Ισορροπία...

Πριν ακομα τον γεννησω, εχω υπαρξει η φωνη του Γιαννη, ο υπερασπιστης του απεναντι στον κοσμο, η αδιαπεραστη ασπιδα του. Οταν ο Γιαννης δεν μπορουσε να κανει κατι, το βγαζαμε απο το μενου... Οταν δεν μπορουσε να φαει κατι, το διεγραφα μεχρι να μπορεσει. Ομως, οπως ξερετε, δεν εχω μονο ενα παιδακι, εχω δυο... και ειναι διδυμα. Αχ, αυτη η σωτηρια η δικαιολογια του "εσυ εισαι μεγαλυτερος" (ή μικροτερος). Ειναι λογικη, στεκει και δεν πληγωνει ενα παιδι. Τι να πω εγω στον δικο μου?? "Εχεις συνδρομο Ασπεργκερ"? "Εχεις κινητικα προβληματα"? :( Σημερα με φωναξε η διευθυντρια. Ευτυχως, ευτυχως, η δασκαλα απο περισυ εφυγε!!! Η φετινη μου φαινεται πιο αυστηρη, πιο σοβαρη, πιο στον ελεγχο των πραγματων. Εχει και μικρα παιδια!! Κατα την ταπεινη μου αποψη, αν δεν εχει παιδια, δεν καταλαβαινεις πληρως. Το εμαθα αφου εκανα παιδια και εγω. Αλλιως εβλεπα τους μαθητες μου μετα τα παιδια, αλλο νοημα πηραν ολα... Ετσι λοιπον, πριν φυγει η δασκαλα και η παραλληλη,εκαναν μια γραπτη εισηγηση οτι ειναι καλυτερο τα παιδια να χωρισουν. Οταν ο Κωνσταντινος ειναι μονος του, ειναι απιθανος!! Ο πρωτος!! Οταν ειναι μαζι, ο Γιαννης τον παρασερνει και ο Κωνσταντινος δεν αποδιδει. Αυτο με τσακισε... Αισθανομαι απαισια! Ολη του την ζωη ο Κωνσταντινος εχει κανει παραχωρησεις για τον Γιαννη. Ειμαι η φωνη του Γιαννη... εχω παραμελησει τον Κωνσταντινο? Τον γλυκο μου, υπομονετικο, ευκολο, συζητησιμο και ολιγον τι παραπονιαρη Κωνσταντινο? Τον αδικησα? Φυσικα μπροστα τους προσπαθω να κρατησω μια ισορροπια. Τους μαλωνω το ιδιο, τους φερομαι το ιδιο, τους τιμωρω το ιδιο. Αλλα απο την αλλη, δεν εγραψα τον Κωνσταντινο ποδοσφαιρο που τοσο μα τοσο θελει γιατι δεν εχω καποιον να μου κρατησει τον Γιαννη και ο ιδιος δεν τα καταφερνει ακομα κινητικα για να παιξει. Τωρα φοβαμαι οτι ο Γιαννης θα πληγωθει αν ο αδελφος του αλλαξει ταξη... αλλα κραταω τον Κωνσταντινο πισω ετσι? Χριστε μου, τι να κανω? Πως να κρατησω την ισοροοπια. Αισθανομαι οτι ειμαι πανω σε ενα τεντωμενο σχοινι και προσπαθω να φτασω καπου (που αραγε?) και καποιος το κουναει συνεχεια με αποτελεσμα να μην ειμαι ποτε στην μεση αλλα ποτε να γερνω απο δω και ποτε απο'κει. Τι να κανω? Τι να κανω? Και πως ξερω οτι ειναι το σωστο? Και αν κανω λαθος, θα με συγχωρησουν ποτε τα αγορια μου?? Ολοι λενε για στηριξη γονεων... αλλα ποτε δεν την ειχα. Κανεις δεν καταλαβαινει, ουτε ο αντρας μου. Ακομα μου συζηταει πραγματα που μου δειχνουν οτι μετα απο 7 χρονια σχεδον, και ΑΚΟΜΑ δεν εχει καν καταλαβει την διαγνωση του παιδιου και πιο σημαντικο, τις ικανοτητες του!! Σοβαρα τωρα φιλοι μου... τι να κανω? Φιλικα οπως παντα, Τινα

Σχόλια

Γειά σου Τίνα μου, καταλαβαίνω τι περνάς

Υποβλήθηκε από megd Παρ, 14/09/2012 - 11:37

Γεία σου Τίνα μου, Καταλαβαίνω τι περνάς έχω και εγώ 2 παιδια τη Μαριτίνα μου 11 ετων στο φάσμα της αναπτυξιακής διαταραχής και το Δημήτρη μου 3,5 χωρις κανένα θέμα. Είναι πολυ δύσκολη η απόφαση που πρέπει να πάρεις και σαν τρίτη σου λέω ότι πρεπει να αφήσεις τον Κωνσταντίνο , μην τον κρατάς πίσω για να μπορέσει στο μέλλον να να είναι δίπλα στον αδερφό του όχι απο υποχρέωση ούτε επειδή πρέπει αλλά γιατι θα το έχει επιλέξει ο ίδιος και αυτό μπορεί να γίνει αβίαστα αν τα παιδια μας δεν νιώσουν οτί τα αδέρφια τους τους είναι βάρος η αθελά τους τους στέρουν πράγματα, καταστάσεις η ακομα και ευκαιρίες . Εύχομαι η απόφαση που θα πάρεις να είναι η καλύτερη δυνατή και για τα δυο σου αγγελούδια ΦΙΛΙΑ

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Και εγώ πιστεύω πως πρέπει να αφήσεις τον Κων/νο να προχωρήσει

Υποβλήθηκε από Μυρτώ Κ Παρ, 14/09/2012 - 15:59

Και εγώ πιστέυω πως πρέπει μάλλον ν αφήσεις τον Κωνσταντίνο να προχωρήσει, θα είναι καλό για τον ίδιο και νομίζω και για τη σχέση τους παρακάτω. Κι αν ο μικρός δεν καταλάβει τον πραγματικό λόγο που χωρίζονται, να μην πληγωθεί.. προφανώς θα σοκαριστεί στην αρχή αλλά ίσως τον δυναμώσει ο χωρισμός παρακάτω.. Βέβαια αυτά σκέφτομαι έγω που δεν είμαι κι αυθεντία στις συμβουλές. Οτι κι αν αποφασίσεις πάντως είναι δεδομένο πως θα είναι από αγάπη και για τους δύο.

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Εχω δυο παιδιά, το ένα με βαριά εκδοχή ΔΕΠΥ, το άλλο χαρά Θεού

Υποβλήθηκε από Anamela Παρ, 14/09/2012 - 16:32

Καλησπέρα Τίνα, Έχω δυο παιδιά, το ένα με σοβαρή επιληψία και ένα σύνδρομο σαν βαριά εκδοχή της ΔΕΠΥ και το άλλο χαρά Θεού... Ο μεγάλος μου (που έχει το πρόβλημα) είναι 23 και η κόρη μου 17. Άρα έχω περάσει από εκεί που είσαι. Πρώτα βγες από την ενοχή. Σε ακινητοποιεί δεν σε βοηθάει σε τίποτα. Είναι πολύ ανθρώπινο να προσπαθείς να προστατέψεις το παιδί που μειονεκτεί και στην προσπάθεια αυτή να παίρνεις βοήθεια από όπου μπορείς (ακόμα και από το άλλο σου παιδί). Ήδη όμως είσαι στη φάση που συνειδητοποιείς, οτι αυτό μπορεί να είναι σε βάρος του γερού παιδιού σου. Για έναν έντιμο άνθρωπο αυτό είναι το σημείο χωρίς επιστροφή. Θα απελευθερώσεις το γερό παιδί από τα δεσμά που άθελα σου του έβαλες, και θα φορτωθείς όλη την ευθύνη και τον κόπο στήριξης του μειονεκτικού παιδιού μόνη σου (μην ανοίξουμε τώρα το θέμα πατέρας...) Μετά από χρόνια θα καμαρώνεις ένα παιδί που τα καταφέρνει στη ζωή και ένα που δυσκολεύεται, αλλά πήρε από σένα ότι καλύτερο είχες να δώσεις. Καλή δύναμη από την καρδιά μου!

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Ακολούθησε το ένστικτό σου

Υποβλήθηκε από Jo Παρ, 14/09/2012 - 20:49

Το να στηρίζεις παραπάνω τον Γιάννη είναι απόλυτα κατανοητό, φυσιολογικό, αναμενόμενο και τόσο αποδεδειγμένα καλό για αυτόν. Και τώρα η ζωή σου ζητά να δεις και τον Κωνσταντίνο παραπάνω. Μην κολλάς στις λεπτομέρειες και στις φοβιές σου για τον Γιάννη. Γιατί όχι? Συζήτησέ το μαζί τους. Ζύγισε αυτά που θα σου πουν χωρίς να ξεχάσεις να ζυγίσεις αν και εσύ είσαι έτοιμη. Ποιος είναι αυτός που θα σε κρίνει? Ποιο καλό σου παιδάκι θα σου πει ότι δεν έκανες κάτι καλά? Και εμείς υπήρξαν στιγμές που κρίναμε τους γονείς μας για κάποια επιλογή που έκαναν για εμάς, για τα όνειρα αν θες που είχαν και δεν τους τα πραγματοποιήσαμε. Είχαμε δίκιο? Ας έρθει να κάνει κάποιος αυτά που κάνεις αν νομίζει ότι μπορεί να τα κάνει καλύτερα. Όσον αφορά τους άντρες μας,μάλλον εκείνοι όντας πιο απλοί έχουν πιο πολύ συμβιβαστεί με το πρόβλημα από εμάς και δίνουν εκείνο που μπορούν μέχρι εκεί που μπορούν.Θα ήταν πολύ κουραστικό να προσπαθήσουν παραπάνω. Και είναι, δεν είναι? Κι έτσι λοιπόν η δική μου γνώμη είναι να δοκιμάσεις να είσαι λίγο πιο ελαστική με τον εαυτό σου και με τον άντρα σου. Κάνε το σύνθετο απλό. Συζήτησέ το με τα παιδιά σου και τον άντρα σου, κλάψε αν το χρειάζεσαι, κοίτα ψηλά κι ακολούθησε το ένστικτό σου. Αυτό το αλάθητο ένστικτο της μάνας, που ενεργοποιείται μέσα από την αγάπη της για τα παιδιά της και το σύντροφό της. Καλή αρχή και καλή δύναμη. Σας εύχομαι τα καλύτερα. Με εκτίμηση, Γεωργία ΥΓ: Αυτή η σωτήρια δικαιολογία που είπες για το μεγαλύτερο παιδί δεν ξέρεις πόσο πληγώνει. Είναι ίδια παγίδα με το κοίτα το άλλο παιδάκι που δεν κλαίει, κοίτα τι όμορφα που κάθεται.

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Πέφτω από τα σύννεφα

Υποβλήθηκε από Γλυκερία Καρύδη Παρ, 14/09/2012 - 22:34

Θα ήθελα να με συγχωρήσετε για αυτή την παρέμβασή μου αλλά θα εκφράσω αυτά που σκέφτομαι με ειλικρινεια και σεβασμό στο πρόσωπο σας. Πολλές φορές οι λέξεις που χρησιμοποιούμε εκφράζουν και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε αυτά που μας συμβαίνουν.Είμαι λίγο σοκαρισμένη με τις λέξεις που χρησιμοποιείται όπως: ΚΟΠΟΣ, ΜΕΙΟΝΕΚΤΙΚΟ ΠΑΙΔΙ, ΑΠΑΛΛΑΞΕΙΣ, ΦΟΡΤΩΘΕΙΣ, ΕΥΘΥΝΗ, ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙΣ, ΤΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ...ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΧΑΡΑ ΘΕΟΥ. Εχοντας 7 παιδιά η ίδια δεν έχώ επιτρέψει ποτέ στον εαυτό μου να εκφραστώ έτσι για τον Οδυσσέα παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Δεν επιτρέπω ούτε σε εμένα, ούτε και στα υπόλοιπα παιδιά να οικτήρουν τον αδερφό τους ή να τον θεωρούν βάρος απο το οποίο πρέπει να απαλλαχθούν. Είναι αξιοπρέπεια του ανθρώπου να στηρίζει αυτούς που αγαπάει σε όποια κατάσταση και αν είναι και οχι να τους βλέπει ως βάρος ή φορτίο. Δυστυχώς η αναπηρία μπορεί να συμβεί στον καθε έναν απο εμάς αναπάντεχα και αυτό είναι κάτι που πρέπεινα το εμπεδώσουμε εμείς πρώτα και να το διδάξουμε στα παιδιά μας. Όσο για το "ΧΑΡΑ ΘΕΟΥ" ποιος μπορεί άραγε να μιλήσει εκ μέρους του Θεού και να πεί ποια είναι η χαρά του; Για μένα προσωπικά το παιδί μου που βρίσκεται στην εντατική, τραχειοστομημένο χωρις κίνηση στα κάτω άκρα εδώ και ένα μήνα είναι ΧΑΡΑ ΘΕΟΥ γιατι μπορώ και βλέπω την ψυχή του, τον αγώνα του, την αγάπη που εμπνέει στους ανθρώπους γύρω του και που κάνει ακόμη και τους νοσηλευτές και τους γιατρούς να τον λατρεύουν. Αν είναι λοιπόν να υπάρχει αυτό το πλάσμα και να ομορφαίνει την ζωή μας μπορώ να τον σηκώνω στον ώμο μου μέχρι να πεθάνω, μπορώ να γίνω η αναπνοή του και τα πόδια του και ό,τι άλλο χρειαστεί. Όχι από οίκτο και ανάγκη αλλά από αγάπη που μπορεί να βλέπει πέρα απο το "ΒΑΡΟΣ ΕΝΟΣ ΜΕΙΟΝΕΚΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ". Να είστε καλά και να χαίρεστε τα παιδάκια σας και το ΜΕΙΟΝΕΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ "ΧΑΡΑ ΘΕΟΥ".

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Είμαι κι εγώ στην ίδια φάση, μάνα διδύμων το ένα με αυτισμό

Υποβλήθηκε από korina Σάβ, 15/09/2012 - 00:20

Είμαι κι εγώ στην ίδια περίπου φάση με εσάς.. Μάνα διδύμων το ένα με αυτισμό. Πολλές φορές έχω νιώσει ότι αδικώ το "φυσιολογικό" μου παιδί κυρίως ως προς το χρόνο που αφιερώνω σε αυτά αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Άσε τον Κωνσταντίνο σου να προχωρήσει..

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Με πολύ αγάπη και σεβασμό για τον κοινό μας αγώνα

Υποβλήθηκε από Anamela Δευ, 17/09/2012 - 22:11

Ευχαριστώ Ελπίδα για το σχόλιο σας, που το πήρα πολύ σοβαρά υπ' όψιν. Έπιτρέψτε μου μερικές διευκρινίσεις:

Ο γιός μου μειονεκτεί σοβαρά σε σχέση με τις ελάχιστες απαιτήσεις της κοινωνίας. Αυτό δεν με κάνει να τον αγαπάω λιγότερο. Μάλλον το αντίθετο.
Τα γερά μας παιδιά δεν είναι αυτονόητο ότι θα πάνε καλά στη ζωή τους. Χρειάζονται και αυτά στήριξη και τη δημιουργία συνθηκών που θα τους επιτρέψει να αναπτύξουν το δυναμικό τους. Και αυτό είναι δική μας ευθύνη. Είναι αυτή η αίσθηση ευθύνης, που έκανε τη φίλη μας να ζητήσει βοήθεια από αυτό το forum.
Το να μεγαλώνεις ένα παιδί με σοβαρό πρόβλημα υγείας έχει ΚΟΠΟ. Έχει και τεράστιες ανταμοιβές. Αν μπορούσα όμως να διαλέξω, θα διάλεγα να είναι το παιδί μου γερό. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν αποδέχομαι το παιδί μου όπως είναι. Σημαίνει οτι δεν εξωραίζω την πραγματικότητα.

Με πολύ αγάπη και σεβασμό για τον κοινό μας αγώνα

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Kαλή μου anamela

Υποβλήθηκε από Γλυκερία Καρύδη Τρί, 18/09/2012 - 21:49

Συνοδοιπόρισσα και συναγωνίστρια. Δεν αμφισβήτησα τήν αγάπη σου για το παιδί σου. Ίσως να είναι το γεγονός οτι στη ζωή μου έχω μάθει να τα θεωρώ όλα μέρος της πραγματικότητας και της ζωής και για αυτό δεν χρησιμοποιώ σχεδόν ποτέ λέξεις που εσωκλείουν αρνητικά συναισθήματα. Ο τρόπος που εκφραζόμαστε εκφράζει αυτό που μας βαραίνει, που μας χαροποιεί, που μας ανακουφίζει... Είναι μεγάλος αγώνας το να έχεις ένα παιδί με αναπηρία αλλά είναι εξίσου μεγάλος αγώνας να αποδεχτείς αυτή την πραγματικότητα και να δουλέψεις πάνω σε αυτή. Δεν είναι αυτό εξωραισμός της πραγματικότητας αλλά κάτι σαν την ατάκα ΑΝ ΣΟΥ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΑΝΑΠΟΔΑ ...ΚΑΝΕ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟ! Κάπως έτσι κάνω και εγώ και έχω μάθει να περπατάω και με τα πόδια και με τα χέρια και μπορώ και βλέπω τα πράγματα απο διαφορετική οπτική κάθε φορά. Αν σε μία μανιασμένη θάλασσα προσπαθήσεις κολυμπώντας να πάς ενάντια στο κύμα είναι μαθηματικώς βέβαιο πως θα πνιγείς. Αν εναρμονιστεις μαζί του θα σε βγάλει στην ακτή. Ίσως με γρατζουνιές ή τραύματα αλλά δεν θα πνιγείς. Θυμήσου το.

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

νόηση, ετών 18:)