νόηση, ετών 18:)

Με αφορμή το βιολόγιο "Όσο μεγαλώνει θα είναι πιο δύσκολα;", νιώθω την ανάγκη να εκθέσω λίγο το θέμα. Αλήθεια, για όλα τα στραβά που συμβαίνουν στα παιδιά μας φταίει ο αυτισμός; Για τα παιδιά που δεν έχουν αυτισμό, αλλά είναι και αυτά δύστροπα, τι ακριβώς φταίει; Μήπως πρέπει να σταματήσουμε να γενικεύουμε καταστάσεις; Μήπως πρέπει να σταματήσουμε να δικαιολογούμε πάντα μια κατάσταση σύμφωνα με την λέξη "αυτισμό"; Μήπως "ο αυτισμός" μας βολεύεί για να δικαιολογήσουμε καταστάσεις που δεν μπορούμε να χειριστούμε, τη στιγμή που ως ασθένεια δεν έχει οριοθετηθεί επιστημονικά ακόμα, επομένως όλα τα κακά νοούμενα μπορούν να τοποθετηθούν μέσα σε αυτό το πλαίσιο; "Ο χαρακτήρας του παιδιού" ή "η διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός παιδιού" σας λέει τίποτα; Μήπως ο τρόπος που πρέπει να κατανοούμε κάθε διαφορετικό παιδί; Την περίπτωση να μη μας αρέσει ένας άνθρωπος χωρίς να μας έχει κάνει κάτι ή να μας έχει κάνει, τη θυμάστε καθόλου; Γιατί θα πρέπει οπωσδήποτε σε ένα παιδί να του αρέσει να του ανοίγουν με βία τα μάτια και να του βάζουν ένα υγρό που σίγουρα θα του δημιουργεί τσούξιμό και γεύση πικρή; Γιατί θα πρέπει να αρέσει σε ένα παιδί η μορφή ενός γιατρού την στιγμή που το έχει πονέσει; Όλα αυτά είναι θέμα αυτισμού; Μήπως τελικά όλοι μας, λίγο πολύ, βρισκόμαστε στο φάσμα του αυτισμού; Το ερώτημα διαφέρει όταν λέμε "Πώς μπορώ να χειριστώ το παιδί μου για μια κατάσταση" από το ερώτημα "Το παιδί μου δε δέχεται καταστάσεις λόγω αυτισμού". Επαναλαμβάνω, ας μην τα βάζομε όλα σε ένα καζάνι. "Γενικά" σκέφτομαι, ότι κάθε παιδί που βλέπω στο δρόμο να είναι επιθετικό, υπερκινητικό, δύστροπο είναι αυτιστικό. "Γενικά", σκέφτομαι, ότι ελάχιστοι γονείς , προσπαθούν να κατανοήσουν τον χαρακτήρα , την προσωπικότητα και τις ανάγκες, των παιδιών τους είτε αυτά κινούνται στην σφαίρα του φυσιολογικού, του αυτιστικού, του δυσλεκτικού και αν θες ακόμα και του εντελώς αβοήθητου σπαστικού φάσματος. Καλή σας μέρα!