Η αρετή μας είναι η αμοιβαία μας χρησιμότητα

Τα παντα ειναι ανυπαρκτα πριν τα σκεφτεις και πριν τα πραξεις. Οχι μοναχα να τα σκεφτεις, ή μοναχα να τα πραξεις, μα να τα πραξεις και να τα σκεφτεις μαζι. Και σεις, αδερφια μου, πολυ με βοηθησατε. (Κανενας δεν υπαρχει μόνος χωρις τη βοήθεια του άλλου.) Τωρα λοιπον, βαθια και σιγουρα, μπορω να σας το πω, σε να οδηγαω, και παλι, το αμαξακι μου σ' ενα ασφαλτοστρωμένο δρομο της Κύπρου, ισα και παστρικά, ένα ολογαλανο κι ηρεμο πρωινο, - μπορω να το πω: "Η αρετη μας ειναι η αμοιβαια μας χρησιμοτητα". Ενταξει, αδερφια. Εδω δεν ειναι ακατορθωτη η αδερφοσυνη για μας και για ολους Με τουτη την αγαπη, λεω, πως μια μερα, οι ξυλινοι σταυροι θα μπουμπουκιασουν τριανταφυλλα - ναι, κι ο δικος μου ο σταυρος, ο καμενος, ο πετρινος΄ με τουτη, λεω, την αγαπη μια μερα θα λυγισουμε κεινους που φερνουν τ' αδικο και σπερνουνε το μισος. Τουτη ειναι η εντολη μου - μ'ολο που αυτη την ωρα δεν το ξερω το μισος σα να μην το 'μαθα ποτες ή να το ξεχασα. ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ "ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ"

Σχόλια

Μην πενθείτε για μας!

Υποβλήθηκε από Κυριάκος Καραμπ... Παρ, 06/06/2008 - 08:34

Δεν χάσατε ένα παιδί λόγω του αυτισμού. Χάσατε ένα παιδί επειδή το παιδί που προσμένατε δεν ήρθε ποτέ στη ζωή. Αυτό δεν είναι το Λάθος του αυτιστικού παιδιού που είναι στη ζωή, και δεν θα' πρεπε να είναι διαχωριστικό εμπόδιο. Θέλουμε και αξίζουμε οικογένειες που να μπορούν να μας δουν και να μας εκτιμήσουν για αυτό που είμαστε, όχι οικογένειες που η οπτική αντίληψή τους για εμάς παρεμποδίζεται από τα φαντάσματα των παιδιών που ποτέ δεν έζησαν. Πενθήστε αν πρέπει, για τα δικά σας χαμένα όνειρα. Αλλά μην πενθείτε για μας. Είμαστε ζωντανοί. Είματε αληθινοί. Κι είμαστε εδώ και σας περιμένουμε. Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν αυτιστικές κοινότητες: όχι το πένθος γι΄αυτό που ποτέ δεν ήταν, αλλά η εξερεύνηση αυτού που είναι. Εμείς σας χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε τη βοήθεια και την κατανόησή σας. Ο κόσμος σας δεν είναι πολύ ανοικτός σε μάς, και δε θα τα καταφέρουμε χωρίς τη δική σας ισχυρή υποστήριξη. Ναι, υπάρχει μια τραγωδία που έρχεται μαζί με τον αυτισμό: όχι εξαιτίας αυτού που είμαστε, αλλά εξαιτίας των πραγμάτων που μας συμβαίνουν. Να λυπάστε γι΄αυτό, αν θέλετε να είστε λυπημένοι με κάτι. Από το να είστε λυπημένοι με αυτό είναι καλύτερα, όμως, να είστε θυμωμένοι με αυτό. Η τραγωδία δεν είναι ότι βρισκόμαστε εδώ, αλλά ότι ο κόσμος σας δεν έχει θέση για μας. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όσο οι δικοί μας γονείς ακόμη θρηνούν για το γεγονός ότι μας έφεραν στον κόσμο? Ρίξτε μια ματιά στο αυτιστικό σας παιδί κάποια στιγμή, και καθίστε ένα λεπτό για να πείτε στον εαυτό σας τί δεν είναι αυτό το παιδί. Σκεφτείτε: "Αυτό δεν είναι το παιδί μου, αυτό που πρόσμενα και είχα σχεδιάσει. Αυτό δεν είναι το παιδί που περίμενα όλους αυτούς τους μήνες της εγκυμοσύνης και όλες αυτές τις ώρες της γέννας. Αυτό δεν είναι το παιδί για το οποίο είχα κάνει τόσα σχέδια για να μοιραστούμε όλες αυτές τις εμπειρίες μαζί. Αυτό το παιδί δεν ήρθε ποτέ. Αυτό δεν είναι εκείνο το παιδί." Μετά πηγαίνετε πενθήσετε όπως νομίζετε – μακριά από το αυτιστικό παιδί—και αρχίστε να μαθαίνετε να μην «σας νοιάζει». Αφού έχετε αρχίσει να μη σας νοιάζει, ελάτε πίσω και κοιτάχτε το αυτιστικό σας παιδί ξανά και πείτε στον εαυτό σας: «Αυτό δεν είναι το παιδί μου που περίμενα και είχα σχεδιάσει. Αυτό είναι ένα ξένο (alien) παιδί που προσγειώθηκε στη ζωή μου κατά λάθος. Δεν γνωρίζω τι είναι αυτό το παιδί ή τι θα γίνει. Αλλά γνωρίζω ότι είναι ένα παιδί, «χαμένο» σε έναν ξένο κόσμο, χωρίς γονείς του είδους του για να το φροντίσουν. Χρειάζεται κάποιον να το φροντίζει. Χρειάζεται κάποιον να το νοιάζεται, να το διδάξει, να του εξηγεί και να το υπερασπίζεται. Και επειδή αυτό το ξένο παιδί έτυχε να πέσει στη ζωή μου, αυτή η δουλειά είναι δική μου αν τη θέλω.» Αν αυτή η προοπτική σας εξιτάρει, τότε ελάτε και συναντήστε μας, με δύναμη και αποφασιστικότητα, με ελπίδα και χαρά. Η περιπέτεια μιας ζωής ανοίγεται μπροστά σας. Jim Sinclair. Βρείτε όλο το κείμενο στα αγγλικά εδώ http://ani.autistics.org/dont_mourn.html

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Μοχθείν ανάγκη τους θέλοντας ευτυχείν (Μένανδρος)

Υποβλήθηκε από Γλυκερία Καρύδη Δευ, 09/06/2008 - 00:24

Υπαρχουν σταυροι διαφορων ειδων. Η επιλογη ειναι παντα δικη σου. Γιατι θα πρεπει το παιδι σου να ειναι σταυρος στον ωμο σου προς εναν Γολγοθα που εσυ θα πρεπει να ανεβεις σκυφτη απο το βαρος που κουβαλας. Υπαρχουν ωραιοτατοι σταυροι κοσμηματα που μπορει να μην ειναι στολισμενοι και φορτωμενοι με πολυτιμες πετρες αλλα στον λαιμο σου θα γινουν ανεκτιμητοι ,μοναδικοι και πολυτιμοι. Εσυ εισαι ο ανθρωπος που θα επιβαλει με την σταση σου το πως θα αντιμετωπιστει το παιδι σου και εν συνεχεια η οικογενεια σου.Ο οικτος και η θλιψη δεν ειναι ο μονος δρομος, ισως να ειναι και ο πιο ευκολος αλλα να θυμασαι πως 99 στις 100 φορες ο πιο ευκολος δρομος ειναι και ο πιο λαθεμενος!

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Ουφφφ!!!

Υποβλήθηκε από Panic Δευ, 09/06/2008 - 01:11

Ουφφφ ρε παιδια! Το ποιημα αυτο το εβαλα οταν εδω μεσα γινοταν χαμος. Τσακωνονταν ολοι με ολους. Γι αυτο το εβαλα. Οχι γιατι ειναι το παιδι μας ή το οποιοδηποτε παιδι σταυρος και Γολγοθας. Τα παιδια - ολα τα παιδια ειναι χαρα και ευλογια. Σας παρακαλω μη βγαζετε τοσο ευκολα συμπερασματα!!! Κανενας δεν υπαρχει μόνος χωρις τη βοήθεια του άλλου. Αυτος ειναι ο σημαντικοτερος στιχος γι αυτο και ειναι σε παρενθεση. Η αρετη μας ειναι η αμοιβαια μας χρησιμοτητα. Αυτα εγραψε ο Ριτσος (σε αλλα συμφραζομενα βεβαια) και μου φανηκαν να ταιριαζουν οταν παρουσιαστηκαν οι ξυλινοι σταυροι εδω... Οταν αντι να ηταν η αρετη μας η αμοιβαια μας χρησιμοτητα γινοταν της μουρλης. Οι ξυλινοι σταυροι θα μπουμπουκιασουν τριανταφυλλα - ναι, κι ο δικος μου ο σταυρος, ο καμενος, ο πετρινος με τουτη, λεω, την αγαπη μια μερα θα λυγισουμε κεινους που φερνουν τ' αδικο και σπερνουνε το μισος. Τουτη ειναι η εντολη μου - μ'ολο που αυτη την ωρα δεν το ξερω το μισος σα να μην το 'μαθα ποτες ή να το ξεχασα. Ξυλινοι σταυροι και Γολγοθας μπορει να ειναι η κοινωνια, η αγνοια, ισως η φιλη σου Ελπιδα που σου απαντησε "Α, ωραια, τοτε θα φτιαξει" την οποια δε μισουμε ουτε αυτη ουτε τη ζωη ουτε την κοινωνια! Ολους τους αγαπουμε γιατι... Αυτη την ωρα δεν το ξερω το μισος σα να μην το 'μαθα ποτες ή να το ξεχασα. Αλλα αν εμεις εδω συμπεριφερομαστε ετσι και δεν κατανοουμε οτι η αρετη μας ειναι η αμοιβαια μας χρησιμοτητα τοτε πως περιμενουμε απο την κοινωνια να μπουμπουκιασει τριανταφυλλα? Με αγαπη - με αμοιβαια χρησιμοτητα- γιατι κανενας δεν υπαρχει μονος του χωρις τη βοηθεια του αλλου- πρωτοι εμεις - μια μερα θα λυγισουμε κεινους που φερνουν τ' αδικο. Αν θεωρουσα ξυλινο σταυρο τα παιδια τοτε ποιος εφερε το ""αδικο""; Απλως θεωρησα λαθος την κατασταση εντασης που επικρατησε πριν λιγες μερες... τωρα ευτυχως φαινεται να ειναι ηρεμο το κλιμα (κτυπω ξυλο). :) Ο τιτλος του post (πώς το λετε) ηταν οτι η αρετη μας ειναι η αμοιβαια μας χρησιμοτητα. Αυτο ηθελα να πω κι οχι να μιλησω για το Γολγοθα! Δεν υπαρχει Γολγοθας αλλα και αν υπαρχει ειναι απλως και μονο ο τροπος που θα μας αντιμετωπισουν οι "αλλοι". Εμεις μεταξυ μας πρεπει να εχουμε αδελφοσυνη. Ενταξει, αδερφια. Εδω δεν ειναι ακατορθωτη η αδερφοσυνη για μας και για ολους Με τουτη την αγαπη, λεω, πως μια μερα, οι ξυλινοι σταυροι θα μπουμπουκιασουν τριανταφυλλα. Αυτα...

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Η ποίηση είναι ανοιχτή σε προσωπικές ερμηνείες

Υποβλήθηκε από Γλυκερία Καρύδη Δευ, 09/06/2008 - 11:42

Προφανως εξελαβα διαφορετικα το ποιημα και τον λογο που το εγραψες. Αυτη ειναι και η ομορφια αλλα και η δυσκολια στην ποιηση. Ειναι ανοιχτη σε διαφορετικες ερμηνειες. Χαιρομαι που δεν σκεφτεσαι με τον τροπο που περιεγραψα αλλα εχω συναντησει τοσο λαθος προσεγγισεις σε σχεση με τα παιδια μας (ισως οχι αδικα γιατι ειναι σοκ που πρεπει να δουλεψεις πολυ μεσα σου για να το ξεπερασεις) που νομιζω οτι ειμαι ειτε αφελης ειτε αδιαφορη μανα. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΠΟΙΗΣΗ.

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Απλά προσθέτω

Υποβλήθηκε από Κυριάκος Καραμπ... Δευ, 09/06/2008 - 15:20

Αγαπητή πανίκ και Ελπίδα, Συμφωνώ με όσα γράψατε και ήθελα να προσθέσω σε αυτό το βιολόγιο ποίησης και λογοτεχνίας, και απλά συμπλήρωσα ένα απόσπασμα από τον Jim Sinclair. Κι εγώ πιστεύω ότι ο καθένας κουβαλά το δικό του σταυρό (αν θυμάμαι καλά το είχα γράψει και σε ένα ποστ το Πάσχα φέτος) και ο καθένας επιλέγει αυτό τον Σταυρό αν θα έχει τριαντάφυλλα ανθισμένα ή όχι. Και ο μικρός πρίγκηπας είναι στο ίδιο μοτίβο σκέψης. Φιλικά Κυριάκος

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Jim Sinclair

Υποβλήθηκε από Enlogo Δευ, 09/06/2008 - 23:24

Τον Jim Sinclair τον ξέρω από παλιά. Εχω διαβάσει όλα του τα κείμενα. (εννοώ αυτά στο internet) και μου είναι πολύ συμπαθής (εννοώ μου αρέσει και όχι συν+πάσχω, λυπάμαι). Ενας επιπλέον λόγος, που αγαπά πολύ τα ζώα, όπως τ’ αγαπώ κι εγώ και είναι υπέροχες οι ιστορίες που λέει για τους σκύλους του. Αυτά που λέει για τους γονείς … Τα λέει σωστά. Κάνει κι αυτός μια προσπάθεια να εξηγήσει, με βάση τον κόσμο που αυτός βίωσε. Όταν διάβασα αυτό το κείμενο σκέφτηκα ότι θα ήθελα να του μιλήσω. Να του πω: “Ξέρεις, αυτά δεν ισχύουν μόνο για τους γονείς αυτιστικών παιδιών. Και σίγουρα όχι για όλους τους γονείς αυτιστικών παιδιών. Στην πραγματικότητα για όλους τους γονείς, το παιδί που γεννιέται είναι μια μικρή ή μεγάλη έκπληξη. Πάντα βρισκόμαστε μπροστά σε έναν alien. Κι όμως, αυτός ο alien δεν ήρθε ουρανοκατέβατος. Από εμάς προέκυψε. Από το δικό μας «υλικό». Ερχεται να μας φανερώσει ένα κομμάτι του εαυτού μας που μας είναι ξένο. Συνήθως ο κόσμος πιστεύει ότι μόνον οι γονείς διαπαιδαγωγούν το παιδί. Δεν είναι αλήθεια. Η τουλάχιστον δεν θα ‘πρεπε. Θα πρέπει να είμαστε αρκετά ανοιχτοί σ’ αυτή τη σχέση, ώστε να την κάνουμε αμφίδρομη. Να αφήσουμε αυτό το πλάσμα που έρχεται από τα βαθύτερα και ίσως άγνωστα στρώματα του εαυτού μας να επιδράσει επάνω μας., και να μας ξαναπλάσει. Το γεννάμε και μας γεννά. Για κάποιους λόγους (που δεν είναι της παρούσης, κι ανοίγουν πολύ μεγάλο θέμα) οι γονείς εμποδίζονται να λειτουργήσουν ως γονείς: να διαμορφώσουν και αμοιβαία να διαμορφωθούν. Όταν συμβαίνει αυτό, ό,τι παιδί κι να αποκτήσουν θα το βλέπουν σαν alien. Κάποιους γονείς –λέω κάποιους, δε γενικεύω- θα τους ικανοποιούσαν μόνον παιδιά κλώνοι, φωτοαντίγραφα. (του εαυτού τους) Ο Jim Sinclair ξέρει τις δικές του δυσκολίες. Αυτά που αυτός πέρασε. Κι όμως , θα μπορούσα να του το πω και θα το καταλάβαινε, γιατί είναι ένα τόσο καλοπροαίρετο άτομο.: Υπάρχουν πολλά παιδιά που δεν έχουν ούτε αυτισμό ούτε κάτι άλλο κι όμως ζουν ένα δράμα. Δεν γίνονται αποδεκτά σαν αυτό που είναι. Κι αισθάνονται ότι σ’ αυτό τον κόσμο δεν έχει θέση γι’ αυτά, γιατί η θέση, εξασφαλίζεται η όχι, από τους γονείς και το στενό περιβάλλον τους. Εκεί γίνονται οι κρατήσεις και οι ακυρώσεις.

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

νόηση, ετών 18:)