Μια ιστορία θέλω καιρό να σας γράψω, που με βάζει σε σκέψεις εδώ και 2 χρόνια περίπου. Τα ονόματα που θα χρησιμοποιήσω είναι τυχαία. Ο Αλκης, μαθητής τμήματος ένταξης, ΔΑΔ. Δε μιλάει, δεν πολυγράφει, δε συμμετέχει. Μπαίνει σα σίφουνας στο γραφείο των δασκάλων, χαμογελαστός, κουνόντας τα χεράκια του. Κάθεται στις καρέκλες, κάνει λίγο πατινάζ με όσες έχουν ροδάκια. Αλκη, εδώ έρχονται μόνο οι δάσκαλοι. Φεύγει την τρίτη φορά που το ακούει ο Αλκης, πάλι χαμογελαστός, και με κάτι τόσο γεμάτα μάτια! "Δεν έχει καθόλου επαφή, θέλει πολύ δρόμο!" λένε οι δάσκαλοι.

Ένα νέο "βιολόγιο" από την αρχή. Από τις πρώτες ανησυχίες. Δεν ξέρω την έκβασή του, αλλά τα συναισθήματα είναι άπειρα, και ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη! 'Απειρες οι φορές που ξυπνώ δακρυσμένη. 'Απειρες και οι φορές που αναρωτιέμαι αν είμαι σωστή μάνα, αν ξέρω πώς να βοηθήσω το παιδί μου, αν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω κάποιο πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο. 'Απειρες και οι φορές που κοιμάμαι και συνεχίζω να είμαι ξύπνια. 'Η είμαι ξύπνια και προτιμώ να κοιμάμαι. Γιατί μόνο τότε μπορώ να ονειρεύομαι όπως θέλω εγώ! Ονειρεύομαι... έναν κόσμο που εύκολα μπορείς να βρεις βοήθεια για τα πάντα... έναν κόσμο που να σε στηρίζει σε κάθε βήμα σου, να μην ακούς αυτό το ενοχλητικό και συνάμα αποκρυπτικό "Σιγά! Τι έχει το παιδί;".

Η Αθανασία, 12 ετών με σύνδρομο Down, εξιστορεί σκέψεις και γεγονότα, με λίγη βοήθεια απο τη θεία και νονά της, που εδώ βάζει την πένα της. Στο "βιολόγιο" διαβάζουμε για ένα κορίτσι, που με θάρρος και επιμονή, αντιμετωπίζει ένα - ένα τα προβλήματα έχοντας πλάι της ανθρώπους που τη βοηθούν να ζει φυσιολογικά. Μία ιστορία που μέλλει να φέρει αισιοδοξία... To "βιολόγιο" Arlekinos βρίσκεται σε αυτή τη σελίδα: noesi.gr/blog/arkelinos

---