νόηση, ετών 18:)

Αγαπητοί μου φίλοι, μέχρι πρόσφατα είχα την εντύπωση ότι όταν σε μια οικογένεια γίνεται η διάγνωση ότι ένα παιδί έχει μια αναπηρία τότε το ζευγάρι, οι γονείς δηλ., έρχονται περισσότερο κοντά ο ένας στον άλλον, ξεχνάνε τυχόν μικροδιαφωνίες και από κοινού τρέχουν παντού μαζί και προστατεύουν το παιδί τους! Τουλάχιστον αυτό έγινε στην δική μας περίπτωση!!! Καθημερινά έρχομαι σε επαφή με γονείς που τα παιδιά τους έχουν όλων των ειδών αναπηρίες και έχω ήδη διαπιστώσει ότι οι οικογενειακές τους σχέσεις είναι άσχημες και συνήθως ο πατέρας είναι απών από την σχέση "πατέρα-παιδιού"! Αυτό που βλέπω είναι μια μάνα μονίμως, ολομόναχη, αλαφιασμένη, να τρέχει να προλάβει, να ενημερωθεί και να είναι στο πόδι από το πρωί μέχρι το βράδυ δίχως χρόνο για τον εαυτό της ή λίγη ξεκούραση ή τέλος πάντων μια ηθική συμπαράσταση από τον πατέρα! Δεν υπάρχει ούτε ο ελάχιστος ποιοτικός χρόνος προς το παιδί (δεν αναφέρομαι σε ποσοτικό χρόνο που ίσως λόγω φόρτου εργασίας δεν υπάρχει)!Αυτό που υπάρχει είναι μια μόνιμη αδιαφορία!!! Ένα παράδειγμα, όταν και τα Σαββατοκύριακα αντί να αφιερώσει χρόνο στο παιδί και την υπόλοιπη οικογένεια προτιμάει την καφετέρια και τους φίλους !!! Να φταίει άραγε η ανακάλυψη της αναπηρίας; Ο φόβος, η ντροπή του στιγματισμού του σαν άνθρωπος/γονέας/άντρας; Δεν θέλουν να ασχοληθούν με το παιδί τους περισσότερο από το τυπικό παιχνίδι και την τυπική επαφή "πατέρα-παιδιού"; Χάθηκε το όνειρο της τέλειας ευτυχισμένης οικογενειακής τους εικόνας; Δεν θέλουν να τρέξουν και να αναλάβουν περισσότερες από τις συνήθεις ευθύνες; Θέλουν να αποφύγουν να δούν και να αντιμέτωπίσουν κατάματα την καινούργια πραγματικότητα; Προσπαθώ να καταλάβω αλλά...! Είναι άραγε μειονότητα η άριστη σχέση του παιδιού μου με τον πατέρα του; Πρέπει να θεωρούμε την οικογένειά μας από τις λίγες τυχερές; Διαβάζοντας το βιβλίο της Αγγελικής Γενά το "Αυτισμός και Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές" αυτό που μου έκανε ειλικρινά μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι αναφέρει: "...Ένας απο τους πλέον αγχογόνους παράγοντες στις οικογένειες παιδιών με ΔΑΔ είναι η έλλειψη συνεννόησης και οι συνεχείς διαφωνίες μεταξύ των συζύγων, λόγω της κούρασης και της έλλειψης ισορροπίας και χαράς στην οικογενειακή ζωή...Επιπλέον η συναισθηματική και φυσική απομάκρυνση του πατέρα, τόσο γενικά σε οικογένειες με παιδιά με ιδιαίτερες ανάγκες όσο και σε οικογένειες παιδιών με ΔΑΔ, είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που οδηγεί σε δυσλειτουργία ή ακόμη και σε διάλυση του γάμου!..." Είμαι τόσο λάθος; Καλά τι σκέφτονται; μόνο τους εαυτούς τους; Το παιδί αυτό τι θα κάνει που ήδη ο ψυχικός του κόσμος είναι διαταραγμένος; Δεν έχει άλλους πιο λατρευτούς από τους γονείς του, εκείνοι είναι όλος του ο κόσμος, πως θα μπορέσει να καταλάβει τι σημαίνει χωρίζω; Αυτός ο γονέας που μόνος του θα αναλάβει όλο το βάρος της φροντίδας του ιδιαίτερου παιδιού τι θα πρωτοκάνει; τι θα πρωτοπροσφέρει ; πως θα αντέξει μόνος του; μόνος του έκανε το παιδί; Αν στα παιδιά τυπικής ανάπτυξης το διαζύγιο επιφέρει τρομερά ψυχολογικά προβλήματα, σε παιδιά με αναπηρίες και ειδικά με ΔΑΔ, τα σκοτώνει, τα διαλύει ψυχικά και ίσως να χειροτερεύει κατά πολύ την κατάστασή τους με παλλιδρόμηση !!! Ενα παράδειγμα αληθινό θα σας δώσω, ο Νεκτάριος, δεν ξέρω από που το είδε ή πως το φαντάστηκε αλλά, όταν τύχει να διαφωνήσουμε ή να συζητήσουμε σε έντονο βαθμό με τον άντρα μου τότε τρέμει και μας κοιτάει στα μάτια με απορία κατώπιν έρχεται και μας αρπάζει και τους δύο από τα χέρια, μας φέρνει κοντά και κοιτάζοντάς μας μας βάζει να αγκαλιαστούμε και να φιληθούμε, έπειτα θέλει να τον πάρουμε αγκαλίτσα και να τον φιλήσουμε ο ένας στο ένα μάγουλο και ο άλλος στο άλλο και να μείνουμε για λιγα δευτερόλεπτα αγκαλιασμένοι και οι τρείς!!! Το ίδιο έκανε μια μέρα στο κέντρο ημέρας που πιθανών οι δύο παιδαγωγοί μποστά του να διαφώνησαν έντονα και της έβαλε να αγκαλιαστουν και μετά να τον φιλήσουν!!! Το συμπέρασμα απο αυτή του την συμπεριφορά με οδηγεί στην αγάπη και την σταθερότητα που ζητάνε αυτά τα παιδιά και που αν και δεν μιλάνε ξέρουν τον τρόπο να τα διεκδικήσουν!!! Πως να αφήσεις αυτό το παιδί; πως να το αρνηθείς, να του γυρίσεις την πλάτη και να φτιάξεις άλλη οικογένεια; Και μόνο η σκέψη είναι αμαρτία, είναι αδικία και βιασμός για την ψυχή του! Έχουμε υποχρέωση στα παιδιά μας και ιδιαιτερα στα παιδιά με αναπηρίες να είμαστε σωστοί γονείς και αγαπημένοι με ίσες υποχρεώσεις απέναντί τους γιατί η αναπηρία τους θα είναι εφόρου ζωής τους και μας χρειάζονται τώρα και για πάντα! Αν, στην χειρότερη περίπτωση, δεν μπορούμε να συμβιώσουμε άλλο με τον σύζυγο ή τη σύζυγο για Χ λόγους, τότε οφείλουμε να διατηρήσουμε τουλάχιστον άριστες σχέσεις μεταξύ μας, σχέσεις αγάπης με το παιδί, κοινές ευθύνες των γονέων εφόρου ζωής, για το καλό του παιδιού, για την ομαλή ψυχική υγεία του παιδιού! Καλό όμως είναι να μην φτάνουμε ούτε στον χωρισμό,ούτε και στην αδιαφορία , γιατί και αυτή χωρισμός είναι για το ιδιαίτερο παιδί!!!