Περήφανοι γονείς ("Η μητέρα ως βασικός παράγοντας της ανάπτυξης της προσωπικότητας του παιδιού")

Oνομάζομαι Αριστέα Μιχαλακάκου, είμαι 42 ετών, είμαι μονογονέας, ζω όλα μου τα χρόνια στο Πέραμα και είχα και εγώ την τύχη και την ευλογία του θεού να γίνω μητέρα πριν 6,5 χρόνια. Είμαι η μαμά του Παναγιώτη, ενός χαρισματικού παιδιού με ιδιαίτερες ικανότητες - παιδί ΑΜΕΑ - παιδί με αναπηρία, ειλικρινά δεν με ενοχλεί όπως και να τον πείτε, καμία ταμπέλα δεν με τρόμαξε ποτέ και για καμία ταμπέλα δεν νιώθω άβολα ή ντροπή.

(*) Η ομιλία μου από την εκδήλωση Mother”s Day που διοργάνωσε ο πολιτιστικός "Σύλλογος Εν Πειραιει". Θέμα: Η μητέρα ως βασικός παράγοντας της ανάπτυξης της προσωπικότητας του παιδιού. Αφιερωμένη στην Μαμά μου.

Τα νέα μας τώρα που πλέον γίναμε 7 και είμαστε συνέχεια θυμωμένοι..

Ναι, ειχαμε γεννεθλια πριν 2 μερες. Δεν το πιστεύω οτι πλέον ειναι 7 χρονών ο αντρούλης μου.

Ο Ιασωνας πήρε διαγνωση στα 2.5 (ΔΑΔ) και την χασαμε στα 4.5 και εγινε ειδικη διαταραχή λόγου... αν κι εγω πιστεύω οτι ειμαστε με το ενα πόδι στο φασμα, ισως Άσπεργκερ?

Οι μικροί μου ήρωες!

Τα δίδυμα αγόρια μου έχουν αυτισμό. Με αφορμή τη παγκόσμια ημέρα αυτισμού, εγώ γενικότερα είμαι κατά τέτοιων βαρύγδουπων σε εισαγωγικά ημερών, αλλά θα το παρακάμψω και θα μοιραστώ μαζί σας μια φράση του ενός απο τους γιους μου, o άλλος δεν έχει ιδιαίτερα επικοιωνιακό λόγο, όταν του έκανα παρατήρηση να μην ανακατεύει το σπίτι μου απάντησε με το περίεργο μυαλουδάκι του...

Πραγματικά παππούς!!!

Πέρασαν 5 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία φορά που έγραψα για τον Άρη μου. Το καμάρι μου λοιπόν είναι πλέον σχεδόν 19 χρόνων. Τα τελευταία 3 χρόνια πηγαίνει στο Θεοτόκος , όπου εκεί είναι στο τμήμα μαγειρικής. Τα τελευταία όμως 5 χρόνια έχει κάνει άλματα στην κολύμβηση αλλά και στον χορό. Είναι στο χορευτικό τμήμα του αθλητικού σωματείου "ΑμεΑ Τυρταίος" και κάθε Σάββατο έχει μάθημα.

Ο παραλίγο ...παππούς (σχεδόν) "...πατέρας του Άρη και του Χρόνη" όπως τον γνωρίσαμε επιστρέφει στο "βιολόγιο" που ξεκινούσε πριν από 9 χρόνια ως εξής:

Γεια σας. Γονιός 2 πιτσιρικάδων, 12 ο μεγάλος (Χρόνης) και 10,5 ο μικρός (Άρης). Ο Άρης αυτιστικό. Σαν να μην έφτανε αυτό έχουμε και τις κρίσεις επιληψίας. Δυστυχώς πριν 5 μέρες έγινα θεατής μιας κρίσης ακόμα (12-20 δευτερόλεπτα). Διαβάστε όλο το βιολόγιο του Almak έχει μεγάλη αξία!

Ώρες - ώρες με πιάνει ένα παράπονο...

Είναι 21.14μμ... τα παιδιά κοιμήθηκαν και κάθομαι με τις σκέψεις μου για την μέρα που μας πέρασε... κάτι τέτοιες ώρες είναι που με πιάνει το παράπονο και λέω "γιατί εγώ οφείλω να είμαι δίπλα σε αυτούς που το ζητάνε κι εγώ τις περισσότερες φορές να είμαι μόνη μου?"... Μετά σκέφτομαι "καλύτερα ρε Κατερινιώ να μην έχεις και υποχρέωση"... Προσπαθώ να κάνω κάθε μέρα κάτι για το όποιο στο τέλος της ημέρας θα είμαι περήφανη ...και μετά σκέφτομαι "γιατί να μη είμαι περήφανη? Έχω 3 άντρες (άντε μαζί με τον σκύλο 4) και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα καταφέρνω μια χαρά"... οπότε well done Kathrin... καληνύχτα φίλοι μου...

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα...

Καλοί μου συνοδοιπόροι στο Νόηση. Αυτή θα είναι μια ανάρτηση "βιολογίου" με όλη τη σημασία της λέξεως, καθώς αφορά την προσωπική μου πορεία και ζωή. Θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας, για το λόγο ότι ίσως κάποιοι από σας να είναι ή να πρόκειται να έρθουν στη θέση μου και μήπως βοηθηθούν από αυτά που έπαθα εγώ.

Βέλος που δείχνει σημαντικό περιεχόμενο. Φλασμπάκ! Πριν ...3 χρόνια όμως. Αναβιώνουν μερικές ωραίες αναρτήσεις, από τη σειρά (tag) "Περήφανοι γονείς"

Ο Νικανωράκος μου (κόλπο για πολλά φιλιά)

Ακούστε τι με κάνει συνέχεια... Λες και δεν τον σκάω στα φιλιά όλη μέρα, τι λέει ο πονηρούλης για να παίρνει κι άλλα φιλιά... Με πονάει μάτι... (φιλάκι εγώ), άααλλο μάτι (φιλάκι), πονάει γότανο...πονάει ώμο...(φιλάκια) πονάει κέρι...πονάει κεπάλι...(γαργαλιέται στο κεπάλι) πονάει...ακόμα και η θουθου...Τι πονηρό ζουζούνι είναι...τι!!! Όλη μέρα ''πονάει''!!! Λένα

Ο Νικανωράκος μου (τον ρωτώ - Μ' αγαπάς πολύ;)

Τον ρωτάω μ'αγαπάς; ΠΟΛΥΥ!!! Μέχρι που; λέω ΑΤΕΡΙΑ!!! Και; που αλλού; ΛΗΛΙΟ!!! Λένα

Για τα καμάρια μας με αυτισμό

Τα παιδιά τα δικά μας είναι πιο όμορφα και πιο δυνατά από όλα τα παιδιά. Γιατί πιστέψτε με ότι θέλει δύναμη να κάνεουν αυτό που κάνουν, το ότι προτιμούν να μένουν στον κόσμο που έχουν επιλέξει. Γιαυτό πρέπει να καμαρώνουμε για όλα τα παιδιά μας γιατί αυτό δεν το επιλέξαμε εμείς να γίνει αλλά ο Θεός.

Γιορτή της μητέρας, μαμάδες που μπορούν να τα καταφέρουν

Πιστεύω πως αφού είχαμε την "τύχη" (γιατί για όλο και περισσότερα ζευγάρια πλέον θεωρείτε μεγάλη τύχη να αποκτήσουν παιδιά) να φέρουμε στον κόσμο ένα από τα ιδιαίτερα παιδιά του θεού (διότι τα παιδιά δεν είναι δικά μας, του θεού είναι, απλώς μας τα εμπιστεύθηκε, και μαζί με αυτά το δύσκολο έργο να τα μεγαλώσουμε σωστά)μας δώθηκε και η δύναμη για να τα μεγαλώσουμε. Ο θεός μας επέλεξε γιατί ήξερε πως αυτά τα ιδιαίτερα παιδιά του θέλουν και ιδιαίτερους γονείς μα πάνω απ΄όλα ιδιαίτερες μαμάδες.