νόηση, ετών 18:)

Ανακατεύω τις στάχτες, στα αποκαΐδια του χρόνου και των καημών... ψάχνω μια σπίθα να βρω. Θαμμένα όνειρα που δεν άντεξαν στο ξημέρωμα. Ελπίδες πεθαμένες προσπαθούν να αναστηθούν απεγνωσμένες. Έρωτες θριαμβευτές, κατακτητές και νικημένοι. Νιάτα, κυρίαρχοι του παιχνιδιού και γηρατειά παραδομένα. Μορφές που αγαπηθήκαμε σημαδέψαμε και μας σημάδεψαν. Γειτονιές του κόσμου που γίνανε μνήμες. Φεγγάρια που μας ξελόγιασαν. Ιθάκες που δεν φτάσαμε ποτέ. Ταξίδια που μας άφησαν μεσοπέλαγα. Πηγαιμοί πάνω σε κόψη ξυραφιού που γυρισμό δεν είχαν. Μουσικές, φωνές, σιωπές, κελαηδήματα, ακούσματα που σίγησαν. Κραυγές μαχαιριές, ανάσες ζωής και θανάτου, στήνανε χορό τις νύχτες και καρτέρι την ημέρα. Ένας άνεμος προδότης, μας πήρε και μας σήκωσε στα ύψη για να μας ρίξει να μας αφήσει μόνους κ έρημους πάνω στη γη. Σιωπές που θορυβούν σαν ερινύες. Συγγνώμες κ ένοχές ξεθωριασμένες ασπρόμαυρες παλιές φωτογραφίες. Αλισβερίσι με το θάνατο. Ζωή μου ακροβάτισσα σε τεντωμένοι σχοινί. Μιαν ακρούλα ψάχνω ανάμεσα στις στάχτες, να χωρέσω, να κουρνιάσω να ζεσταθώ. Η ματιά μου τρεμοπαίζει σε μια σπίθα που επιμένει. Είναι το χαμόγελο ενός παιδιού. Η σπίθα γίνεται φλόγα. η στάχτη ανάβει, ζωντανεύει, μια ανοιχτή αγκαλιά πυρρά, να με φυλακίσει περιμένει. Και γω παραδίδομαι σαν άλλοτε, και τώρα και για πάντα. Λυγερή