νόηση, ετών 18:)

Καλημέρα σας. Καταρχήν θα ζητήσω συγνώμη για το σεντονάκι που ακολουθεί. Αν θέλετε δείτε το σαν παραμύθι... αλλιώς μην το διαβάζετε. Σκοπός μου δεν είναι να σας κουράσω μακρηγορώντας αλλά να μπορέσω να πάρω μια γνώμη για το τι μπορεί να συμβαίνει. Είμαι μητέρα δυο αγοριών 9 1/2 και 8 χρονών (δεν ξέρω αν παίζει ρόλο αλλά ο δεύτερος γεννήθηκε 32 εβδομάδων).

Θα προσπαθήσω να σας περιγράψω λίγο το μικρό γιό μου ο οποίος έχει διαγνωστεί (???) με διάσπαση προσοχής.

Ως μωρό ήταν πολύ ήσυχος - σαν να μην υπάρχει στο σπίτι - σε αντίθεση με τον μεγάλο που δεν κοιμόταν τα βράδια πάνω από 3 ώρες μέχρι την ηλικία των 5!!!! Αργότερα κοντά στην ηλίκια των 2-3 ετών παρατηρούσαμε ότι ήταν ένα παιδί περισσότερο ζωηρό άπο τα άλλα. Ένα παιδί γεμάτο περιέργεια που του άρεσε να εξερευνά , να ανοίγει κάθε είδους κουτί ή ντουλάπι που θα βρισκόταν μπροστά του και που δε δίσταζε να απομακρυνθεί από κοντά μας. Στην ηλικία των 5 ετών που πήγε στο προνήπιο είχε μια "παιδαγωγό" που δεν είχε και πολύ όρεξη να ασχολείται με ζωηρά παιδιά. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ(κυριολεκτικά, από το Σεπτέμβρη μέχρι τον Μάρτιο) που πήγαινα να των πάρω έλεγε μπροστά του πάντα ότι είναι πολύ ζωηρός, ότι δεν τον αντέχει, ότι δεν κάθετε καθόλου, ότι δεν την αφήνει να κάνει μάθημα, οτι τα άλλα παιδιά δεν τον θέλουν - δεν είναι επιθετικός αλλά του αρέσει να ενοχλεί τους αλλους - κ.α. Ίσως φταίμε κι εμείς που απλά στην αρχή τη θεωρήσαμε υστερική, όμως η αλήθεια είναι οχι ότι δε θέλαμε να δούμε το πρόβλημα αλλά ότι στο σπίτι τα πράγματα δεν ήταν τόσο απογοητευτικά όσο ήταν στο σχολείο. Μέσα στο σπίτι δεν έκανε ζημιές η άλλες πράξεις που να μας προβληματίσουν. Στις εξόδους μας (που ήταν περιορισμένες για αυτό ακριβώς για αυτό το λόγο)έπρεπε κάποιος απο εμάς τους συνοδούς του να μην κάτσει στο τραπέζι και να τρέχει απο πίσω του. Όταν ρωτήσαμε τη νηπιαγωγό του τι κάνει εκείνη για να αντιμετωπίσει και να βοηθήσει το παιδί είπε οτι τον βάζει στο τελευταιο θρανίο,του στερεί την έξοδο στο διάλειμμα κ.α. Τότε ήταν η πρώτη φορά που επισκεφτήκαμε έναν παιδοψυχίατρο απο το κέντρο ψυχικής υγειας παιδιων και εφήβων της περιοχής μας, που μας καθησύχασε οτι απλά είναι ανώριμο γιατί είναι πολύ μικρό ακόμα και έχει γεννηθεί και 8 μηνών και οτι θα τον ξαναδεί μετά την πρώτη δημοτικού για να μπορούμε να μιλάμε για ΔΕΠΥ ή για οτιδήποτε άλλο. Την επόμενη χρονιά στο νήπιο μας έτυχαν δυο αξιόλογες νηπιαγωγοί που δεν έβλεπαν το παιδί σαν το μαύρο πρόβατο κι όλα κύλισαν ομαλά. Στη συμπεριφορά του στο σπίτι και στις εξόδους δεν είχαν αλλάξει και πολλά πράγματα. Σχετικά ήσυχος μέσα στο σπίτι αρκετά υπερκινητικός έξω απο αυτό. Στην πρώτη δημοτικού παρ΄όλους τους φόβους μου πως δε μπορούσε να καθίσει τόσες ώρες στο θρανίο τελικά τα κατάφερε. Καλός στην ανάγνωση και την ορθογραφία και κάτω του μετρίου στα μαθηματικά. Αρκετά ζωηρός την ώρα του διαλείμματος πειράζοντας τα υπόλοιπα παιδιά και φθείροντας αρκετές φορές περιουσιακά στοιχεία του σχολείου όπως θρανία ,πλακάκια, βρύσες στην τουαλέτα κ.α. πήρε επαξίως τον τίτλο του μαύρου προβάτου του σχολείου. Φέτος που ήταν στη δευτέρα Δημοτικού ήταν πολύ καλός στην ανάγνωση κάτω του μετρίου στην ορθογραφία κάνοντας λάθη απροσεξίας όπως π.χ. να γράφει τα ουσιαστικά με ωμέγα και τα ρήματα με όμικρον ενώ αν τον έβαζες να τα διαβάσει και να διορθώσει μόνος του τα λάθη του το έκανε με μεγάλη επιτυχία. Θεωρώ πως στο μαθησιακό κομμάτι έκανε άλματα όμως στο κομμάτι της συμπεριφορές χειροτέρεψε και στο σχολείο και στο σπίτι και στις εξόδους... Η φετινή δασκάλα εφάρμοζε τον παρακάτω (όχι και τόσο ορθό κατ έμε πάντα) τρόπο συμμόρφωσης: όταν κάποιο παιδί (συνήθως ο δικός μου κι άλλοι δυο) έκανε κάτι κακό όπως να μιλάει την ωρα του μαθηματος ή να ενοχλεί τους άλλους ή να σηκώνετε απο τη θέση του έπαιρνε τιμωρία όλη η τάξη (φωτοτυπίες 3,4,5 σελίδες ανάλογα). Παράλληλα με αυτήν την τιμωρία είχαμε και το ποινολόγιο που μόλις συμπλήρωνε κάποιους βαθμούς κάποιο παιδί έπρεπε "και καλά" να αλλάξει σχολείο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το παιδί μου να περιθωριοποιηθεί οι άλλοι να αγανακτήσουν μαζί του(με το δίκιο τους πιστεύω), να μην έχει φίλους(παρόλο που ο ίδιος λέει οτι όλοι τον αγαπάνε κι όλοι είναι φίλοι του) και να κάνει συνεχώς παράλογα και ενοχλητικά πράγματα. Να κάνει τον κλόουν μέσα στην τάξη να βγάζει κραυγές στα καλά καθούμενα να σπάει τα μολύβια των άλλων παιδιών , να παίρνει τα κλειδιά του σχολείου απο το γραφείο και να τα κρύβει,να χύνει τους χυμούς του στο πάτωμα κι αλλά τέτοια. (Οι τιμωρίες να συνεχίζονται και το χάσμα ανάμεσα στους συμμαθητές του και στους υπόλοιπους δασκάλους να μεγαλώνει). Το αποκορύφωμα ήρθε λίγο μετά το Πάσχα όταν μια μέρα που η δασκάλα είχε γυρισμένη την πλάτη της το παιδί έκανε (δεν την ακούμπησε όμως) κίνηση να της πιάσει τον πισινό!!!! Να σημειώσω οτι δε συνηθίζει να χουφτώνει - που λέμε - ούτε έχει κάποιου είδους σεξουαλική εμμονή. Φαντάζεστε τι έγινε... τα υπόλοιπα παιδιά άρχισαν να ουρλιάζουν και να γελάνε. Η δασκάλα ρώτησε το λόγο κι όταν της είπαν ότι πήγε να κάνει αυτήν την κίνηση αυτή άρχισε να φωνάζει οτι αυτό είναι απαράδεχτο, ότι δεν τη σέβεται (ουρλιάζοντας πάντα) ότι δεν το περίμενε αυτό απο εκείνον οτι την απογοήτευσε. Όλα αυτά μπροστά στα έκπληκτα μάτια (και αυτιά) των υπολοίπων παιδιών. Με κάλεσε κλαίγοντας στο τηλέφωνο να μου πεί να πάω να πάρω το παιδί γιατί δεν τον θέλει μέσα στην τάξη της κι οτι της έκανε κάτι ασυγχώρητο!!!

Παρόλο που ενοχλήθηκα με το τηλεφώνημα γιατί ήμουν στη δουλειά και έπρεπε να κόψω το λαιμό μου να πάω να πάρω το παιδί απο το σχολείο, ήμουν έξω φρενών μαζί του γιατί δεν μπορούσα πια άλλες προσβολές!!!

Όταν έφτασα στο σχολείο για να τον πάρω χτύπησα την πόρτα της τάξης του νομίζοντας οτι είναι μέσα. Ανοιξα και τι να δω??? 24 παιδιά να κλαίνε. Άλλα έντονα σπαράζοντας και άλλα βουβά ..ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ. Στην ερώτηση μου που είναι το παιδί, τρία τέσσερα από αυτά μου φώναζαν ότι είναι στο γραφείο του διευθυντή και να πάω να τον πάρω και να μην τον ξαναφέρω γιατί η κυρία τους είναι πολύ στεναχωρημένη και «ΕΞΑΙΤΙΑΣ του» (αυτήν ακριβώς τη φράση μου είπαν) η κυρία τους δε θέλει να τους ξανακάνει μαθημα... και οτι αυτό που έκανε ο γιος μου ήταν απαράδεκτο και πολύ άσχημο!! Πήγα στο γραφείο πήρα το παιδί και αναζήτησα τη δασκάλα η οποία ήταν σε άλλο γραφείο με συνάδελφό της. Της είπα ότι ήρθα να τον πάρω και μου είπε -μπροστά του - "Πάρτον από δω. Δε θέλω να τον ξαναδώ στα μάτια μου. Δεν ξέρω σε λίγες μέρες αλλά τωρα δεν τον θέλω. Αυτό που μου έκανε δε μου το χει ξανακάνει κανείς. Με προσέβαλε." Μετά από αυτό το επεισόδιο παρόλο που θεώρησα την αντίδραση της υπερβολική, δεν μπορούσα με τίποτα να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά και τον παρορμητισμό του γιού μου. Επαναλάβαμε λοιπόν την επίσκεψη μας στο κέντρο ψυχικής υγείας που άλλωστε ήταν και χρονικά η ώρα να γίνει. Συμπληρώσαμε ένα ερωτηματολόγιο εμείς και ένα η δασκάλα και μετά από μελέτη αυτών και συνάντηση μαζί μας και με το παιδί, ο παιδοψυχίατρος έβγαλε τη διάγνωση της ελειμματικής προσοχής η οποία σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του δικαιολογεί όλη αυτή τη συμπεριφορά του παιδιού. Κάποιο έγγραφο που να αναφέρει ότι έχει αυτή τη διαταραχή δε μας δόθηκε γιατί είναι λέει αντίθετος στον στιγματισμό του παιδιού!!! Εγώ όμως έχω μια μικρή αμφιβολία για το αν είναι σωστή η διάγνωση ή αν κρύβεται κάτι βαθύτερο σε αυτήν την συμπεριφορά. (Έχω ζητήσει εκ νέου ραντεβού με παιδοψυχολόγο αυτή τη φορά για μετά τον 15 Αυγουστο.)

Και κλείνοντας το πόστ αυτό (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΣΑΣ), θα ήθελα να σας παρουσιάσω το γιό μου όσο πιο αντικειμενικά μπορώ.

Είναι πολύ φιλότιμος, λυπάται να βλέπει δυστυχία γύρω του, και είναι (??) πάντα χαρούμενος και γελαστός. Δε θέλει να προσφέρει βοήθεια στο σπίτι, θέλει να γίνεται πάντα το δικό του και το απαιτεί με έντονο ύφος. Συχνά λέει ότι είναι Θεός ότι είναι ο καλύτερος, και δε πολυνοιάζεται για την σωματική του ακεραιότητα. Κάνεις συνεχώς επικίνδυνα πράγματα όπως να ανάβει φωτιές(κατ επανάληψη) και να πηδάει από το ένα μπαλκόνι στο άλλο (το έκανε μια φορά και είμαστε στο 2 όροφο!!!). Μας αντιμιλάει, δεν υπακούει σε κανόνες και γενικά δεν έχει όρια. Δείχνει να συναισθάνεται όταν κάνει κάτι κακό ,αλλά μετά από λίγο κάνει πάλι τα ίδια. Είχε εξάρτηση με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που ευτυχώς καταφέρα να του την κόψω…αλλά τωρα έχει εξάρτηση με τις τσίχλες. Νιώθω τις δυναμείς μου να με εγκαταλείπουν. Εχω δοκιμάσει τα πάντα μαζί του. Από κουβέντα και τρυφερότητα ,μέχρι τιμωρία και απόρριψη. Τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα. Νιώθω ότι απέτυχα σαν μάνα. Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Περιμένω συμβουλές.