νόηση, ετών 18:)

Διάβασα κάπου μία προσευχή που σήμερα στιγμάτισε την σκέψη μου.Σας την παραθέτω... "Θεέ μου δε σου ζητώ ξεκούραση και ηρεμία, της ψυχής ή του σώματος... Δεν ζητώ πλούτη, επιτυχία ή ακόμη υγεία. Αυτά τα πράγματα τα ζητούν τόσο πολύ και άρα δε θα έχεις άλλα να δώσεις. Δώσε μου Θεέ μου αυτά που σου έχουν περισσέψει. Δώσε μου αυτά που κάνένας δε θέλει από εσένα..." Και εδώ είναι αυτά που προσεύχομαι σε σένα ΘΕΈ ΜΟΥ ...να έχω το κουράγιο να μην αρκούμαι στην εύκολη λύση ...να μπορώ να προστατεύω τα ανέφικτα και υπερβολικά όνειρά μου και να μάχομαι για αυτά. ....να μην κάνω την παραίτηση επιλογή ...να μην θεωρώ το "αδύνατον" δεδομένο αλλά προσωρινό ...να είναι η έκπληξη ο σύμμαχος της αυριανής μου μέρας. ...η ήρεμη και σιωπηλή απελπισία να δώσει την θέση της σε ακατάπαυστο αγώνα ακόμα και αν δεν τον κερδίσω. ...να μην κάνω τον φόβο επιλογή γιατί ο φόβος είναι φυλακή που παγώνει την σκέψη και το συναίσθημα.Να μπορώ να αντιστέκομαι στην εξαθλίωση του φόβου γιατί ο έμφοβος άνθρωπος είναι ανελεύθερος άνθρωπος ...να ζω και όχι απλά να επιζώ ...να κρατάω την ελπίδα λάβαρο ακόμη και αν όλα έχουν γύρω μου καταρρεύσει. Να στέκει εκεί ματωμένη, σκισμένη, κουρελιασμένη ,να συντροφεύει την ψυχή μου και να οδηγεί τον αγώνα μου.