Το πρόγραμμα της κατασκήνωσης

Κάθε πρωί έπρεπε να ξυπνάμε γύρω στις 08.00. Αφού ντυνόμασταν και πλενόμασταν ανεβαίναμε σε μια μεγάλη αίθουσα, με τραπέζια και καρέκλες για όλους τους κατασκηνωτές, η οποία εκτελούσε χρέη τραπεζαρίας. Μπροστά υπήρχε ένα φαρδύ τραπέζι, στο οποίο καθόταν το προσωπικό, δηλαδή η υπεύθυνη ολόκληρης της κατασκήνωσης, οι ειδικοί παιδαγωγοί, ο γιατρός, η νοσηλεύτρια, οι ναυαγοσώστες, οι φύλακες της πύλης και παιδιά που διέπρεψαν στους παραολυμπιακούς αγώνες.

Το πρωινό περιελάμβανε γάλα, χυμό, βούτυρο, μαρμελάδες, μέλι, ψωμί καμιά φορά και κρουασάν. Όλα τα καλά, όπως καταλαβαίνεται. Αφού τελειώναμε το πρωινό μας, συγκεντρωνόμασταν στο μέσο του οικισμού μας, έτσι ώστε τα παιδιά να έρθουν κοντά, να παίξουν, να συζητήσουν και γενικά να αλληλεπιδράσουν. Έπειτα πηγαίναμε και πάλι στα σπιτάκια μας, για να βάλουμε τα μαγιό μας και να κατέβουμε στην παραλία, προκειμένου τα παιδιά να κολυμπήσουν, να παίξουν στη θάλασσα και να περάσουν όμορφα μεταξύ τους. Κατά το μεσημεράκι η πόρτα που οδηγούσε στην θάλασσα έκλεινε για λόγους ασφαλείας. Στις 14.00 τα μεγάφωνα μας καλούσαν για το μεσημεριανό, το οποίο ετοιμαζόταν για εμάς, στα μαγειρεία της κατασκήνωσης. Μετά το φαγητό, τα παιδιά κοιμόντουσαν ή απλά πλάγιαζαν ώσπου η ώρα να γίνει 18.00 και να μας φωνάξουν για το κολατσιό. Για το κολατσιό ήταν υπεύθυνη η αρχηγός κάθε ομάδας. Έπρεπε να μετρήσει τα άτομα της ομάδας που εκπροσωπούσε και να πάει να πάρει τα τεμάχια που της αναλογούσαν. Το κολατσιό δεν το παίρναμε στην τραπεζαρία, αλλά στον οικισμό μας! Εμείς βάζαμε τα παιδιά να καθίσουν σε κύκλο και όλοι μαζί τρώγαμε. Έπειτα είτε κατεβαίναμε κάτω στο γήπεδο όπου οι γυμναστές ετοίμαζαν γυμναστικές επιδείξεις και παιχνίδια για όλα τα παιδιά, είτε καθόμασταν στον οικισμό αφήνοντας τα παιδιά να παίξουν όπως εκείνα επιθυμούν. Στις 8 μας καλούσαν για το βραδινό. Το παίρναμε στην τραπεζαρία όπως ακριβώς και το μεσημεριανό. Έπειτα τα παιδιά και οι συνοδοί κατεβαίναμε στο ανοιχτό γήπεδο, όπου είτε βλέπαμε κάποια ταινία σε θερινό σινεμά, είτε οι γυμναστές έπαιζαν μουσική και τραγούδια για να διασκεδάσουν τα παιδιά. Κάθε φορά που είχαμε «ντίσκο», όπως το ονόμαζαν τα παιδιά, γινόταν πανικός. Όλοι όρθιοι χορό και τραγούδι! Να δεις χορευτικές ικανότητες… όσο για τις φωνητικές δεν το συζητάω καν! Αοιδούς είχε η ομάδα «των Μαχητών»! Στο τέλος κατά της 11 περίπου, τα παιδιά κοιμόντουσαν κι εμείς, οι συνοδοί συζητούσαμε τα νέα της ημέρας, τυχών προβλήματα που συναντήσαμε, τις επόμενες κινήσεις μας, γενικά ανταλλάσσαμε απόψεις, ιδέες και απορίες!

Παιδαγωγικά παιχνίδια

Οι γυμναστές κάθε απόγευμα, διοργάνωναν σκυταλοδρομίες, αγώνες μπάσκετ, τρέξιμο και κάθε φορέας δήλωνε συμμετοχή παράλληλα με κάποιον άλλο. Κάτω υπήρχαν καρέκλες για το κοινό, για όσους δηλαδή, δεν συμμετείχαν σε αυτόν τον γύρο κι ήταν εκεί για να εμψυχώσουν τους παίκτες! Έτσι τα παιδιά, γνωρίζονταν μεταξύ τους, έπαιζαν, υποστήριζαν την ομάδα τους, μαθαίνοντας παράλληλα να αγωνίζονται για να πετύχουν το επιθυμητό για αυτούς αποτέλεσμα. Επίσης, στις τελικές γυμναστικές επιδείξεις διοργανώθηκε μια μεγάλη γιορτή για όλα τα παιδιά της κατασκήνωσης! Κάθε φορέας, ετοίμασε ένα παιχνίδι έτσι ώστε να παίξουν όλοι μαζί, να γελάσουν και να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους! Τι μπουγελομαχίες, τι ζωγραφική με το στόμα, τι σκυταλοδρομίες, τα πάντα είχε εκείνη η γιορτή! Εμείς ετοιμάσαμε ένα υπέροχο παιχνίδι, δηλαδή τα παιδιά μας το ετοίμασαν, εμείς απλά συμμετείχαμε. Φουσκώσαμε μπαλόνια σε διάφορα σχέδια και χρώματα, τα κρεμάσαμε ψηλά με ένα σκοινί και καλούσαμε τους διαγωνιζόμενους, να αλείψουν με αφρό το μπαλόνι κι έπειτα με ένα ψεύτικο ξυραφάκι να ξυρίσουν το μπαλόνι, προσέχοντας μην το σκάσουν. Περιττό να σας πω ότι είχαμε πασαλειφθεί όλοι με αφρό, είχαμε γίνει παρδαλοί με τα διάφορα χρώματα που πετούσαν τα παιδιά και στο τέλος γίναμε και λούτσα από το αναμνηστικό μπουγέλο, που επιβάλλεται σε κάθε λήξη ενός γεγονότος κι είναι η επικύρωση πως «Του χρόνου θα είμαστε όλοι εδώ!». Ήταν υπέροχα!

Υποστήριξη των παιδιών αλλά και των συνοδών

Είναι απόλυτα φυσιολογικό, μέσα σε 15 ημέρες κοινής συμβίωσης να υπάρξουν εντάσεις τόσο ανάμεσα στα παιδιά, όσο κι ανάμεσα στις συνοδούς αυτών! Κάποια από τα παιδιά στην αρχή, ένοιωθαν λίγο άβολα είτε γιατί είχαν διαφωνίες με τη συνοδό τους, είτε γιατί τους έλειπαν οι δικοί τους, είτε γιατί δεν τα έβρισκαν με την παρέα τους. Πάντως κάτι τους έφταιγε και δεν υπάκουαν στα λόγια των συνοδών τους. Είναι σημαντικό, να δώσουμε στα παιδιά να καταλάβουν πως πρέπει να υπακούουν το συνοδό τους, διότι ο ίδιος έχει υποχρέωση να τους φροντίζει και να τους προφυλάσσει από επικείμενους κινδύνους. Τα παιδιά πρέπει να το καταλάβουν και να το κατανοήσουν απόλυτα αυτό. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, εμείς πρέπει να φανούμε σκληροί και άκαμπτοι. Είναι δύσκολο, το ξέρω καλά μα είναι απαραίτητο. Έχουμε τεράστια ευθύνη και οφείλουμε να κάνουμε τη δουλειά μας, όσο μπορούμε καλύτερα. Ακόμη κι αν κάποιο από τα παιδιά στενοχωρηθεί. Θα του περάσει σε λίγο και τότε όλα θα είναι και πάλι τέλεια! 'Aλλωστε, έχουν την ικανότητα να θυμώνουν και να ξεθυμώνουν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Στις μεταξύ τους σχέσεις υπήρχαν συχνά καβγαδάκια, τα οποία επίσης ξεχνιόντουσαν μέσα σε χρόνο μηδέν. Είναι απίστευτος ο τρόπος που σβήνουν όλα τα άσχημα δια μαγείας κρατώντας μόνο τα όμορφα, εν αντιθέσει με εμάς τις συνοδούς που μια λεπτομέρεια την μετατρέπαμε σε μείζον θέμα, κάνοντας τον κόσμο άνω κάτω! Αυτές οι 15 μέρες είναι για εμένα μεγάλο σχολείο… Πήρα μαθήματα ανθρωπιάς, από αυτά τα παιδιά που θα τα κουβαλώ για πάντα στην ψυχή μου. Και καλώ όλους σας, να ζήσετε αυτό το όνειρο… Θα με θυμηθείτε.

Επισκεπτήριο

Ήταν η ημέρα που οι πόρτες της κατασκήνωσης άνοιγαν, για όλους τους γονείς και τους συγγενείς που ήθελαν και μπορούσαν, να επισκεφθούν τα παιδιά μας. Οι γονείς του Φίλλιπου με είχαν ειδοποιήσει ότι, δεν θα μπορέσουν να έρθουν. Από την άλλη, τον ΣΚ θα τον επισκέπτονταν τα αδέρφια του, που κατοικούσαν στην Αθήνα. Από το προηγούμενο βράδυ με είχε ζαλίσει στην κυριολεξία «Κυρία μου αύριο θα έρθουν τα αδέρφια μου…», «Με αγαπούν πολύ τα αδέρφια μου…». Ένοιωθα την λαχτάρα του να βρεθεί μαζί με τους αγαπημένους του, να πάρει μια αγκαλιά ζεστή, να πούνε τα νέα τους, να γελάσουν. Όλο το βράδυ δεν έκλεισε μάτι από την αγωνία του, για την αυριανή μέρα. Από το χάραμα ήταν στο πόδι. Ξύπνησε και τον δύστυχο τον ΟΦ! Ούτε το πρωινό του δεν είχε φάει από την τόση του αγωνία! Από τις 12 άρχισαν να μαζεύονται στο χώρο της κατασκήνωσης, γονείς, φίλοι, συγγενείς… Όλη η κατασκήνωση γέμισε από κόσμο. Παντού αντηχούσαν γέλια, φωνές, ψίθυροι… Το μεγάφωνο συνεχώς φώναζε ονόματα «Να προσέλθει στην πύλη ο ΣΚ με τη συνοδό του…» και μετά άλλο όνομα…κι άλλο… Ο καημένος ο ΣΚ περίμενε καρτερικά να ακουστεί και το δικό του όνομα και να αντικρίσει επιτέλους τα αδέρφια του. Κάθε τόσο με ρωτούσε «Κυρία φώναξαν το όνομά μου» κι εγώ του έλεγα «όχι» και ξανά «όχι». Ώσπου ακούστηκε από τα μεγάφωνα το όνομα! Πέταξε μέχρι πάνω από τη χαρά του. Χοροπηδώντας φτάσαμε ως την πύλη. Μόλις τους είδε από μακριά έλαμψε το πρόσωπό του. Αφού φιλήθηκαν και γνωριστήκαμε λίγο, τους άφησα μόνους τους για να τα πούνε με την ησυχία τους! Ανέβηκα στον οικισμό, ετοίμασα ένα καφεδάκι και κάθισα μαζί με τις άλλες κοπέλες των οποίων τα παιδιά είχαν επισκεπτήριο. Δεν πρόλαβα να τελειώσω το τσιγάρο μου κι άκουσα το όνομα μου στο μεγάφωνο «Η συνοδός Γεωργιάδου Ειρήνη να προσέλθει στην πύλη…». Μπα, λέω. Λάθος έκανα δεν άκουσα καλά. Και τσουπ…πάλι «Η συνοδός Γεωργιάδου Ειρήνη να προσέλθει στην πύλη». Κατέβηκα του σκοτωμού να δω τι συμβαίνει και με φωνάζουν με τόση επιμονή. «Ο ΣΚ, σας αγαπά πολύ… Τόσο που δεν μπορεί ούτε λεπτό παραπάνω μαζί μας! Ας είναι όμως, αφού περνά όμορφα τότε όλα είναι εντάξει.», μου είπε ο αδερφός του, ενώ ο ΣΚ μου είχε πιάσει ήδη το χέρι για να φύγουμε. Αυτό για εμένα ήταν το καλύτερο δώρο! Συχνά τον μάλωνα και του έβαζα και τιμωρίες, παρόλα αυτά καταλάβαινε πως τον αγαπούσα και τον φρόντιζα. Αυτό για εμένα ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση.