Αδιαφορία για ανάπηρο σε αμαξίδιο
Θα ήθελα να αναφέρω ένα περιστατικό που συνέβη πριν λίγες μέρες, ενώ πήγαινα το πρωί στη δουλειά μου, που έχει πολλά να μας διδάξει. Βρισκόμουν μέσα σε αστικό λεωφορείο ανεβαίνοντας τη Λεωφόρο Συγγρού, όπου υπήρχε αρκετός κόσμος. Στεκόμουν στο κέντρο του χώρου μπροστά από την πόρτα του λεωφορείου και σε κάποια στάση είδα στο άνοιγμα της πόρτας ένα νεαρό πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι να προσπαθεί να επιβιβαστεί.
Βγήκα να τον βοηθήσω μαζί με μία γυναίκα που ανέβαινε και αυτή στο λεωφορείο και έτσι μπήκε μέσα με το καροτσάκι. Όταν φύγαμε από τη στάση ζήτησα από όσους στέκονταν στο χώρο να επιτρέψουν στο νεαρό να φτάσει στην απέναντι πλευρά όπου υπάρχει η προβλεπόμενη θέση για τα αναπηρικά αμαξίδια. Σχεδόν κανείς δεν μετακινήθηκε και συνέχιζαν να κοιτούν αδιάφορα δεξιά και αριστερά. Έτσι, ο νεαρός δυσκολεύτηκε αρκετά να πιάσει απλά την χαμηλή μπάρα που υπάρχει για να μπορέσει κάπως να σταθεροποιήσει το αμαξίδιό του. Ο μόνος που μίλησε και παρότρυνε τον μπροστινό του να προχωρήσει για να βρεθεί ο αναγκαίος χώρος για το αμαξίδιο ήταν ένας άλλος νέος που ξεχώριζε από τους υπόλοιπους Έλληνες γύρω μου εκείνη τη στιγμή όχι μόνο για τα κοινωνικά του αντανακλαστικά αλλά και για το μαύρο χρώμα του. Σε ένα τυχαίο δείγμα 8-10 ανθρώπων που στα πρόσωπά τους έβλεπα απάθεια και αδιαφορία ένας μόνο βρέθηκε να βοηθήσει σε κάτι τόσο απλό και ανθρώπινο. Αργότερα σκεφτόμουν με ανατριχίλα ότι ο ένας αυτός άνθρωπος που ξεχώρισε, θα μπορούσε να βρεθεί σε πολύ δύσκολη και επικίνδυνη θέση αν τον στοχοποιούσαν λόγω του χρώματός του ομάδες «πατριωτών» παλικαράδων που κυκλοφορούν και δρουν ανάμεσά μας.
Σχόλια
Δεν είναι αδιαφορία, είναι σκληροκαρδία
Όσο αξίζεις εσύ !!
Aγαπητε Μωϋση, φιλοσοφημενο