νόηση, ετών 18:)

Μπορώ να σας πω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω κάτι τέτοιο. Από ότι κατάλαβα το πάρτυ έγινε στο σπίτι σας. Οπότε ένα πλάνο "διαφυγής" από το σπίτι σας δε θα το πρότεινα. Επίσης δε θα πρότεινα ένα πλάνο διαφυγής από οποιοδήποτε μέρος πηγαίνετε με το παιδί σας. "Τα μαζεύετε και φεύγετε?" για να πάτε στην ασφαλή βάση του σπιτιού? Αυτή είναι η λύση? Έτσι θα κοινωνικοποιηθεί το παιδί?? Για τη λεπτή κινητικότητα οπωσδήποτε χρειάζεται εργοθεραπεία. Αλλά και για την κοινωνικοποίηση πιστεύω ότι χρειάζεται εργοθεραπεία. Χρειάζεται επίσης αποδοχή της κατάστασης, σεβασμό της προσωπικότητας του παιδιού και δική σας εκπαίδευση για να μπορείτε να κατανόησετε τα σήματα που σας δείχνει. Φιλικά Κυριάκος Συγγνώμη Άγγελε αλλά διαφωνούμε πλήρως.

Πλανο διαφυγης εχουμε ολοι μας ,το σπιτι ειναι η ασφαλεια για ολους μας. Νομιζω οτι δεν πρεπει να ειμαστε απολυτοι παντα με μια προταση στο στομα του στυλ "πρεπει να κοινωνικοποιηθει, πρεπει να κανει φιλους" μην αποφευγει αυτο κτλ. Καθε παιδι τρομαζει ,νιωθει αβολα,οταν ειναι σε ενα παρτι η οταν πολυς κοσμος ειναι στο σπιτι του ποσο μαλλον ενα παιδι με αυτιστικα στοιχεια. Τι θα εκανα εγω; πρωτα απο ολα ακομα και στο σπιτι μας να γινοταν το παρτυ θα ετοιμαζα μαζι με το παιδι το πλανο διαφυγης [συγγνωμη Κυριακο μεχρι και σημερα εχω πλανο διαφυγης ...για μενα]. θα του εξηγουσα οτι μαζι θα προσπαθουσαμε να πλησιασουμε αλλα παιδακια οταν εκεινος θα ενιωθε ασχημα θα μπορουσε να αποχωρησει και μετα παλι[και 5 λεπτα στην αρχη ειναι τελεια αγαλι αγαλι γινεται η αγουριδα μελι} θα φροντιζα επισης καποιος να ηταν υπευθυνος για να τον καθησυχασει αν εγω δεν θα μπορουσα. Σε αλλο σπιτι ...οτι του λεω και τωρα θα κατσουμε, θα παιξεις και οταν βαρεθεις η νιωσεις ασχημα φυγαμε. Μην ξεχναμε οτι δεν προσπαθουμε και για το πιο ευκολο πραγμα. Αν εγω δεν ειχα οραση θα ηταν πολυ δυσκολο σε ολους σας να μου εξηγησετε πως ειναι να βλεπω ετσι και στα παιδια μας θελουν παρεα ,κοσμο και αλλες φορες δεν θελουν, δεν νιωθουν παντα την αναγκη για παρεα. Οσο για εσας τους ειδικους μια παρακληση ο καθε ενας εχει την αποψη του οταν καποιος εκφερει μια γνωμη μην διαφωνειτε μειωνοντας ο ενας την αποψη του αλλου γιατι ετσι μας μπερδευετε αλλα μας κανετε να νιωθουμε ασχημα μην γνωριζοντας απο την απειρια μας πιο ειναι το σωστο και πιο το λαθος. Καλη συνεχεια με εκτιμηση σουλα

Αγαπητε Κυριακο, θυμησου τοτε τα παλια, μην σκεφτεσαι μονο σαν ειδικος. Η κοινωνια των παιδιων δεν χαρακτηριζεται απλα σκληρη θα ελεγα οτι ειναι βαρβαρη. Καθε τι διαφορετικο θελει να το χλευασει να το μειωσει. Αυτο το να κανει φιλους ειναι δυσκολο, θελει, δεν ξερει τον τροπο η τι να κανει με ενα παιδι. Τι να πει,πως να το πλησιασει ,οσο και αν του λες , το παιζεις αν το μυαλο την καταλληλη στιγμη δεν δωσει εντολη δεν κανουμε τιποτε. Η κοινωνικη ιστορια εδω δεν βοηθα αφου για να εφαρμοστει πρεπει το πνευμα μου να ειναι κοντα του και να του λεει πως και τι{μιλαω για σχολειο, και παρτυ που τωρα πλεον παει μονος αφου ειναι μονο για παιδια.] Μην ξεχναμε οτι απο την μια λεμε να αποδεχτουμε τα παιδια με τις ιδιαιτεροτητες τους και απο την αλλη προσπαθουμε να τα κανουμε να συμπεριφερονται οπως οι αλλοι. Παντα προετοιμαζω τον Γιαννη για το τι θα συμβει αφηνοντας του παντα το παραθυρο των αναπαντεχων ανοικτο. Τα μπαλονια τα ξεπερασαμε [παιχνιδι με σπασιμο μπαλονιων}αλλα αν του πω να κρυφτει θα ειναι πολυ πιο επικινδυνο απο το να αποχωρησει. Εδω μια χαρα συμπεριφερεται και παλι τον κοροιδευουν σκεψου να τον δουν να κρυβεται. Ο Γιαννης ειναι ηδη 12 χρονων οποτε ειμαστε σε αλλη φαση. Παντα του αφηνω ανοικτο το ενδεχομενο οταν δεν νοιωσει καλα να επιστρεψει σπιτι, μπορει να μην εχει χρειαστει αλλα νομιζω οτι τον ανακουφιζει και μονο η σκεψη. Νομιζω οτι το πιο δυσκολο συζηταμε, το μερος της κοινωνικοτητας, γιαυτο ειναι και ενα απο τα μεγαλυτερα αρνητικα χαρακτηριστικα. Καλη συνεχεια με εκτιμηση Σουλα.