Η αναχώρηση από Αθήνα για Πάτρα

Το επόμενο πρωί, αφού πήραμε το πρωινό μας και τακτοποιήσαμε τις τελευταίες λεπτομέρειες μέσα στα δωμάτια, βγήκαμε όλοι στο μέσο του οικισμού μας περιμένοντας το λεωφορείο, που θα μας μετέφερε πίσω στην αχαϊκή πρωτεύουσα. Ένοιωθα τόσο κουρασμένοι και συνάμα ήθελα να είχαμε λίγες ημέρες ακόμη στη διάθεσή μας. Όλα κύλησαν τόσο γρήγορα, που δεν κατάλαβα για πότε ήρθε η 18η του μηνός! Τα παιδιά συζητούσαν ζωηρά, περιμένοντας με αγωνία να φανεί το γνώριμο λεωφορείο και να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Ένοιωθαν κι εκείνα κουρασμένα… ήταν χαρούμενοι που θα έβλεπαν τους γονείς τους, λυπημένοι όμως, που θα αποχωριζόντουσαν τους φίλους τους και τις «κυρίες» τους! Έτσι μας έλεγαν… «κυρίες»!

Το λεωφορείο ήρθε και οι πρώτες βαλίτσες άρχισαν να μπαίνουν μέσα. Σε λίγα λεπτά η κατασκήνωση που μας χάρισε απλόχερα τόσες συγκινήσεις, ήταν πια παρελθόν. Ένα παρελθόν, που το θυμόμαστε όλοι με νοσταλγία. Τα παιδιά μέσα στο λεωφορείο, συζητούσαν τις εντυπώσεις τους, γελούσαν με τις πλάκες που είχαν σκαρώσει κι έκαναν ήδη σχέδια για το επόμενο καλοκαίρι… Τρεις ώρες μαζί τους πάνω στο λεωφορείο πέρασαν τόσο γρήγορα κι απολαυστικά! Πάντα οι ώρες περνούν όμορφα μαζί τους! Μόλις φτάσαμε στην Πάτρα και πλησιάζαμε στην περιοχή όπου μας περίμεναν οι γονείς, γαντζώθηκαν από τα παράθυρα, ψάχνοντας να βρούνε μέσα στο πλήθος τον δικό τους άνθρωπο…Το τι έγινε μόλις, έσμιξαν δεν μπορώ να σας το περιγράψω… Είναι τόσο ευαίσθητα πλάσματα, που δεν φοβούνται να προσφέρουν απλόχερα την αγάπη τους, ακόμη κι αν ο δέκτης δεν ανταποκριθεί στον επιθυμητό βαθμό. Οι γονείς από την άλλη, αφού αγκάλιασαν και καλωσόρισαν τα παιδιά τους, μας ευχαρίστησαν με τόσο ανθρώπινο και γλυκό τρόπο, που αν κάποιος από εμάς είχε αποφασίσει να μην ξανά συμμετάσχει, που πιστεύω κανείς δεν υπήρξε, και μόνο αντικρίζοντας αυτούς τους γονείς άλλαζε αμέσως γνώμη! Ο αποχαιρετισμός έγινε βιαστικά δίχως πολλά λόγια, που στο κάτω- κάτω δεν προσφέρουν τίποτα. Είχαν μιλήσει οι ματιές μας κι αυτό ήταν αρκετό!

Αντί υστερόγραφου

Θέλω τελειώνοντας να πω, ότι αυτή η κατασκήνωση ήταν για εμένα εμπειρία ζωής. Όταν ανακοίνωσα στην μητέρα μου, ότι θα συμμετάσχω στην κατασκήνωση και θα έχω συγκεκριμένες υποχρεώσεις, ήταν ανένδοτη. «Πού θα πας…είναι δύσκολα, ίσως σου κάνουν και τίποτα. Θα κοιμάστε και στο ίδιο σπιτάκι…όχι παιδί μου μην πας…», αυτά ήταν τα λόγια της! Είναι λόγια που συχνά ακούς από αδαείς ανθρώπους. Από ανθρώπους που ακούνε διάφορα από τριγύρω στην πραγματικότητα όμως, δεν γνωρίζουν τίποτα. Κι η δουλειά η δικιά μας είναι να διαγράψουμε τις ψευδαισθήσεις, οι οποίες έχουν κάνει κατάληψη στο μυαλό τους και στην θέση τους να βάλουμε τη μία και μοναδική αλήθεια! Τα παιδιά αυτά, ότι και να έχουν κάθε άλλο παρά επικίνδυνα είναι. Τους αγοράζεις μια καραμέλα και πετάνε στο ταβάνι… Η ψυχούλα τους είναι τόσο αγνή και καθαρή, που μόνο κακία δεν έχει μέσα. Είναι παιδιά που ξέρουν να διασκεδάζουν, να περνούν ευχάριστα δίχως συνομωσίες και διαπλοκές, όπως συμβαίνει με εμάς! Είναι παιδιά που ξέρουν να δίνουν αγάπη. Μου έμαθαν να αγαπώ δίχως να ζητώ αντάλλαγμα, με άφησαν να μπω στον κόσμο τους, τον κόσμο που μόνο χαρά έχει να σου προσφέρει… Αυτά τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη τη συμπόνια σας. Πιστέψτε με. Δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο θα πρέπει να τους λυπηθείτε και να στρέψετε τα μάτια σας επάνω τους με οίκτο! Κάθε άλλο…, τα ίδια έχουν να σας μάθουν πολλά μικρά μυστικά ευτυχίας. Γιατί όταν, καταλάβουμε την ματαιότητα τότε θα δούμε πως ο οίκτος θα έπρεπε να ήταν για το δικό μας πρόσωπο… Στην κατασκήνωση είχαμε μαζί μας και τον 13χρονο ΣΓ. Ο ΣΓ είναι επιληπτικός με στοιχεία σχιζοειδούς προσωπικότητας. Εγώ πιστεύω πως έχει και πολλά στοιχεία αυτισμού. Από την πρώτη στιγμή, ήρθαμε πολύ κοντά, αν και τον είχε υπό την προστασία της άλλη συνοδός. Του έκανα πλάκες, γελούσαμε, κολυμπούσαμε… Έδειχνε πως με συμπαθεί κι εκείνος. Όταν η κοπέλα που τον συνόδευε μου πρότεινε να του κάνω απασχόληση από τον Σεπτέμβρη διότι εκείνη, τελείωνε τις σπουδές της, ενθουσιάστηκα. Το μόνο που στην αρχή με απασχόλησε, ήταν πως ο Γιαννάκης είναι ένα εύσωμο παιδί για την ηλικία του, πολύ ψηλός και με μεγάλη μυϊκή δύναμη. Στην πορεία όμως, αφότου δέχτηκα και τώρα είμαστε μαζί 9 μήνες, βλέπω πως ακόμη και η δύναμη τους, μπορεί να περιοριστεί με μικρά τρικς. Το μόνο που χρειάζεται είναι πολύ αγάπη…, αυτό θα το λέω πάντα. Και φυσικά τα φάρμακά του! Αν και η μαμά μου, ακόμη και μετά από τόσους μήνες με πιέζει να τον αφήσω, γιατί φοβάται, εγώ παραμένω και είμαι πολύ ευχαριστημένη με αυτό που κάνω. Είναι δύσκολο ναι, μα πως θα εξοικειωθείς με το αντικείμενο αν δεν έρθεις κοντά τους και δεν δουλέψεις μαζί τους…Στην αρχή με χτυπούσε…τώρα δεν τολμάει ούτε για πλάκα να το κάνει. Ίσα ίσα που με προστατεύει κιόλας! Δεν θα σας κουράσω άλλο! Άλλωστε δεν μου αρέσει να φτιάχνω πορτρέτα αγγέλων… Όλοι είμαστε άνθρωποι κι έχουμε δικαίωμα και στα όμορφα και στα άσχημα αυτής της ζωής. Καλώ όλους εσάς που διαβάζεται αυτές τις γραμμές, να έρθετε κοντά μας και να γνωρίσετε μόνοι σας αυτό που ζούμε στην κατασκήνωση. Και τότε θα διαπιστώσετε, πως τα λόγια είναι πολύ λίγα για να περιγράψουν την μαγεία των όσων ζούμε εκεί!

• Ειρήνη Γεωργιάδου [ΕΙΡΗΝΗ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ] Εκπαιδευόμενη κοινωνική λειτουργός, Α.Τ.Ε.Ι. Πάτρας 4/3/2006 Σημείωση: Το κείμενο γράφτηκε για λογαριασμό του NOESI.gr. Τα πνευματικά δικαιώματα παραμένουν στην κατοχή του συγγραφέα του. Για αναδημοσίευση ζητήστε άδεια.