Η θεραπεία μέσω της αγκαλιάς (ή θεραπεία κρατήματος) απέσπασε σημαντικά την προσοχή, όταν η Dr Martha Welch, Παιδοψυχίατρος από τη Νέα Υόρκη, άρχισε να τη χρησιμοποιεί ως μέσω εργασίας με τα παιδιά με αυτισμό. Η δουλειά της δημοσιεύτηκε στο βιβλίο "Holding Time".

Η θεραπεία μέσω της αγκαλιάς περιλαμβάνει ένα άτομο, συνήθως τη μητέρα ή τον θεραπευτή που κρατά στενή επαφή με το παιδί με αυτισμό, ώστε να εξασφαλίζεται μεταξύ τους οπτική επαφή. Ο σκοπός είναι να προκληθεί σκόπιμα στο παιδί εξάντληση και κόπωση, μέχρι να έχει ανάγκη και να δεχτεί ικανοποίηση και ανακούφιση. 

Οι υποστηρικτές της θεραπείας αυτής αναγνωρίζουν ότι ο αυτισμός οφείλεται σε έλλειψη συναισθηματικής ισορροπίας (το χαρακτηρίζουν "κυριαρχία άγχους και έλλειψη συναισθηματικής ισορροπίας") που εμποδίζει το παιδί να μάθει μέσω της συναναστροφής με τους άλλους και τελικά οδηγεί σε αποξένωση από το κοινωνικό περιβάλλον.

Υποστηρίζεται πως αυτή η συναισθηματική ανισορροπία προέρχεται από την έλλειψη δεσμού μεταξύ μητέρας και παιδιού. Αυτός ο δεσμός μπορεί να δημιουργηθεί μέσω μιας νέας δυνατής συναισθηματικής σχέσης ανάμεσά τους. Για να γίνει αυτό, η θεραπεία προκαλεί δυσαρέσκεια στο παιδί και μετά του προσφέρεται η απαραίτητη ικανοποίηση.

Υπάρχουν τρία στάδια στη διαδικασία της θεραπείας.

Κατά τη διάρκεια του πρώτου σταδίου (σύγκρουση), η μητέρα και το παιδί τοποθετούνται έτσι ώστε να βρίσκονται σωματικά κοντά και να υπάρχει βλεμματική επαφή- υπό πίεση αν χρειαστεί. Αυτό οδηγεί στο δεύτερο στάδιο (απόρριψη), όπου το παιδί μπορεί να εναντιωθεί στην αγκαλιά. Όταν το παιδί σταματήσει αυτή την πάλη, το τρίτο στάδιο (επίλυση) έφτασε, όπου αναγνωρίζεται η δημιουργία ενός δυνατού και διαρκούς δεσμού μεταξύ τους.

Κίνδυνοι μέσω της θεραπείας κρατήματος. 

Παρόλο που η τεχνική αυτή αρχικά προοριζόταν για ενήλικες με αυτισμό, χρησιμοποιήθηκε επίσης και σε παιδιά, έφηβους και νέους με "διαταραχές προσκόλλησης".

Οι υποστηρικτές της πρακτικής αυτής την αναγνωρίζουν ως τεχνική για το καλό του παιδιού, μια αρκετά συνηθισμένη δικαιολογία που χρησιμοποιείται για τις μορφές τιμωρίας που συμπεριλαμβάνουν και το χτύπημα στον πισινό. 

Όπου χρησιμοποιείται πίεση, η αυθεντικότητα της "επιτυχίας" τίθεται υπό αμφισβήτηση. Όταν ένα παιδί δεν μπορεί να πει "όχι", τι σημαίνει το "ναι" του; Το παιδί όταν δέχεται εξαναγκασμό, έχει μάθει να προσποιείται συμπεριφορά προσκόλλησης. Αυτή η προσποίηση, θεωρείται από πολλούς το κύριο χαρακτηριστικό της αντικοινωνικής προσωπικότητας. Η χρήση πίεσης σε ένα παιδί είναι πάντα ένας παράγοντας κινδύνου, και δεν είναι ποτέ δικαιολογημένη εκτός αν η ζωή ή η υγεία του παιδιού βρίσκεται σε κίνδυνο, και δεν υπάρχει καλύτερη λύση. 

Mετάφραση: 

• Νίκη Πορτοκαλλά, Ψυχολόγος

​Η μετάφραση έγινε για λογαριασμό του NOESI.gr.