Μία παράκληση

Έτσι, πριν πω τις ευχές μου για το Πάσχα, θα ήθελα να γράψω ορισμένα συμπεράσματα και να κάνω και μία παράκληση προς τους γονείς εδώ στο noesi. Aυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι εδώ στο noesi συναντιόμαστε γονείς, οι οποίοι έχουμε παιδιά με πολλές και διαφορετικές καταστάσεις, ανόμοιες μεταξύ τους, κοινό μας στοιχείο όμως είναι ο αγώνας για να βελτιώσουμε την κατάσταση και να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες που μας παρουσιάζονται. Οι περισσότεροι από εμάς είναι γονείς που μόλις πήραν στα χέρια τους τη διάγνωση του παιδιού τους και νιώθουν χαμένοι ή είναι ακόμη στην αρχή και γνωρίζονται με την κατάσταση. Άλλοι ψάχνουν κάπου να πουν τους προβληματισμούς τους, να βγάλουν από μέσα τους αυτά που τους καίνε, άλλοι να εκφράσουν τα παράπονά τους για τις συμπεριφορές που αντιμετωπίζουν, άλλοι να αντλήσουν πληροφορίες, ιατρικές και άλλες, άλλοι να πάρουν κουράγιο. Καθένας έχει τις προσωπικές του αναζητήσεις.

Εμένα προσωπικά, αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι οι πρακτικές λύσεις στα θέματα που αντιμετωπίζω, όντας μητέρα ενός αγοριού με εγκεφαλική παράλυση.

Και τα θέματα αυτά αλλάζουν όσο μεγαλώνει το παιδί. Όταν ήταν πχ πιο μικρός, έψαχνα να βρω πως θα τον κάνω μπάνιο, τι κίνητρο να βρω για να δεχτεί να μπει στον ορθοστάτη, τώρα ψάχνω πώς θα κάνουμε τις εξωτερικές μας μετακινήσεις, αφού η αγκαλιά όσο πάει γίνεται και πιο δύσκολη, του χρόνου θα ψάξω για το σχολείο κλπ. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να διαβάζω ιστορίες από την καθημερινότητα μεγαλύτερων παιδιών με εγκεφαλική παράλυση και πώς αυτά και οι γονείς τους αντιμετωπίζουν τις καθημερινές προκλήσεις. Ίσως να είναι δύσκολο αυτό, γιατί μπορεί κάθε ένας από εμάς να μη θέλει να εκθέσει την καθημερινότητά του, κάτι απόλυτα σεβαστό. Επίσης είναι γνωστό και ότι δεν υπάρχει χρόνος, η φροντίδα του παιδιού είναι πολύ απαιτητική, πόσο μάλλον αν υπάρχουν κι άλλα παιδιά, χώρια η δουλειά και το σπίτι.

Ωστόσο να ξέρετε, ότι αυτές οι ιστορίες που μπορεί να φαίνονται πεζές π.χ πήγαμε σε εκείνη την παιδική χαρά γιατί είχε εκείνες τις προδιαγραφές είναι πολύτιμες για μένα.

Να κλείσω με τις ευχές μου για το Πάσχα. Πλησιάζει η Μεγάλη Εβδομάδα. Εμείς, αλλά και οι περισσότεροι συνάνθρωποι μας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, γνωρίζουμε πλέον ότι η ζωή είναι ανηφορική και δύσκολη. Στο τέλος όμως της ανηφόρας, αν θέλουμε, μας περιμένει η Ανάσταση. Εύχομαι σε όλους καλό Πάσχα.