Kοινωνία ή, Καιάδας ;;;

To άρθρο στον "Ριζοσπάστη "που ακολουθεί, αγνοείστε το αν θέλετε, αφού πρώτα όμως το διαβάσετε. "Ριζοσπάστης" είναι αυτός. Μια εφημερίδα που προϋποθέτει ένα πνεύμα αντιπολιτευτικό πάντα και δεν σημαίνει ότι κάθε άποψη ή τοποθέτηση της είναι πανάκεια. Αλλά, αφορμής δοθείσης, απαιτούμε όχι από την Τρόϊκα (δεν καταδεχόμαστε), αλλά από την "ισχυρή" Ελληνική Συνεργατική Κυβέρνηση που υποσχέθηκε και ανέλαβε την αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου της παράνοιας που οδηγεί την χώρα ολοταχώς σε κώμα, να βγει δημόσια στην Βουλή, να μας πει με πολιτικούς όρους, έντιμους όμως και ειλικρινείς την θέση που παίρνει απέναντι στην κοινότητα των ΑμεΑ. Θα θεωρήσει το 10% του λαού και τις οικογένειές τους αναπόσπαστο ισότιμο μέρος της Ελληνικής Κοινωνίας, ή το προορίζει, στη ζούλα, για τον καιάδα για να απαλαγεί από αυτό;;; Να καταθέσει με συνέπεια και ευθύνη τα μέτρα που σκοπεύει να λάβει και να εφαρμόσει για την επίλυση , κατά το δυνατόν, υπαρξιακών προβλημάτων των ΑμεΑ. Δεν ζητάμε και δεν περιμένουμε προνομοιακή μεταχείριση. Ούτε επικαλούμεθα τον όρο "Ανθρωπιά ". Η Ανθρωπιά δεν υπαγορεύεται. Υπάρχει ή δεν υπάρχει.. Τα αυτονόητα απαιτούμε. Πρόσβαση στην Υγεία, την Παιδεία, την Κοινωνική Περίθαλψη... Πράγματα που θα εξασφαλίσουν μιαν στοιχειωδώς αξιοπρεπή πρόσβαση στην Ζωή για τους ανθρώπους με σωματικές, ή πνευματικές αναπηρίες.

ΤΣΑΚΙΖΟΥΝ ΑΜΕΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΩΣ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ

Της ΕΛΕΝΗΣ ΜΑΪΛΗ* Τι είδους πολιτική είναι αυτή που καταδικάζει τους πιο ανήμπορους ανθρώπους, αυτούς που η επιβίωσή τους εξαρτάται άμεσα από τη θεραπεία, άτομα με αναπηρία - ακόμη και μικρά παιδιά - στην εξαθλίωση ή ακόμη και στο θάνατο; Αυτό το εύλογο ερώτημα - που αυθόρμητα όλους έχει απασχολήσει - πρέπει να θέσει κάθε εργαζόμενος, κάθε λαϊκός άνθρωπος, κάθε ανάπηρος και χρονίως πάσχων και να απαντήσει με πολιτικούς όρους. Η κατάσταση για τα άτομα με αναπηρία, τους χρονίως πάσχοντες και τις οικογένειές τους έχει φτάσει πλέον στο απροχώρητο. Το ζήτημα μπαίνει ωμά: Οποιος έχει λεφτά έχει και θεραπεία. Οι υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας, τα φάρμακα, οι εξετάσεις, τα θεραπευτικά υλικά παρέχονται στον καθένα ανάλογα με το «πορτοφόλι» του. Από τη λειτουργία του ΕΟΠΥΥ το Γενάρη του 2012 οι ανάπηροι και οι χρονίως πάσχοντες πληρώνουν για θεραπείες, θεραπευτικά υλικά, φάρμακα και δεν παίρνουν πίσω τα χρήματα. Δίνουν εκατοντάδες ή χιλιάδες ευρώ κάθε μήνα και η μάχη για να βρουν τα χρήματα, ώστε να ζήσουν, είναι καθημερινή. Την ίδια ώρα ο κανονισμός παροχών του ΕΟΠΥΥ έχει πετσοκόψει τις ήδη αναντίστοιχες με τις ανάγκες παροχές. Τι θα κάνει ο νεφροπαθής που έχει ανάγκη από αιμοκάθαρση αν δεν έχει τα εκατοντάδες ευρώ το μήνα που απαιτούνται μόνο για τη μετακίνησή του στις Μονάδες Τεχνητού Νεφρού; Θα πεθάνει. Τι θα κάνει ο παραπληγικός αν δεν έχει χιλιάδες ευρώ το μήνα για επιθέματα, καθετήρες, αλοιφές, βιταμίνες; Θα υποφέρει, θα σαπίζει το κορμί του, ενώ υπάρχουν δυνατότητες για βελτίωση. Ταυτόχρονα, τα προνοιακά επιδόματα έχουν καθυστερήσει μήνες να καταβληθούν, ενώ περνούν πολλοί μήνες μέχρι να ανανεωθεί το ποσοστό αναπηρίας τους από τα ΚΕΠΑ και πρέπει να επιβιώσουν χωρίς σύνταξη και ανασφάλιστοι! Υπάρχουν άνθρωποι με ανίατες ασθένειες (π.χ. σκλήρυνση κατά πλάκας, μεσογειακή αναιμία, καρκίνο) που δανείζονται από άλλους ασθενείς τα φάρμακά τους... Σε αυτό το σημείο έχουν φτάσει χιλιάδες άνθρωποι. Σε μια εποχή που η επιστήμη και η τεχνολογία κάνουν άλματα και υπάρχει πληθώρα ειδικευμένου επιστημονικού και άλλου δυναμικού που κάθεται σπίτι του χωρίς αντικείμενο δουλειάς. Η αιτία για όλα αυτά είναι η δράση των επιχειρηματικών ομίλων σε Υγεία, Πρόνοια και Φάρμακο και επιπλέον οι παροχές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και πρόνοιας επιβαρύνουν τα ασφαλιστικά ταμεία, αντί να χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από το κράτος και να έχουν όλοι πρόσβαση δωρεάν, χωρίς προϋποθέσεις. Είναι αυτονόητο πως όταν πρόκειται για θέμα Υγείας, δεν χωράει ζήτημα ποιος «έχει», ποιος είναι ανασφάλιστος, άπορος, άνεργος κλπ. Οτιδήποτε άλλο βοηθά τη βαρβαρότητα. Ο άμεσος στόχος πάλης για όλους τους εργαζόμενους, τις λαϊκές συσπειρώσεις, τους συνταξιούχους, τα ΑμεΑ και τις οικογένειές τους είναι να χρηματοδοτηθούν γενναία ο ΕΟΠΥΥ και τα νοσοκομεία από την κρατική χρηματοδότηση. Ομως όλους πρέπει να τους απασχολήσει, ως πότε η Υγεία, το Φάρμακο, η Πρόνοια θα πωλούνται και θα αγοράζονται; Αυτό θα σημαίνει διαρκής αφαίμαξη των νοσοκομείων, του ΕΟΠΥΥ, του λαού, από τους επιχειρηματικούς ομίλους που πουλούν υπηρεσίες, υλικά, φάρμακα, μηχανήματα. Η Υγεία, το Φάρμακο, η θεραπεία είναι κοινωνικό δικαίωμα και καμία επιχειρηματική δράση δε χωράει, διότι στερεί τη ζωή. * Δημοσιεύθηκε στο Ριζοσπάστη το Σάββατο 30/6/2012