νόηση, ετών 18:)

Ένα νέο "βιολόγιο" από την αρχή. Από τις πρώτες ανησυχίες. Δεν ξέρω την έκβασή του, αλλά τα συναισθήματα είναι άπειρα, και ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη! 'Απειρες οι φορές που ξυπνώ δακρυσμένη. 'Απειρες και οι φορές που αναρωτιέμαι αν είμαι σωστή μάνα, αν ξέρω πώς να βοηθήσω το παιδί μου, αν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω κάποιο πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο. 'Απειρες και οι φορές που κοιμάμαι και συνεχίζω να είμαι ξύπνια. 'Η είμαι ξύπνια και προτιμώ να κοιμάμαι. Γιατί μόνο τότε μπορώ να ονειρεύομαι όπως θέλω εγώ! Ονειρεύομαι... έναν κόσμο που εύκολα μπορείς να βρεις βοήθεια για τα πάντα... έναν κόσμο που να σε στηρίζει σε κάθε βήμα σου, να μην ακούς αυτό το ενοχλητικό και συνάμα αποκρυπτικό "Σιγά! Τι έχει το παιδί;". Με τη γλυκιά μου ανιψιά να "μονοπολεί" το ενδιαφέρον μας, όλα τα άλλα προβλήματα περνάν σχεδόν χωρίς να τα δίνουμε σημασία. 'Ασχημα γράμματα, μπερδεμένα γράμματα, χαμηλή αυτοπεποίθηση των υπόλοιπων παιδιών. Ε, κι αν κάνουν άσχημα γράμματα... θα μάθουν! Από πέρσι με την ζουζουνίτσα μου τη μικρή, έχουμε έναν αγώνα για το γράψιμο, το διάβασμα, τις λέξεις. Από πάντα με την ανιψιά μου την άλλη, έχουμε έναν αγώνα με τα γράμματα, το διάβασμα, τις λέξεις. Μόνο που πάντα οι μεγάλες αγωνίες, επισκιάζουν τις μικρές, ως ότου γίνουν νύχτα, μαυρίλα, απαισιοδοξία, κλάμα, καμπανάκι. "Δεν τα καταφέρνω ρε μαμά! Θέλω βοήθεια!"

Πόσο πονάει η ψυχούλα ενός παιδιού 8 χρονών όταν προσπαθεί ατέλειωτες ώρες και βλέπει ότι δεν επιβραβεύονται οι κόποι του; Πόσο πονά η ψυχή της μάνας όταν τα λόγια του ξεσχίζουν την καρδιά της; Πώς μπορούμε να μετρήσουμε και να καταλαγιάσουμε τον πόνο που φέρνει η αποτυχία;

Σημάδια δυσλεξίας στο παιδί, νούμερα ανάποδα γραμμένα, γράμματα πετούμενα, υποβρύχια ή σουβλάκια (πάνω από τη γραμμή, κάτω από τη γραμμή, ανάμεσα στη γραμμή) και τόσο μπερδεψιάρικα τα άτιμα! Μα προσπαθεί, προσπαθεί... ώσπου στο τέλος μόνη αποφασίζει ότι αυτά είναι καλά, τα κρατάμε. Αλλά τα σβησίματα έχουν πια μουτζουρώσει πολύ το τετράδιο, και τα καλά για την ίδια δείχνουν τόσο άσχημα! "Δεν είμαι ευχαριστημένη από το γράψιμο", τα λόγια της δασκάλας φέτος. Κάποια πρόοδο δείχνει στην ανάγνωση αλλά η γραφή είναι στάσιμη. [Mόνο που δεν κατάλαβες ότι μαθαίνει απ έξω το κείμενο, γιατί χρειάζεται το μπράβο σου, το μπράβο μου, την τόσο απαραίτητη ένταξη στην ομάδα των "άλλων" παιδιών που τη βγάζουν απ΄ εξω από τις παρέες και την κοροϊδεύουν γιατί δεν ξέρει να γράφει!]. Στα λόγια δεν έχει πρόβλημα, ίσα ίσα! [το ότι οι λέξεις που δεν μπορούμε να συνδέσουμε με εικόνες μαθαίνονται παπαγαλία, δεν το ξέρεις!]. Το "β" πλέον είναι Βασίλης (γράψε β.... "β", A ξέρω! Βασίλης!) Πόση χαρά γεμίζει την παιδική ψυχούλα αυτό το "ξέρω!". Δεν μπορεί δασκάλα να κάνει καλύτερα γράμματα! Κι αυτά που βλέπεις τα κάνει μετά από δύο ώρες που παιδεύεται να γράψει 5 σειρές! Αρκέσου με αυτά! Και επιβράβευσε την προσπάθεια! Μη της γράφεις στο τετράδιο "να μαθαίνεις την ορθογραφία σου", "να διαβάζεις περισσότερο!" Γίνεται περισσότερο από 5 ώρες την ημέρα για παιδί 8 χρονών; Γίνεται να ξυπνάει από τις 6 για να κάνει "επανάληψη" μήπως και ξέχασε κάτι κι εσύ να λες "διάβασε περισσότερο;". Δηλαδή τι, κόψαμε το παιχνίδι τις καθημερινές, να κόψουμε και τον ύπνο;;; Από πέρσι εξάλλου νομίζω ότι κάτι συμβαίνει. Κάτι οι κρίσεις άσθματος τις καθημερινές, κάτι οι πονόκοιλοι κάθε πρωί, κάτι οι ακράτειες, το πρωινό κλάμα, το μπέρδεμα κάθε πρωί με ποιο χέρι κάνουμε το σταυρό... Ζήτησα πληροφορίες και φέτος και πέρσι για τη δυσλεξία, δυσγραφία και όλα τα δυσ-κάτι που έχουν σχέση με γραφή και ανάγνωση. Έπεσα πάνω σε ένα τείχος. Η περσινή δασκάλα λίγο ειρωνικά, λίγο απαξιωτικά, λέει ότι φταίνε οι απουσίες [μόνο που οι απουσίες είναι εξαιτίας κρίσεων, ενουρήσεων, πονόκοιλων και εξετάσεων εξαιτίας των συμπτωμάτων]. Η φετινή δεν ξέρει το παιδί, δεν ξέρει εμένα... δείχνει να νοιάζεται... αλλά έχω την αίσθηση ότι απλά της τρώει χρόνο και θέλει να σταματήσει αυτό. Πρότεινε να πάρω δασκάλα στο σπίτι. Κι εγώ το σκέφτομαι, αλλά θέλω τη σωστή δασκάλα. 'Οταν ρωτάω για δυσλεξία, καμιά συγκεκριμένη απάντηση. Στην τελευταία κουβέντα μας, μου είπε ότι πρέπει να ξέρω ότι η δυσλεξία δεν έχει σχέση με τον προφορικό λόγο (μάλλον μόλις το έμαθε). Εγώ το ξέρω αυτό χρόνια πριν. Σερφάροντας στο δίκτυο, ψάχνοντας βοήθεια, συμπτώματα δυσλεξίας, αρμόδιους, μόνο τα συμπτώματα βρήκα. Όλα λέγαν ότι αν δω 10 συμπτώματα στα 20 που αναφέρουν, θα πρέπει να το κοιτάξω. Εγώ είδα τα 18 στο παιδί μου, και δυο-τρία που δεν αναφέρονται. Πουθενά όμως δεν βρήκα από πού να αρχίσω να ψάχνω. Η αδελφή μου, μου έλεγε από πέρσι για έναν καθηγητή. Βρήκα ένα τηλέφωνο επιτέλους και μίλησα με την κυρία που το σήκωσε. Δεν ξέρω αν ήταν απλή γραμματέας ή κάτι παραπάνω, αλλά άκουσε τις ανησυχίες μου, με καθησύχασε, με ενημέρωσε... σε τέτοιο σημείο που είπα και λεπτομέρειες που στην αρχή δεν είχα σκοπό να πω! Κι όταν είπα "με συγχωρείτε που σας απασχολώ τόση ώρα και ζητάω και λέω τόσες λεπτομέρειες, ίσως να νιώσετε ότι σας κάνω ανάκριση για το πρόγραμμα, αλλά ψάχνω καιρό να βρω από που να αρχίσω!", μου είπε ότι με καταλαβαίνει απόλυτα και καλά κάνω που μιλάω και ρωτάω και θέλω να μάθω τα πάντα! Δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω πλέον λίγο πιο δυνατή. Κάποιος με άκουσε, κι ας ήταν άγνωστος, υπάλληλος, ή απλά ήθελε να κλείσω ραντεβού. Ομως κάθισε και με άκουσε! Σε ανάλογο τηλέφωνο στο ΚΔΑΥ για αξιολόγηση, μου είπαν να πάρω Δευτέρα 12:00-14:00 να κλείσω ραντεβού. Χρόνος αναμονής... ενάμισι έτος! Σε αναμονή λοιπόν για να καταλαγιάσω την ανησυχία μου. Σε αναμονή να μάθω αν φταίει ο τρόπος που προσπαθώ να διδάξω και να βοηθήσω το παιδί μου, ή αν εγώ και το παιδί μου προσπαθούμε, αλλά δεν έχουμε την κατάλληλη στήριξη και εκπαίδευση. Σε αναμονή προς βοήθεια, έστω κι αν πιάστηκα από τα μαλλιά μου, έστω κι αν δεν ξέρω ότι το ραντεβού που προσπαθώ να κλείσω σε ιδιώτη, θα με βοηθήσει σε κάτι. Σε αναμονή για 3 μήνες ακόμα, γιατί βρίσκομαι σε νησί και έχω δυο παιδιά και δεν μπορώ να πεταχτώ 2-3 μέρες στη Στεριά. Το άλλο παιδί έχει ίσα δικαιώματα και 2-3 μέρες χαμένες από το σχολείο ίσως να είναι πολύ, μια και η τάξη (Ε' δημοτικού) απαιτεί τη συνεχή παρακολούθηση λόγω πληθώρας ύλης.