Ισορροπία...
Πριν ακομα τον γεννησω, εχω υπαρξει η φωνη του Γιαννη, ο υπερασπιστης του απεναντι στον κοσμο, η αδιαπεραστη ασπιδα του. Οταν ο Γιαννης δεν μπορουσε να κανει κατι, το βγαζαμε απο το μενου... Οταν δεν μπορουσε να φαει κατι, το διεγραφα μεχρι να μπορεσει. Ομως, οπως ξερετε, δεν εχω μονο ενα παιδακι, εχω δυο... και ειναι διδυμα. Αχ, αυτη η σωτηρια η δικαιολογια του "εσυ εισαι μεγαλυτερος" (ή μικροτερος). Ειναι λογικη, στεκει και δεν πληγωνει ενα παιδι. Τι να πω εγω στον δικο μου?? "Εχεις συνδρομο Ασπεργκερ"? "Εχεις κινητικα προβληματα"? :(
Σημερα με φωναξε η διευθυντρια. Ευτυχως, ευτυχως, η δασκαλα απο περισυ εφυγε!!! Η φετινη μου φαινεται πιο αυστηρη, πιο σοβαρη, πιο στον ελεγχο των πραγματων. Εχει και μικρα παιδια!! Κατα την ταπεινη μου αποψη, αν δεν εχει παιδια, δεν καταλαβαινεις πληρως. Το εμαθα αφου εκανα παιδια και εγω. Αλλιως εβλεπα τους μαθητες μου μετα τα παιδια, αλλο νοημα πηραν ολα...
Ετσι λοιπον, πριν φυγει η δασκαλα και η παραλληλη,εκαναν μια γραπτη εισηγηση οτι ειναι καλυτερο τα παιδια να χωρισουν. Οταν ο Κωνσταντινος ειναι μονος του, ειναι απιθανος!! Ο πρωτος!! Οταν ειναι μαζι, ο Γιαννης τον παρασερνει και ο Κωνσταντινος δεν αποδιδει.
Αυτο με τσακισε... Αισθανομαι απαισια! Ολη του την ζωη ο Κωνσταντινος εχει κανει παραχωρησεις για τον Γιαννη. Ειμαι η φωνη του Γιαννη... εχω παραμελησει τον Κωνσταντινο?
Τον γλυκο μου, υπομονετικο, ευκολο, συζητησιμο και ολιγον τι παραπονιαρη Κωνσταντινο?
Τον αδικησα?
Φυσικα μπροστα τους προσπαθω να κρατησω μια ισορροπια. Τους μαλωνω το ιδιο, τους φερομαι το ιδιο, τους τιμωρω το ιδιο. Αλλα απο την αλλη, δεν εγραψα τον Κωνσταντινο ποδοσφαιρο που τοσο μα τοσο θελει γιατι δεν εχω καποιον να μου κρατησει τον Γιαννη και ο ιδιος δεν τα καταφερνει ακομα κινητικα για να παιξει.
Τωρα φοβαμαι οτι ο Γιαννης θα πληγωθει αν ο αδελφος του αλλαξει ταξη... αλλα κραταω τον Κωνσταντινο πισω ετσι?
Χριστε μου, τι να κανω? Πως να κρατησω την ισοροοπια. Αισθανομαι οτι ειμαι πανω σε ενα τεντωμενο σχοινι και προσπαθω να φτασω καπου (που αραγε?) και καποιος το κουναει συνεχεια με αποτελεσμα να μην ειμαι ποτε στην μεση αλλα ποτε να γερνω απο δω και ποτε απο'κει.
Τι να κανω? Τι να κανω? Και πως ξερω οτι ειναι το σωστο? Και αν κανω λαθος, θα με συγχωρησουν ποτε τα αγορια μου??
Ολοι λενε για στηριξη γονεων... αλλα ποτε δεν την ειχα. Κανεις δεν καταλαβαινει, ουτε ο αντρας μου. Ακομα μου συζηταει πραγματα που μου δειχνουν οτι μετα απο 7 χρονια σχεδον, και ΑΚΟΜΑ δεν εχει καν καταλαβει την διαγνωση του παιδιου και πιο σημαντικο, τις ικανοτητες του!!
Σοβαρα τωρα φιλοι μου... τι να κανω?
Φιλικα οπως παντα,
Τινα
Σχόλια
Γειά σου Τίνα μου, καταλαβαίνω τι περνάς
Και εγώ πιστεύω πως πρέπει να αφήσεις τον Κων/νο να προχωρήσει
Εχω δυο παιδιά, το ένα με βαριά εκδοχή ΔΕΠΥ, το άλλο χαρά Θεού
Ακολούθησε το ένστικτό σου
Πέφτω από τα σύννεφα
Είμαι κι εγώ στην ίδια φάση, μάνα διδύμων το ένα με αυτισμό
Με πολύ αγάπη και σεβασμό για τον κοινό μας αγώνα
- Ο γιός μου μειονεκτεί σοβαρά σε σχέση με τις ελάχιστες απαιτήσεις της κοινωνίας. Αυτό δεν με κάνει να τον αγαπάω λιγότερο. Μάλλον το αντίθετο.
- Τα γερά μας παιδιά δεν είναι αυτονόητο ότι θα πάνε καλά στη ζωή τους. Χρειάζονται και αυτά στήριξη και τη δημιουργία συνθηκών που θα τους επιτρέψει να αναπτύξουν το δυναμικό τους. Και αυτό είναι δική μας ευθύνη. Είναι αυτή η αίσθηση ευθύνης, που έκανε τη φίλη μας να ζητήσει βοήθεια από αυτό το forum.
- Το να μεγαλώνεις ένα παιδί με σοβαρό πρόβλημα υγείας έχει ΚΟΠΟ. Έχει και τεράστιες ανταμοιβές. Αν μπορούσα όμως να διαλέξω, θα διάλεγα να είναι το παιδί μου γερό. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν αποδέχομαι το παιδί μου όπως είναι. Σημαίνει οτι δεν εξωραίζω την πραγματικότητα.
Με πολύ αγάπη και σεβασμό για τον κοινό μας αγώναKαλή μου anamela