Αναχώρηση από Πάτρα

4 Ιουλίου, στις 9 το πρωί αναχωρήσαμε από την Πάτρα, με προορισμό τις κατασκηνώσεις της Νέας Μάκρης. Αυτό που έγινε μέσα στο λεωφορείο, δεν μπορώ να σας το περιγράψω με λόγια… Πανηγύρι! Όπως, σας το λέω… Πανηγύρι! Τι πλάκες να μας κάνουν τα παιδιά, τι πειράγματα μεταξύ τους, τι τραγούδια και παραγγελιές στον οδηγό, που τον είχαν καταντήσει dj σε κινητό μπαρ, τι ερωτικά υπονοούμενα στην κοπέλα που τους άρεσε…, κουβέντες όμως, τόσο αγνές κι όμορφες που μόνο αυτοί είχαν κι έχουν την ικανότητα να εκφράσουν. Το τι γέλια κάναμε… Φέτος θα πάρω κάμερα! Τα παιδιά έδωσαν ρεσιτάλ στην διαδρομή προς Αθήνα. Τρεις ώρες δεν σταματήσαμε να κάνουμε πλάκες και να πειράζουμε ο ένας τον άλλο. Κι είναι όμορφο να κάνεις πλάκα, δίχως στο νου σου να έχεις πώς θα μειώσεις ή θα προσβάλεις τον απέναντι. Κι αυτή είναι άλλη μία, από τις ικανότητες των παιδιών μας.

Η άφιξη στο χώρο της κατασκήνωσης

Η μεγάλη πόρτα της πύλης άνοιξε και το λεωφορείο μπήκε στο χώρο της κατασκήνωσης! Τα παιδιά άρχισαν να χειροκροτούν χαρούμενα και να χαιρετούν τους ανθρώπους του προσωπικού, που βρίσκονταν στο χώρο. Τεράστιες εκτάσεις γης, περιτριγυρισμένες από δέντρα όλων των ειδών, αγκάλιαζαν την κατασκήνωση. Ολόκληρη πολιτεία..., με τα στενά της δρομάκια, τους οικισμούς της, το κυλικείο της, τα πάντα είχε. Το λεωφορείο σταμάτησε και τα παιδιά, ξεχύθηκαν στο χώρο… Οι βαλίτσες βγήκαν και το κουβάλημα άρχισε. Σε λίγο είχαν φτάσει και δυο τρεις από τους γονείς, που μας συνόδευαν μέχρις ότου τακτοποιηθούμε πλήρως. Στην κατασκήνωση φυσικά, δεν ήμασταν μόνοι. Συνεχώς, έρχονταν λεωφορεία άλλων συλλόγων όπως, από τα διαμερίσματα του Σκαραμαγκά, από τον σύλλογο «Θεοτόκος», από παιδοψυχιατρικές κλινικές κτλ. Η υπεύθυνη ολόκληρης της κατασκήνωσης, μας οδήγησε στον οικισμό μας και μας υπενθύμισε για άλλη μία φορά τους κανόνες της κατασκήνωσης. Αφού μοιράσαμε τα σπιτάκια, πήρε κάθε συνοδός την δική της ομάδα και μπήκε στο σπίτι που της εδόθη, έτσι ώστε τα παιδιά να τακτοποιηθούν στους χώρους και να ξεκουραστούν για λίγο.

Το εσωτερικό των σπιτιών

Κάθε οικισμός αποτελούνταν από μικρά σπιτάκια, το ένα δίπλα στο άλλο έτσι ώστε τα παιδιά να είναι μαζί και συνάμα να μπορούν να ελεγχθούν από τις συνοδούς τους. Γύρω γύρω υπήρχαν κι άλλα σπιτάκια, στα οποία έμεναν συνοδοί και παιδιά άλλων συλλόγων. Το εσωτερικό των σπιτιών, αποτελούνταν από δύο δωμάτια και το κάθε ένα, είχε μέσα δύο κρεβάτια, μία ντουλάπα με ράφια για τα προσωπικά μας αντικείμενα κι ένα μικρό κομοδίνο. Τέλος υπήρχε κι ένα μπάνιο, κοινό για όλη την ομάδα. Δηλαδή κάθε συνοδός είχε κοινό μπάνιο με τα παιδιά της. Ήταν άνετα κι ευρύχωρα μπορώ να πω. Ο καθαρισμός των δωματίων και η υγιεινή του χώρου, ήταν μια εργασία που έπρεπε να κάνουν οι συνοδοί των ομάδων. Εδώ θα σας αναφέρω, τα κόλπα που μου έκανε εμένα κάθε πρωί ο φοβερός και τρομερός μου ο ΟΦ! Κάθε βράδυ, αφού όλη την υπόλοιπη ημέρα είχε συλλέξει ένα σωρό σκοτωμένες μύγες, μέλισσες, κουνούπια κι ότι άλλο βάλει ο νους σας, τα έβαζε μέσα στο δωμάτιο όπου κοιμόταν μαζί με τον ΣΚ. Την επομένη το πρωί, που εγώ έπρεπε να σκουπίσω και να σφουγγαρίσω τα δωμάτια, ώστε τα παιδιά και εγώ να είμαστε μέσα σε ένα καθαρό και βιώσιμο χώρο, έβρισκα τη συλλογή των εντόμων και φυσικά την έστελνα στον κάδο των απορριμμάτων. Τότε, ο πανέξυπνος για να με κάνει να τον συμπονέσω και να μην πετάξω τη συλλογή του, έκλεγε και χτυπιόταν σαν τρελός! Όμως, εγώ ανένδοτη. Και αυτό, το αναφέρω γιατί θέλω να τονίσω, πως η αγάπη μας δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μας εμποδίζει προς την εκτέλεση του ορθού! Άλλο η αγάπη κι άλλο η ανοχή σε πράγματα που κάθε άλλο παρά καλό κάνουν στα παιδιά. Και με την επιμονή μας σε αυτές τις αρχές, δείχνουμε και στο παιδί ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να του πραγματοποιούμε όλες του τις επιθυμίες, πόσο μάλλον όταν μπορούν να γίνουν κι επιζήμιες για την υγεία του. Και να είστε σίγουροι ότι το παίρνουν το μήνυμα! Ίσως το παλέψουν λίγο παραπάνω, μα στο τέλος το μήνυμα βρίσκει αποδέκτη!