηγίες​ για να γράψετε "Βιολόγιο". Για να δημοσιεύσετε, μπείτε ως μέλος (Login). Μετά, από το μενού Πλοήγηση επιλέξτε Δημοσιεύστε νέο κείμενο. Επιλέξτε είδος ανάρτησης, συμπληρώστε τη φόρμα με κείμενο, πατήστε Ανάρτηση.